Οι παραθαλάσσιες περιοχές γύρω από τη Θεσσαλονίκη ήταν κατά κύριο λόγο ψαράδικοι οικισμοί που άρχισε να αναπτύχθηκαν κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Οι κάτοικοι ασχολούνταν κυρίως με την αλιεία και τη γεωργία. Η φυσική ομορφιά των περιοχών με τις αμμώδεις παραλίες και τα καθαρά νερά, άρχισε να προσελκύει επισκέπτες.
Η Θεσσαλονίκη προσέφερε μαγικές καλοκαιρινές εμπειρίες στις παραλίες του Θερμαϊκού Κόλπου. Από τις αρχές του 1900 αλλά με μεγαλύτερη συνέπεια και περισσότερο κόσμο, στη δεκαετία του 1950 και κυρίως μετά το 60, τα καραβάκια έγιναν μέρος της ζωής των Θεσσαλονικέων.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1950, η Αγία Τριάδα άρχισε να εξελίσσεται ως παραθεριστικός προορισμός.
Η περιοχή άρχισε να βλέπει ανάπτυξη στις υποδομές της, να ομορφαίνει αλλά και να βλέπει και μια βελτίωση της οδικής πρόσβασης διευκόλυναν την πρόσβαση των Θεσσαλονικέων και άλλων επισκεπτών στην περιοχή.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980, η Αγία Τριάδα άρχισε να λάμπει ως ένας αγαπημένος παραθεριστικός προορισμός. Ήταν μια εποχή που η ανάπτυξη των υποδομών και η βελτίωση της οδικής πρόσβασης έφεραν τους Θεσσαλονικείς πιο κοντά σε αυτή την όμορφη παραλία.
Η περιοχή, που ξεκίνησε ως μικρός ψαράδικος οικισμός, γέμισε με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και παραθεριστικές κατοικίες, προσφέροντας μοναδικές στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης στους επισκέπτες. Η πλαζ της Αγίας Τριάδας έγινε σημείο αναφοράς για κολύμπι και θαλάσσιες δραστηριότητες, γεμίζοντας με γέλια και χαρούμενες φωνές.
Οι κάτοικοι της πόλης και οι επισκέπτες απολάμβαναν τις βουτιές στα γαλανά νερά και τις ειδυλλιακές βόλτες με τα καραβάκια. Το πιο αγαπημένο καραβάκι ήταν η θρυλική “Λευκή,” που έπλεε από τον Λευκό Πύργο προς το Μπαξέ Τσιφλίκι και την Αγία Τριάδα. Οι επιβάτες απολάμβαναν τη θαλάσσια αύρα και την ηρεμία του κόλπου, δημιουργώντας αναμνήσεις που θα κρατούσαν για πάντα.
Οι οργανωμένες παραλίες της περιοχής, όπως το Μπαξέ Τσιφλίκι, ήταν εξοπλισμένες με όλες τις ανέσεις: ομπρέλες, ξαπλώστρες και καμπίνες. Στη δεκαετία του 1960 και του 1970, οι παραλίες αυτές φιλοξενούσαν τα δημοφιλή beach parties.
Στην ταινία “Κάτι να Καίει” βλέπετε όλη την ομορφιά της πλαζ της Αγίας Τριάδας. Ο χώρος κατά την διάρκεια των γυρισμάτων δεν είχε αποκλειστεί για το κοινό. Έτσι πολλοί λουόμενοι έγιναν άθελά τους κομπάρσοι στην ταινία!
Τα τοπικά συγκροτήματα, όπως οι Olympians, χάριζαν μελωδίες που συνόδευαν τα καλοκαιρινά βράδια και έκαναν τα πάρτι αυτά αλησμόνητα, γεμίζοντας τις καρδιές με ρυθμό και χαρά.
Παρά τις δυσκολίες της αναμονής και το στρίμωγμα στα καραβάκια, οι Θεσσαλονικείς απολάμβαναν κάθε στιγμή του καλοκαιριού. Οι παραλίες αυτές ήταν γνωστές για τα πεντακάθαρα νερά τους και την όμορφη αμμουδιά, προσελκύοντας πλήθος κόσμου.
Τα καραβάκια συνέβαλαν στην εξάπλωση της τουριστικής κίνησης και στην ανάπτυξη των παραθαλάσσιων περιοχών της Θεσσαλονίκης, αφήνοντας πίσω τους μια νοσταλγική αίσθηση εποχών που πέρασαν αλλά δεν ξεχάστηκαν.
Το καλύτερο όμως είναι πως ακόμα μπορείτε να παρετε το καραβάκι και να πάτε ως την Περαία για μια βουτιά.
