Στην πρεμιέρα της εκπομπής, Μεγάλη Εικόνα, βρέθηκε καλεσμένη η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση και προχώρησε σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Αναφέρθηκε τόσο στα παιδικά της χρόνια, την απώλεια του πατέρα της αλλά και την διαφορετική αντιμετώπιση που έχει εκείνη σε σχέση με ανθρώπους που δεν έχουν την ίδια οικονομική υπόσταση.
«Ήμουν άριστη μαθήτρια για πολλά χρόνια και μετά από κοινωνική πίεση άρχισα να χαλάω. Αυτά που περιμένουμε δεν είναι η αλήθεια.
Εγώ πήγα σχολείο στο Λάτσειο και ήταν δύσκολη η προσαρμογή σε ένα σχολείο που είχε το όνομά μου. Δεν είχα ωραία σχολικά χρόνια, δεν κατάφερα να ενταχθώ σε αυτό το περιβάλλον.
Δυσκολεύτηκα πολλά χρόνια για να βρω τη θέση μου. Λόγω επωνύμου, λόγω περιβάλλοντος που είναι πολύ εκτός των δικών μου πιστεύω.
Μικρότερη νομίζω ήταν περισσότερο βάρος παρά βοήθεια. Η διαφορετικότητα στο συγκεκριμένο σχολείο δεν ήταν αποδεκτό. Και εγώ λόγω του επιθέτου μου ήμουν διαφορετική.
Ήμουν πολύ ντροπαλή, κλεισμένη στον εαυτό μου, μέσα στα βιβλία, στα ζώα. Δεν ήμουν κοινωνική ως παιδάκι».
«Δεν έχω φίλους αντίστοιχης οικονομικής κατάστασης»
«Ούσα στη θέση που είμαι βλέπω τη συμπεριφορά του κόσμου. Από τον απλό κόσμο έχω καλύτερη εικόνα του πώς συμπεριφέρονται σε εμάς.
Έχω την τύχη να έχω έναν κύκλο που συμπεριλαμβάνει κανονικούς ανθρώπους. Δεν έχω φίλους αντίστοιχης οικονομικής κατάστασης, δεν μου ταιριάζουν.
Ένα μεγάλο μέρος αυτού έχουν μια ζωή που δεν με ευχαριστεί και κάποια πιστεύω που δεν συνάδουν με τα δικά μου. Οι φίλοι μου είναι απλοί.
Η αδικία είναι κάτι που με ενοχλεί πάρα πολύ, από μικρή. Έχω ενσυναίσθηση και με χτυπάει ψυχολογικά η αδικία είναι ένας τρόπος να βγάλω το άχτι μου.
Βλέπω έναν κόσμο στα μίντια που είναι στημένος και δεν μου αρέσει. Υπάρχει μια αυτοσκηνοθεσία που είναι ψευδής.
Όλοι είμαστε άνθρωποι. Η ζωή μου είναι διαφορετική από τον μέσο Έλληνα αλλά στη βάση του έχει πολλά κοινά. Δουλεύω από 8ωρο μέχρι το βράδυ στις 10».
«Εκεί θρήνησα τον πατέρα μου»
«Είχα ένα μπαμπά που ήταν πολύ κάθετος στο να μην δημιουργηθεί αυτή η φούσκα. Ήταν ένας άνθρωπος που μου μιλούσε πολύ και για δύσκολα πράγματα ή για κάποια που δεν θα έπρεπε να μιλήσουν στα μικρά παιδιά.
Πριν τον ύπνο καθόταν μια ή δύο ώρες και μου μιλούσε όπως το ότι ο απλός κόσμος ζει έτσι και δεν θέλω να νομίζεις ότι έτσι είναι το φυσιολογικό. Είχε άγχος αν θα γίνω φυσιολογικός άνθρωπος.
Πράγματα που δεν θα έπρεπε να μου τα πει σε αυτή την ηλικία. Ήξερε ότι δεν πήγαινε κάτι καλά στην υγεία του και είχε άγχος να μου δώσει κάποια μαθήματα που δυστυχώς ήξερε ότι δεν θα ήταν εκεί όταν έπρεπε.
Είχε γίνει μια λάθος διάγνωση και ήταν άρρωστος για πολλά χρόνια. Στα έξι μου έγινε η επίσημη διάγνωσή του.
