Αφού έχασε το σπίτι της από πυρκαγιά, η Τζο Αν Άσερι είχε μια περίεργη ιδέα: να ζήσει σε ένα αεροπλάνο. Αγόρασε ένα παλιό Boeing 727 που προοριζόταν για παλιοσίδερα, το μετέφερε σε ένα οικόπεδο που της ανήκε ήδη και πέρασε έξι μήνες ανακαινίζοντάς το, κάνοντας τις περισσότερες εργασίες μόνη της.
Στο τέλος, είχε ένα πλήρως λειτουργικό σπίτι, με πάνω από 140 τετραγωνικά μέτρα ζωτικού χώρου, τρία υπνοδωμάτια, δύο μπάνια και ακόμη και υδρομασάζ – στη θέση του πιλοτηρίου. Όλα αυτά με λιγότερα από 30.000 δολάρια, ή περίπου 60.000 δολάρια σε σημερινά χρήματα.
Η Άσερι – μια αισθητικός από το Μισισίπι – δεν είχε καμία επαγγελματική σχέση με την αεροπορία. Έζησε στο αεροπλάνο από το 1995 έως το 1999, όταν αυτό υπέστη ανεπανόρθωτη ζημιά – έπεσε από το φορτηγό που το μετέφερε σε μια άλλη κοντινή τοποθεσία, όπου θα μπορούσε να εκτεθεί στο κοινό.
O Μπρους Κάμπελ, ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός με άδεια πιλότου, εντυπωσιάστηκε από την ιστορία της όταν την άκουσε στο ραδιόφωνο. «Και το επόμενο πρωί έκανα τηλεφωνήματα», λέει στο CNNi.
Ένα 727 της Ολυμπιακής στο δάσος!
Ο Κάμπελ ζει τώρα στο δικό του αεροπλάνο – επίσης ένα Boeing 727 – για πάνω από 20 χρόνια, στο δάσος του Χίλσμπορο στο Όρεγκον. Το έργο του κόστισε συνολικά 220.000 δολάρια (περίπου 380.000 δολάρια σε σημερινά χρήματα), εκ των οποίων περίπου τα μισά ήταν για την αγορά του αεροπλάνου. Ο ίδιος λέει ότι το αεροπλάνο ανήκε στην ελληνική Ολυμπιακή Αεροπορία και χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά της σορού του μεγαλομετόχου της εταιρείας, Αριστοτέλη Ωνάση, το 1975. «Δεν γνώριζα τότε την ιστορία του αεροπλάνου. Και δεν ήξερα ότι είχε ένα παλιό εσωτερικό τύπου 707. Ήταν πραγματικά, πραγματικά απαίσιο σε σύγκριση με τα σύγχρονα πρότυπα. Ήταν λειτουργικό, αλλά έμοιαζε παλιό και ακατέργαστο. Ίσως η χειρότερη επιλογή για σπίτι».
Ως αποτέλεσμα, ο Κάμπελ έπρεπε να δουλέψει στο αεροπλάνο για μερικά χρόνια προτού μπορέσει να ζήσει σε αυτό. Κατά τη διάρκεια του πιο σκληρού μέρους του χειμώνα ο Κάμπελ παραδοσιακά αποσύρεται στο Μιγιαζάκι, μια πόλη στη νότια Ιαπωνία με υποτροπικό καιρό, όπου έχει ένα μικρό διαμέρισμα. Όμως η πανδημία το δυσκόλεψε αυτό, και τα τελευταία τρία χρόνια ζει στο 727 όλο το χρόνο.
Σκοπεύοντας να στήσει και ένα αεροπορικό σπίτι στην Ιαπωνία, το 2018, όπως λέει, παραλίγο να αγοράσει ένα δεύτερο αεροσκάφος – ένα 747-400 – αλλά η συμφωνία χάλασε την τελευταία στιγμή, επειδή η αεροπορική εταιρεία (την οποία δεν αποκαλύπτει ο Κάμπελ) αποφάσισε να κρατήσει το αεροσκάφος σε υπηρεσία για περισσότερο χρόνο από το αναμενόμενο: «Αναγκαστήκαμε να βάλουμε το έργο σε αναμονή και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα», λέει.
Δύο αεροπλάνα είναι καλύτερα από ένα
Αν νομίζετε ότι το να ζείτε σε ένα αεροπλάνο είναι αρκετά ακραίο, τι θα λέγατε να ζούσατε σε δύο; Αυτό είναι το σχέδιο του Τζο Άξλαϊν, ο οποίος έχει στην κατοχή του ένα MD-80 και ένα DC-9, που κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο σε ένα οικόπεδο στο Μπρούκσαϊρ του Τέξας. Ο Άξλαϊν ζει στο MD-80 για πάνω από μια δεκαετία και σχεδιάζει να ανακαινίσει το DC-8 και να το εξοπλίσει με χώρους αναψυχής, όπως κινηματογράφο και αίθουσα μουσικής. Ονομάζει το μεγάλο του σχέδιο «Project Freedom».
«Το όλο πρότζεκτ θα έχει κοστίσει λιγότερο από ένα τέταρτο του εκατομμυρίου δολάρια», λέει ο Άξλαϊν, ο οποίος έχει πολύ λίγα τρέχοντα έξοδα επειδή του ανήκει η γη και έχει φτιάξει το δικό του πηγάδι νερού και το δικό του σύστημα αποχέτευσης: «Το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει είναι το ηλεκτρικό ρεύμα», προσθέτει.
Για χρόνια, μοιραζόταν το αεροπλάνο με τα παιδιά του: «Τα παιδιά έχουν φύγει τώρα, οπότε είμαι μόνο εγώ. Όταν ζεις σε ένα σπίτι, έχεις πολύ χώρο, αλλά είναι όλος χαμένος χώρος. Η κύρια κρεβατοκάμαρά μου είναι 3 μέτρα επί 5,5, που δεν είναι κακό μέγεθος για υπνοδωμάτιο. Το σαλόνι μου είναι μεγάλου μεγέθους, η τραπεζαρία χωράει τέσσερα άτομα, μπορώ να μαγειρέψω αρκετό φαγητό για ένα σωρό άτομα αν έρθουν. Έχω επίσης ντους και τουαλέτα, οπότε δεν χρειάζεται να βγω από το αεροπλάνο για να πάω στην τουαλέτα.
Το μόνο πράγμα που δεν έχω είναι παράθυρα που ανοίγουν», εξηγεί, προσθέτοντας ότι ανοίγει απλώς τις πόρτες του αεροπλάνου για να μπει φρέσκος αέρας.
Ο Άξλαϊν ενδιαφερόταν κι αυτός για ένα Boeing 747 αλλά τα έξοδα αποστολής ήταν υπερβολικά υψηλά. «Το αεροπλάνο κόστιζε περίπου 300.000 δολάρια, και τα έξοδα αποστολής ήταν 500.000 δολάρια. Μισό εκατομμύριο δολάρια για τη μεταφορά του. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να το οδηγήσεις στους δρόμους, θα έπρεπε να το διαλύσεις, να το κόψεις σε κομμάτια και μετά να το συναρμολογήσεις».
