Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε σε όλους τους Έλληνες η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, η χρυσή Παραολυμπιονίκης του Παρισιού, στα 50μ. ύπτιο S4 στην κολύμβηση.
Ανήμερα των γενέθλιων της, η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου κατέκτησε για πρώτη φορά στην καριέρα της το χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η ελληνική σημαία ανέβηκε ψηλά και ο εθνικός μας ύμνος ακούστηκε μέσα στο κατάμεστο στάδιο.
«Δεν ξέρω, έβαλα τα κλάματα… Το έχουμε παλέψει πάρα πολύ, έτυχαν τόσες αδικίες που έλεγα ”είναι κρίμα”. Κι όμως, λέγαμε ότι έχουμε ψυχή», δήλωσε η χρυσή Παραολυμπιονίκης.
Από το Σάββατο όλοι μιλούν για τη χρυσή Ελληνίδα Παραολυμπιονική που έχει την ίδια πάθηση με τη Σελίν Ντιον. Το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου, που την καθήλωσε από τα 14 της σε αναπηρικό αμαξίδιο.
«Μέχρι τότε δεν ήξερα τι θα πει θάλασσα, τι θα πει ουρανός», θα πει. «Δεν είχα δει, δεν ήξερα τι είναι θάλασσα, τι είναι ουρανός. Πώς είναι ένα βρέφος και βλέπει κάτι. Ήθελα να επεξεργαστώ τα πάντα», πρόσθεσε.
Χιλιάδες παιδιά στοιβαγμένα, ξυρισμένα κεφαλάκια και μάτια γεμάτα αγωνία και λαχτάρα να τα θέλει κάποιος. Μέχρι τα 7 δεν ήξερε καν να μιλά. Το μόνο που ήξερε ήταν να λέει ήταν το όνομά της: Αλεξάνδρα. Αυτό ήταν το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή. «Επειδή ήμουν ζωηρό, ήταν το τελευταίο που θα διαλέγανε. Όμως τι έγινε, η μητέρα μου είχε χάσει ένα παιδί που το λέγανε Αλέξανδρο. Εδώ καταλήγουμε πώς έγινε η επιλογή η δική μου. Με ρώτησε στα ρουμάνικα πώς με λένε και λέω Αλεξάνδρα. Αυτό ήταν για τη μαμά μου».
Το bullying στο σχολείο και η πάθηση
Μόλις είχε βρει την οικογένειά της. Ένα ζευγάρι Ελλήνων που στη συνέχεια υιοθέτησε ακόμη δύο παιδιά. Για τη μικρή Αλεξάνδρα, που στα 6 άρχισε να μαθαίνει την ελληνική γλώσσα, τα σχολικά χρόνια ήταν μαρτύριο. “Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά” θα πει, με τις περιγραφές της να σφίγγουν το στομάχι.
«Με γδύνανε, με φτύνανε, με πετούσαν στα σκουπίδια. Εγώ μέχρι να αντιληφθώ τι είναι σωστό, τι είναι λάθος, μόνο το ξύλο ένιωθα ότι είναι λάθος γιατί πονούσα σωματικά», έχει πει.
Τα όνειρά της όμως ήταν πιο μεγάλα. Ήθελε να γίνει η νέα Νάντια Κομανέτσι, όμως από αθλήτρια της ενόργανης, η ζωή τής επέβαλε να μάθει να ζει με μια αναπηρία. Για τη μικρή Αλεξάνδρα, που στα 6 άρχισε να μαθαίνει την ελληνική γλώσσα, τα σχολικά χρόνια ήταν μαρτύριο. “Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά” θα πει, με τις περιγραφές της να σφίγγουν το στομάχι.
«Στα 14 μου άρχισα να έχω καψίματα, μουδιάσματα. Οι γιατροί δεν γνώριζαν τι έχω». Η διάγνωση τη λύτρωσε γιατί πλέον γνώριζε τι ήταν αυτό που έπρεπε να αντιμετωπίσει. “Εμένα δεν με πείραξε. Απλά ήθελα να μου πουν ότι θα φτάσει μέχρι εδώ και δεν θα χάσω κάτι άλλο”.
Μεγάλωσε μαζί με ένα σκυλάκι, τη Σαπφώ, που αντιμετώπιζε κι αυτό μια μορφή αναπηρίας. “Ζούσαμε παράλληλες ζωές” λέει και συγκλονίζει.
Μέχρι τα 5 δεν ήξερε καν πώς είναι η θάλασσα. Μέχρι τα 14, όταν και έγινε η διάγνωση, δεν της άρεσε καν το κολύμπι. Στα 21 αποφάσισε να δοκιμάσει τη θεραπευτική κολύμβηση και στα 31 της έγινε επαγγελματίας κολυμβήτρια. “Έτσι ξεκίνησα να έχω στόχους, να παίρνω μετάλλια και εξελίχθηκα στην πορεία μου”.
Το 2016 στο Ρίο συμμετείχε για πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς. Το 2020 στο Τόκιο -εν μέσω πανδημίας- κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο και την 3η θέση.
Και φέτος, στην τρίτη και τελευταία της Παραολυμπιάδα, τρύπησε το ταβάνι. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις ατυχίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Το μικρό κοριτσάκι που ξεκίνησε από το ορφανοτροφείο, διαγνώστηκε στα 14 με τη νόσο, πάλεψε με το bullying και τις κοινωνικές διακρίσεις, βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου. Με το εθνόσημο στο στήθος να κλαίει με δάκρυα χαράς για όσα σπουδαία έχει καταφέρει.