Ο πατέρας μου ήταν πολύ δίκαιος, αφοπλιστικά ειλικρινής, καλός άνθρωπος και πατέρας. Δεν αμφέβαλλα ποτέ αν ήμουν προτεραιότητά του. Το έκανε ξεκάθαρο μέχρι το τέλος.
Εγώ κατάλαβα ότι είναι κάτι μη αναστρέψιμο το βράδυ που αποφάσισε ότι δεν θα πάει στη δουλειά.
Όταν μου είπε αυτή τη φράση εκεί έκανα το μεγάλο μου ξέσπασμα, όχι μπροστά του. Εκεί θρήνησα τον πατέρα μου. Για να μην πηγαίνει στη δουλειά, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.
Όταν έχεις έναν τέτοιο άνθρωπο που ακόμη και άρρωστος πήγαινε στη δουλειά του, δεν έχω κανένα δικαίωμα να κάθομαι στο σπίτι και να βλέπω Netflix».
«Μπορώ να γίνω τέρας για να προστατεύω το παιδί μου»
«Από τη στιγμή που αποκτάς ένα παιδί αυτό έρχεται κωλοτούμπα. Όχι μόνο θες να ασχοληθείς αλλά δυσκολεύεσαι να ασχοληθείς.
Τα Χριστούγεννα τον φωτογράφησα με ρούχα με στολή Άγιου Βασίλη. Πάμε στη φλόγα και ήταν μια μητέρα που είχε ντύσει και το αγόρι της έτσι.
Κοίταξα τον Βύρωνα και του είπα πρέπει να βγω λίγο έξω. Το να πηγαίνει μια χαζή πλούσια μέσα σε όλο αυτό είναι απαράδεκτο. Σκέφτηκα ότι αυτή η μαμά, η δύναμή μας είναι τα παιδιά μας.
Εγώ μπορώ να γίνω τέρας για να προστατεύω το παιδί μου. Αυτό το αίσθημα που νιώθουν αυτοί οι γονείς ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι παρούσα για το παιδί μου. Εμένα μου έλειψε πολύ όταν ήμουν μικρή και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το κάνω αυτό.
Μεγάλωσα με νταντάδες, με τη Νόρμα. Αν δεν υπήρχε εκείνη δεν ξέρω αν θα το είχα λάβει στη ζωή μου.
Τα πρώτα χρόνια η μαμά είναι αυτή που κάνει τα “δυσάρεστα”. Που ξενυχτάει τα βράδια, που κάνει μπάνιο, τα δύσκολα που μπορεί να μην έχουμε όρεξη να τα κάνουμε.
Αλλά έτσι χτίζεται η σχέση με το παιδί μας. Η Νόρμα είναι σαν να είναι η γιαγιά του. Ήμουν ειδικά τους πρώτους μήνες μόνο εγώ, δεν ήθελα να τον ακουμπάει κανείς.
Θέλω ο Νίκος να αισθάνεται ότι έχει μια αγκαλιά όταν το αισθάνεται. Και να έρχεται σε εμένα όταν σκεφτεί κάτι ή τον προβληματίσει κάτι. Να είναι το αυθόρμητο τηλεφώνημά του σε μένα».
«Με έπιασε μια σιχαμάρα»
«Έχουμε πολλά φάσματα ρατσισμού και για αυτό δεν μπορείς να τα χτυπήσεις όλα μαζί. Στη Μύκονο έχουν ρατσισμό με όποιον δεν είναι πλούσιος.
Κάποιοι επιχειρηματίες, γκαλερίστες, υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση.
Θα μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο εκείνη την ώρα. Όποιος ακουμπήσει αυτή τη γυναίκα, μαύρο φίδι που τον έφαγε.
Με έπιασε μια σιχαμάρα από τον τρόπο που μου μίλησε σαν να μη συνέβη τίποτα. Του είπα ότι προσέβαλλε τον άνθρωπό μου, ότι δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε και πήρα την οικογένειά μου.
Η Νόρμα με ευχαριστούμε με δάκρυα στα μάτια που αντέδρασα. Για να ξορκίσω τα συναισθήματά μου έκανα μια ανάρτηση.
Η μαμά μου με πήρε και μου είπε ότι έστειλαν μήνυμα με χίλια συγγνώμη. Δεν αναφέρθηκαν στο γεγονός και είπαν απλά ότι τους ενδιαφέρει η ζωή της Εριεττούλας.
Αυτός ο άνθρωπος πιστεύω ότι θα το ξανασκεφτεί πολλές φορές πριν μιλήσει έτσι».
