Συνέντευξη στη rosa.gr παραχώρησε ο Χρήστος Λούλης, με αφορμή την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Προσκήνιο. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για την επαγγελματική του πορεία, τις αλλαγές στη ζωή του και τις κριτικές που έχει δεχθεί.
Στην ερώτηση αν ο μισανθρωπισμός του μεγαλώνει με τα χρόνια, ο Χρήστος Λούλης απάντησε με χιούμορ, αναφερόμενος στον Τζορτζ Κάρλιν: «Εμένα μου άρεσε ο Τζορτζ Κάρλιν που έλεγε: ‘Έχω μεγάλη στοργή για τους ανθρώπους έναν έναν ξεχωριστά, αλλά όλη η ανθρωπότητα μαζί, νομίζω πως έχει χάσει το παιχνίδι. Πρέπει να εξαφανιστεί να τελειώνουμε’».
Ωστόσο, συμπλήρωσε ότι πλέον έχει αλλάξει στάση: «Θα έλεγα ότι μικραίνει. Έχω λειάνει λιγάκι τις γωνίες του μισανθρωπισμού, γιατί μεγαλώνοντας έρχομαι σε επαφή με τα δικά μου ελαττώματα, τις ανεπάρκειες και τις αναπηρίες μου. Αν εγώ, που θεωρώ ότι βλέπω την αλήθεια και την υποκρισία παντού, υποπίπτω συνέχεια σε λάθη, τότε και οι άλλοι άνθρωποι μάλλον έχουν αυτό το δικαίωμα. Κάπως έτσι είμαστε όλοι».
Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι η ανασφάλεια είναι κομμάτι της δουλειάς του: «Πάντα υπάρχει μια ανασφάλεια. Δεν ξέρεις ποτέ αν θα είσαι καλός σε μια παράσταση, σε έναν ρόλο ή αν θα συνεχίσεις να έχεις την όρεξη που είχες. Η δουλειά μας είναι κατεξοχήν ανασφαλής. Αλλά μαζί με αυτή την ανασφάλεια, είχα και πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Μπροστά στο πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο μπορεί να φοβάμαι, αλλά θα κάτσω κάτω, θα χτυπηθώ και θα το καταφέρω».
Ο Χρήστος Λούλης μίλησε για την πιο άδικη κριτική που έχει διαβάσει για τον εαυτό του, εξηγώντας πως πάντα προσπαθεί να βρει την αλήθεια πίσω από τα σχόλια. Ωστόσο, θυμήθηκε ένα παράδειγμα που του είχε φανεί ιδιαίτερα άβολο: «Πάντα όταν διάβαζα κάτι ή έπαιρνα κακή κριτική, μπορεί να μην μου άρεσε, αλλά πάντα άφηνα ένα κομμάτι του εαυτού μου να σκεφτεί μήπως υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό που έχει γραφτεί. Προφανώς υπάρχει, γιατί για να το γράψει κάποιος, κάτι θα είδε. Αλλά θυμάμαι μια κριτική που με ανέφερε με περίεργο τρόπο.
Ο Άρης Δημοκίδης είχε γράψει για μια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών με την Έλεν Μίρεν και έναν νέο Άγγλο ηθοποιό, που θεωρούνταν διαμάντι του βρετανικού θεάτρου. Έγραψε λοιπόν: ‘Εντάξει, είδαμε την παράσταση, δεν τρελαθήκαμε κιόλας, και αυτό το παιδί που μας λέγανε ότι είναι φοβερός, δεν είναι κάτι παραπάνω από ό,τι θα ήταν ο Χρήστος Λούλης σε αυτόν τον ρόλο’ (γέλια).
Μπορεί να μην είχε κακή πρόθεση, αλλά δεν μου άρεσε. Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο και να του πω: ‘Ρε παιδί μου, γιατί με ανακατεύεις;’ (γέλια)».
