Στο “Καλύτερα Δε Γίνεται” έδωσε συνέντευξη η Νατάσσα Μποφίλιου και ανάμεσα σ’ άλλα αναφέρθηκε στα αρνητικά σχόλια που δέχεται, τα στερεότυπα και τον άνδρα της.
«Η φυλή μου, είναι μία φυλή που δεν ξεχωρίζουν οι άνθρωποι από το χρώμα του δέρματός τους, από το σεξουαλικό τους προσανατολισμό, από τις ιδιαιτερότητες που έχει ο καθένας, αλλά από την βαθιά και κοινή πίστη, στην αγάπη, στην δικαιοσύνη. Και νιώθουμε ότι όλοι εμείς που είμαστε πάνω στην σκηνή, αλλά και πίσω από την σκηνή, είμαστε στην ίδια φυλή, μαζί με αυτούς που μας ακούνε. Σαφώς απευθυνόμαστε σ’ όλους, η πρόσκληση είναι ανοιχτή, αλλά αυτούς που έχουν την ανάγκη να χωθούν μέσα σ’ αυτό το καταφύγιο» είπε αρχικά.
Ενώ μιλώντας για τα αρνητικά σχόλια που δέχεται, τόνισε πως: «Δεν νιώθω τα σχόλια που δέχομαι ούτε σαν χτυπήματα, ούτε σαν επιθέσεις. Είναι απλά κάποιοι άλλοι, σ’ έναν άλλο κόσμο, με άλλες τακτικές. Δεν θα έλεγα ότι δεν με αγγίζουν, αλλά θα έλεγα ότι είναι σαν να είναι ένας άλλος τόπος!».
Για το γεγονός ότι συνδυάζει την τέχνη με την πολιτική και τα κοινωνικά ζητήματα, θα πει: «Διάλεξα έναν δρόμο με δύο βασικούς συνεργάτες, ανθρώπους της ζωής μου, φτιάξαμε μία οικογένεια, φτιάξαμε έναν τρόπο να υπάρχουμε καλλιτεχνικά, τραγουδάω τα τραγούδια μας. Αυτά που μας απασχολούσαν περιλαμβάνουν, πέραν από το προσωπικό, τα ερωτικά, τα φιλικά, περιλαμβάνουν και την ύπαρξή μας μέσα στον κόσμο. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι η αγωνία μου γι’ αυτό πρέπει να παραμείνει στο συρτάρι ή προσωπική».
Ερωτηθείσα για το γιατί δεν “συγχωρείται” από μία γυναίκα καλλιτέχνη να έχει άποψη και λόγο στα πράγματα, θα απαντήσει ότι: «Έχουμε μάθει μέσα στη πατριαρχία, ότι η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί ένα στερεότυπο να είναι ήσυχη, να είναι πάντα χαμογελαστή. Μας ξενίζει μία γυναίκα αγωνίστρια και δεν μιλάω για τον εαυτό μου, μιλάω γενικά. Μία γυναίκα αγωνίστρια, μία γυναίκα μαχητική, με διεκδικήσεις και κάνουμε έναν μεγάλο κοινωνικό και συλλογικό αγώνα, αυτό το στερεότυπο να διαλυθεί. Αρέσει στους ανθρώπους να σε βάζουν σε πλαίσιο, αρέσει σε κάποιους ανθρώπους να συνεχίζουν να λειτουργούν με απαρχαιωμένες και απολύτως ντεμοντέ και κλισεδούρες απόψεις, γιατί τους κάνει να νιώθουν ασφάλεια ότι δεν φεύγουν απ’ αυτό που κάποιος τους έμαθε».
«Θέλω να παραμείνω ένας άνθρωπος που θα πληγώνεται, θα κλαίει, θα στεναχωριέται θα θυμώνει, θέλω να παραμείνω ζωντανή! Είναι σαν όλα να είναι μία συνομωσία, που να πρέπει να μας επιβάλλει να σταματήσουμε να είμαστε ζωντανοί. Να είμαστε ένα ψυχρό, αποστασιοποιημένο πλάσμα, μέσα σ’ ένα περιβάλλον τοξικής θετικότητας, μίας επίπλαστης ευτυχίας, ενός ψυχρού και τόσο βάναυσου ρεαλισμού. Δεν τα θέλω όλα αυτά!» θα εξηγήσει αργότερα.
Τέλος μιλώντας για τον άνδρα της θα αναφέρει: «Η συνάντησή μου με τον άνδρα μου, μου άλλαξε κάποιες πεποιθήσεις. Νομίζω ότι είναι η ζωή μου πριν τις «Μέρες του φωτός» και τον δίσκο μας, είναι ορόσημο για εμένα προσωπικά. Γιατί εκείνη την περίοδο μου συνέβη η πρώτη ενηλικίωση και εκεί γνώρισα και τον άνδρα μου, στα 30 μου. Οπότε αυτό είναι ένα κομβικό σημείο. Υπάρχει η ζωή πριν απ’ αυτό και μετά απ’ αυτό. Η οποία γίνεται όλο και καλύτερη και είμαι πάρα πολύ ευγνώμων και ευτυχισμένη και τυχερή, που έχω βρει έναν πραγματικό σύντροφο!».
