Η Κάτια Δανδουλάκη έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης και αναφέρθηκε στα πρώτα της βήματα στην υποκριτική, στον Πέτρο Φιλιππίδη και στην πορεία της στο θέατρο.
Η ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον την μεσημβρίαν» και αρχικά, μίλησε για τις δύσκολες στιγμές στην καριέρα της:
«Ήταν τέσσερις στιγμές της ζωής μου που ήμουν στα όρια της απόγνωσης, αλλά με βοήθησε πάρα πολύ το ότι δεν έχανα την ψυχραιμία μου. Δανείστηκα από τους φτωχούς μου φίλους και λίγο λίγο τα κατάφερα, με πολλή στοχοπροσήλωση. Απλά κουράστηκα πολύ. Δεν το μετανιώνω όμως, περάσαμε πολύ ωραία».
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στους γονείς της και την αντίδρασή τους, όταν έμαθαν ότι θα ασχοληθεί με την υποκριτική:
«Οι γονείς μου δεν ήθελαν την ανασφάλεια. Η μαμά μου είχε φοβερό ταλέντο. Από εκείνη κληρονόμησα αυτή τη λαχτάρα για τη θεατρική σκηνή. Η μαμά ήταν προσωπικότητα, ο μπαμπάς ένας γλύκας. Όταν τους είπα ότι θα πάω στη δραματική σχολή, τα έχασαν. Ο μπαμπάς έβαλε τα κλάματα, γιατί το θέατρο ήταν κακό. Να πας σε τέτοιο πρόστυχο επάγγελμα; Έτσι ήταν τα πράγματα για τους θεατρίνους.
Είχε πάψει να ισχύει στην εποχή τη δική μου ότι ήταν πρόστυχο επάγγελμα, αλλά υπήρχε τεράστια ανασφάλεια. Επειδή το θέατρο είναι πρωταθλητισμός και όχι απλά αθλητισμός, θα μπορούσε ένας ταλαντούχος άνθρωπος να μην καταφέρει να επιβιώσει τόσο καλά όσο φανταζόταν», συμπλήρωσε.
Αναφερόμενη στις αποτυχίες της τόνισε: «Έμαθα να την περιμένω την αποτυχία και να μη με σοκάρει. Απλώς με πειράζει. Στο θέατρο έχω κάνει έργα που ήταν καλλιτεχνικές επιτυχίες και εμπορικά ήταν αποτυχίες. Όπως το “Παιχνίδι των Θεών”. Εκεί δεν αυτοκτονείς. Αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος τη σεζόν. Μια άλλη φορά, ήμασταν και πολλοί καλοί ηθοποιοί. Του Σταμάτη Φασουλή σκηνοθεσία, παίζαμε με την Κατιάνα Μπαλανίκα και τον Γιάννη τον Βούρο. Αν είναι δυνατόν. Κι όμως, κάναμε αποτυχία! Συνταγή για την επιτυχία δεν υπάρχει, θυμάμαι κι άλλες χοντρές αποτυχίες, οικονομικές πάντα. Οι αποτυχίες οι μεγάλες αρχίσανε, όταν άρχισε να ταράζεται ο πλανήτης. Από το 2000 και μετά».
Η απόλυση του Πέτρου Φιλιππίδη, είπε η Κάτια Δανδουλάκη, δεν ήταν κάτι ηρωικό. Όπως τόνισε δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά:
«Η ιστορία είναι κύκλοι. Πιστεύω ότι έγινε μία κάθαρση σε μεγάλο βαθμό. Αισθάνθηκαν και τα θύματα τουλάχιστον κάποια δικαίωση μέσα στην ψυχή τους. Εύχομαι αυτό να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο αλλά αν πάμε πίσω στην Ιστορία και δούμε τα πράγματα, βλέπετε ότι αυτά έρχονται και ξανάρχονται μετά από χρόνια».
Όταν ρωτήθηκε για την απόφαση που πήρε να διώξει τον Πέτρο Φιλιππίδη από τη θεατρική παράσταση, υπερασπιζόμενη τη Λένα Δροσάκη, η Κάτια Δανδουλάκη απάντησε: «Δεν αισθάνθηκα ότι έκανα κάτι με κουράγιο. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.
Δεν ήταν κάτι ηρωικό, ήταν θέμα χαρακτήρα. Η ψυχή μου ούρλιαζε. Όταν μου πιέσεις την ελευθερία ή βλέπω ότι πιέζεται η ελευθερία του άλλου, υποφέρω. Δεν αντέχω τον φόβο, δεν φοβάμαι κανέναν. Η μεγαλύτερη ελευθερία είναι να μη φοβάσαι.
Από μικρή το είχα αυτό. Και καμιά φορά στο επάγγελμα μου λένε: “Κάτια, επειδή έχεις τώρα τη δύναμη το κάνεις”. Λέω: “μη σας ξανακούσω να το λέτε αυτό”. Πολύ μικρή, είχα κάνει ελάχιστα πράγματα και είχα κρατήσει την ίδια στάση. Άφησα το γύρισμα και είπα: “αυτό σε εμένα ξανά ποτέ”. Θυμάμαι η Ελβίρα Ράλλη μου λέει: “μπράβο, παιδί μου, κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα”» περιέγραψε στη συνέχεια η Κάτια Δανδουλάκη και συμπλήρωσε:
«Λεκτική ήταν η κακοποίηση. Γιατί το παραπέρα δεν υπήρχε περίπτωση. Θα είχα εκραγεί και θα τον είχα πετάξει στον αέρα. Ήμουν 19-20 χρονών. Είναι σαν αντανακλαστικό, δεν είναι δύναμη. Είπα: “εγώ δεν θα ξανάρθω εδώ”. Είχα τόσο καθαρό το παρελθόν μου. Παρακάλεσα μία, δύο, τρεις, πέντε, δέκα… τέρμα. Γι’ αυτό λέω ότι κανένας δεν μπορεί να με ακυρώσει. Η ζωή μου δεν ακυρώνεται».
