@mosoimagestock/freepik.com
Παραδοσιακά, όταν μιλάτε για τη δική σας καλή τύχη, συνεχίζετε με ένα γρήγορο χτύπημα σε ένα κομμάτι ξύλο για να μην πάνε τα πράγματα άσχημα. Πιο πρόσφατα, το να λέμε απλά τη φράση χτυπήστε ξύλο, την αντικατέστησε το κυριολεκτικό χτύπημα. Λοιπόν, από πού προήλθαν όλα αυτά;
Πριν εμφανιστούν οι σύγχρονες θρησκείες για να χαλάσουν το πάρτι με τους κανόνες της ειδωλολατρίας, πολλές παγανιστικές ομάδες και άλλοι πολιτισμοί, από την Ιρλανδία μέχρι την Ινδία και σε όλον τον κόσμο, λάτρευαν ή μυθοποιούσαν τα δέντρα. Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα δέντρα σε χρησμούς. Κάποιοι τα ενσωμάτωσαν σε τελετουργίες λατρείας. Και κάποιοι, όπως οι αρχαίοι Κέλτες, τα θεωρούσαν σπίτια ορισμένων πνευμάτων και θεών.
Οι συγγραφείς Stefan Bechtel και Deborah Aaronson προτείνουν και οι δύο δύο συνδέσεις μεταξύ του χτυπήματος στο ξύλο και αυτών των πνευμάτων στα αντίστοιχα βιβλία τους, “The Good Luck Book” και “Luck: The Essential Guide”.
Η πρώτη πιθανή προέλευση της φράσης “knock on wood” είναι μια πιο σύγχρονη, αντίστοιχη με το σάλο που έκαναν οι ειδωλολάτρες Ευρωπαίοι για να διώξουν τα κακά πνεύματα μακριά από τα σπίτια τους ή για να τα εμποδίσουν να ακούσουν και έτσι να μπορούν να καταστρέψουν την καλή τύχη ενός ατόμου.
Η άλλη προτεινόμενη προέλευση είναι ότι μερικοί από αυτούς τους λάτρεις των δέντρων έβαζαν τα χέρια τους σε ένα δέντρο όταν ζητούσαν χάρη από τα πνεύματα ή τους θεούς που ζούσαν μέσα σε αυτό, και άγγιζαν και ευχαριστούσαν το δέντρο μετά από μια καλή τύχη ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Με την πάροδο των αιώνων, η θρησκευτική ιεροτελεστία μπορεί να μεταμορφώθηκε σε ένα προληπτικό χτύπημα που αναγνωρίζει την δύναμη της τύχης και τη διατηρεί.
«Σε κάθε περίπτωση, αναζητάτε προστασία από τον φθόνο και τον θυμό», έγραψε ο Bechtel. «Ο φθόνος των κακών πνευμάτων και ο θυμός των θεών, που έχουν αμυδρή άποψη για τους θνητούς με υπερβολική υπερηφάνεια, και που ενοχλούνται ιδιαίτερα όταν είναι υπεύθυνοι για την καλή τύχη σου και δεν είσαι ευγνώμων».
Άλλη πιθανότητα; Ότι απλά προήλθε από το “Tig Touch-Wood”, ένα παιδικό παιχνίδι της βικτωριανής εποχής. Όπως περιγράφεται στο βιβλίο του 1891 “The Boy’s Modern Playmate”, το “Tig” είναι το άτομο που είναι “It” και αφού έχει επιλεγεί ένας αριθμός δέντρων ως βάσεις, “εφόσον ο παίκτης αγγίζει ένα από αυτά τα εξουσιοδοτημένα σημεία, το Tig δεν μπορεί να τον αγγίξει. Η μόνη του ευκαιρία είναι να τον πιάσει καθώς πετούσε από τη μια θέση στην άλλη.»
Αλλά για όποιον μπορεί να είναι προληπτικός, είμαστε σίγουροι ότι το να χτυπάς ξύλο δεν είναι παιδικό παιχνίδι.
