Η ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου «Από μηχανής» μιλά στο enikos.gr για τη δυσκολία του θεάτρου, την εξάλειψη των διακρίσεων σε «θεατρικών» και «τηλεοπτικών» ηθοποιών και την ανυπολόγιστη εκπαιδευτική δύναμη των θεατρικών παραστάσεων.
Της Νάντιας Ρηγάτου
Η Άννα Ελεφάντη υποδύεται συνολικά πέντε ρόλους στη σκηνή, τέσσερις στην παιδική παράσταση «Ο Αόρατος Τονίνο» και έναν στον «Φιάκα» και όσο για τη ζωή κατέχει έναν ρόλο ευθύνης, αυτόν της καλλιτεχνικής διευθύντριας του θεάτρου «Από Μηχανής».
-Για τις ανάγκες της παιδικής παράστασης «Ο Αόρατος Τονίνο» υποδύεστε τέσσερις διαφορετικούς ρόλους. Πόσο δύσκολo ήταν να μπείτε στα «παπούτσια» τόσων χαρακτήρων και ποιον ξεχωρίζετε από αυτούς
Α.Ε.: Όταν αυτό που καλείσαι να κάνεις επί σκηνής σε διασκεδάζει προσωπικά, τότε τίποτα δεν είναι δύσκολο! Από τους τέσσερις ρόλους που υποδύομαι, έχω αδυναμία στον Ρομπέρτο, ένα αγόρι περισσότερο του «πνεύματος» παρά της «δράσης» ο οποίος αν και άριστος μαθητής, έχει κι εκείνος τις φοβίες και τις ανασφάλειες του με πρωταρχική τη χαμηλή επίδοσή του στα σπορ και προπαντός στο ποδόσφαιρο. Οι φίλοι του όμως που τον αγαπάνε γι’ αυτό που ακριβώς είναι, τού δίνουν κουράγιο κι έτσι καταφέρνει όχι μόνο να παίξει ποδόσφαιρο αλλά να γίνει και τερματοφύλακας. Δεν έχει καμία σημασία αν «τρώει» ή όχι γκολ, σημασία έχει ότι δεν παραδίνεται στο φόβο του αλλά ορμάει στο παιχνίδι!
-Πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν ο κεντρικός ήρωας, ο Τονίνο καταφέρνει να γίνει αόρατος για να μην πει μάθημα και πώς αλλάζουν οι αντιδράσεις τους όταν αυτή του η επιθυμία του στερεί τελικά μικρές και μεγάλες χαρές της καθημερινότητας;
Α.Ε.: Το θέατρο έχει ανυπολόγιστη εκπαιδευτική δύναμη καθώς μπορεί με βιωματικό, παιγνιώδη και ευφάνταστο τρόπο να γίνει δίαυλος επικοινωνίας σημαντικών μηνυμάτων. Έτσι κι εμείς, από την έναρξη κιόλας της παράστασης, επιθυμούμε τα παιδιά μέσω της διάδρασης να γίνουν συνοδοιπόροι των περιπετειών του Τονίνο κι όχι απλώς παθητικοί θεατές. Και όπως ο Τονίνο στην αρχή χαίρεται όταν γίνεται αόρατος καθώς έτσι μπορεί να αποφύγει την εξέταση στην τάξη που τόσο τον φοβίζει ή να κάνει όσες σκανταλιές επιθυμεί, το ίδιο χαίρονται και τα παιδιά. Κι είναι τόσο συγκινητικό το γεγονός όταν πια ο Τονίνο λυπημένος καθώς έχει απομονωθεί από τους φίλους, τους γονείς, τον δάσκαλό του, κάνει μια λάθος μαθηματική πράξη, τον διορθώνουν τα ίδια τα παιδιά λέγοντας του να μην στεναχωριέται γιατί όλοι κάνουν λάθη, γιατί και εκείνα κάνουν λάθη!
