Συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου παραχώρησε η Δήμητρα Παπαδήμα. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης ρωτήθηκε και για την κακοποιητική συμπεριφορά που έχει δεχθεί στον χώρο εργασίας.
Μου κάνει εντύπωση πως όταν δεχτήκατε μια πολύ άσχημης μορφής κακοποίηση δεν πήγατε να το καταγγείλετε
Δεν πήγα, ήμουν τόσο πεσμένη ψυχολογικά που δεν πήγα. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό να σου πω την αλήθεια. Μου πέρασε από το μυαλό να τον πλακώσω στο ξύλο, γι’ αυτό και τον χτύπησα. Σε αυτή την ηλικία που είμαι αυτοί είναι για λύπηση εντός εισαγωγικών και μου λέει η κόρη μου «ναι αλλά κάνουν τη δουλειά τους».
Αυτοί δεν κάνουν τη δουλειά τους, αλλά τη διαστροφή τους. Άσ’ τους λοιπόν να κάνουν τη διαστροφή τους, διαχωρίζω τη θέση μου. Δεν θα πάω να μπλεχτώ εγώ σε όλο αυτό το πράγμα και ευτυχώς και δεν το έκανα.
Εξαιτίας του συγκεκριμένου άντρα που σας παρενόχλησε πάντως πήγατε στον ψυχίατρο.
Στον ψυχίατρο πήγα και νωρίτερα. Είμαι πολύ πλούσια μέσα μου, ανθισμένος κήπος παρόλα όσα έχουν γίνει. Δεν έχω κράξει μόνο αυτούς που έκαναν αυτά που έκαναν, αλλά και τους από πάνω από αυτούς. Εκεί είναι το πρόβλημα. Αυτοί τους έδωσαν το δικαίωμα, τους πήραν τα μυαλά και τους έκαναν υποχείρια. Επειδή μίλησα για τους πάνω από αυτούς οι πόρτες έκλεισαν, αλλά αδιαφορώ. Η ζωή μου ανήκει.
Βιώσατε ποτέ παθολογική κατάθλιψη;
Είχα πάει σε έναν ψυχολόγο στα 22-23, ο οποίος του μίλαγα και χασμουριόταν. Μάλλον ξόρκιζε το κακό τι να πω (γέλια). Μου έγραψε 9 χάπια τη μέρα και μου είπε ότι αν το κάνω αυτό για έξι μήνες, μετά δεν θα χρειαστώ τίποτα. Φυσικά έσκισα τη συνταγή, γιατί δεν έπρεπε να γυμνάζομαι.
Εγώ είμαι εθισμένη στη γυμναστική που με έσωσε στη ζωή μου, στο γράψιμο και στην τέχνη. Δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά. Ενώ σε κάποιους η συναναστροφή με κόσμο τους δίνει υπόσταση, εμένα μου την παίρνει. Έχω δυσκολία. Μπορεί εγώ να είμαι λάθος. Βαριέμαι όμως τη βλακεία.