-Τα Σαββατοκύριακα ενσαρκώνετε και την Ευανθία στην κωμωδία του Μισιτζή, «Ο Φιάκας». Σε ποια σημεία ταυτίζεται το κοινό με ένα έργο που γράφτηκε το 19ο αιώνα και μάλιστα μ’ ένα ιδιαίτερο γλωσσικό ιδίωμα;
Α.Ε.: Στην εποχή μας όπου η εικόνα αλλά και η εικονική πραγματικότητα κυριαρχούν, είμαστε γεμάτοι Φιάκες! Άλλοι κι άλλες πιο αθώοι κι αθώες που προσπαθούν διαρκώς να ρετουσάρουν την όψη τους για να δείχνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πραγματικά είναι, άλλοι κι άλλες πάλι πιο επικίνδυνοι κι επικίνδυνες που κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα και πλαστά προφίλ και επιδιώκουν να απατούν και να χειραγωγούν τον κόσμο προς όφελος δικό τους ή τρίτων. «Ο Φιάκας» επομένως του Δημοσθένη Μισιτζή δεν χάνει ούτε στο ελάχιστο τη διαχρονικότητά του κι επιπλέον όχι μόνο θίγει και σατιρίζει την απατεωνιά με τρόπο αριστοτεχνικό αλλά στο τέλος της ημέρας μάς κάνει να γελάσουμε με την καρδιά μας, κάτι που πιστεύω ότι όλοι κι όλες το έχουμε μεγάλη ανάγκη!
-Είστε καλλιτεχνική διευθύντρια, με τον Δημήτρη Μυλωνά, του θεάτρου «Από Μηχανής». Με ποια κριτήρια επιλέγετε τις παραστάσεις που ανεβάζετε; Οι τηλεοπτικοί ηθοποιοί φέρνουν κόσμο στο θέατρο;
Α.Ε.: Έχουμε πιστεύω οριστικά φύγει, και καλώς αν με ρωτάτε, από την εποχή των διακρίσεων ανάμεσα σε «εμπορικά» και «ποιοτικά» έργα και κατ’ επέκταση σε τηλεοπτικούς και θεατρικούς ηθοποιούς. Υπάρχουν σπουδαίοι ηθοποιοί με σημαντική διαδρομή στο σανίδι που συμμετέχουν σε σίριαλ αλλά και λιγότερο έμπειροι που διεκδικούν να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν επί σκηνής. Δεν θα κρίνω κανέναν θεατρικό παραγωγό αν κατατρέξει σε έναν τέτοιο ηθοποιό ο οποίος ενδεχομένως να βοηθήσει μέσω της αναγνωρισιμότητας που του έχει φέρει η τηλεόραση, σε μια πρώτη προώθηση της παράστασης στην οποία συμμετέχει. Το θέατρο όμως είναι σκληρό, είναι μαραθώνιος και «πετάει» όποιον δεν το σηκώνει. Στο τέλος της ημέρας όλοι κι όλες από το χειροκρότημα κρινόμαστε και εκεί πρέπει να εστιάζουμε, αν δηλαδή η παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν άρτια, αν μας συγκίνησε, αν μας έκανε να την κουβαλάμε και στη συνέχεια.
–Φέτος, ανάμεσα στις παραστάσεις σας, βλέπουμε και τους «Ήρωες», με πρωταγωνιστές τρεις μεγάλους κυρίους του θεάτρου και της τηλεόρασης, τους Κώστα Αρζόγλου, Χρήστο Βαλαβανίδη και Πάνο Σκουρολιάκο. Ποιες είναι οι αντιδράσεις του κοινού;
Α.Ε.: Θα ξεκινήσω πρώτα από τις δικές μας αντιδράσεις, τη δική μου και του συνεργάτη μου Δημήτρη Μυλωνά, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης όταν έπεσε στα χέρια μας το υπέροχο αυτό έργο μα προπαντός όταν οι υπέροχοι Αρζόγλου, Βαλαβανίδης και Σκουρολιάκος δέχτηκαν να υποδυθούν τους Ήρωες. Η χαρά, η συγκίνηση, η τιμή που νιώσαμε δεν περιγράφεται! Κι εννοείται όταν έχεις στα χέρια σου έναν τέτοιο συνδυασμό, δηλαδή και εξαιρετικό έργο και σπουδαίους ερμηνευτές τότε ξέρεις ότι ο κόσμος θα αγκαλιάσει την παράσταση. Πραγματικά ο κόσμος όχι μόνο γεμίζει κάθε βράδυ την αίθουσα αλλά με τις αντιδράσεις του την ώρα της παράστασης, το γέλιο, τη συγκίνηση, το θερμότατο χειροκρότημα, τα μπράβο και τα ευχαριστώ που λένε, η ικανοποίηση είναι τεράστια κι ανεκτίμητη!
