Σαν σήμερα (30/10/1960), πριν από 53 χρόνια, γεννήθηκε ο Ντιέγο Μαραντόνα. Ο μεγαλύτερος αρτίστας στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Πριν από τρία χρόνια, ολοκληρώθηκε το «Λυκόφως του Θεού». Αναδημοσιεύουμε λοιπόν το άρθρο μου από το «Πρώτο Θέμα», την εφημερίδα που δούλευα τότε.
Για τη μνήμη του μεγάλου Ντιέγο.
«Ο Ντιέγο βρίσκεται εκεί που ανήκει πραγματικά: στον μύθο και τη μυθολογία. Γιατί αυτά που έκανε στην πραγματική ζωή, μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, ήταν εξωπραγματικά. Πέραν της διάστασης του ρεαλισμού.
Για παράδειγμα εξωπραγματικό ήταν να πάρει μια χώρα από το χέρι και να της δώσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Εξωπραγματικό ήταν να πάρει μια ομάδα από το χέρι, τη Νάπολι και να την οδηγήσει στο πρωτάθλημα. Εξωπραγματικά και γι’ αυτό το λόγο ανεπανάληπτα.
Ο Μαραντόνα πήρε από το χέρι τη μεγάλη σχολή της τέχνης και της λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής, τον μαγικό ρεαλισμό και την έφερε στο ποδόσφαιρο. Ο Ντιέγο ήταν ο μαγικός ρεαλισμός στο ποδόσφαιρο. Τι ήταν ο μαγικός ρεαλισμός του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες; Η εμφύτευση του μαγικού, του εξωπραγματικού, του αδιανόητου στο χώρο του πραγματικού. Με λίγα λόγια, όταν ο Ντιέγο έπαιζε μπάλα βλέπαμε τον μαγικό ρεαλισμό στην πράξη.
Γιατί ο Ντιέγο δεν ήταν ένας ποδοσφαιριστής. Ήταν ένας αρτίστας. Είναι λοιπόν εκτός θέματος οι συγκρίσεις για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του αιώνα. Προφανώς ο Ντιέγο. Αλλά ο τίτλος και ο θρόνος είναι φτωχός. Γιατί ο Ντιέγο πηγαίνει πολύ μακριά από το γήπεδο και τη μπάλα.
Αντιπροσωπεύει έναν κόσμο πραγματικό και εξωπραγματικό μαζί, όπως οι μεγάλοι καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αλλωστε μόνο η σύγκριση με τέτοιους μύθους μπορεί να έχει νόημα. Είναι σαν να θέτεις το ερώτημα αν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος στην Ιστορία. Προφανώς είναι. Αλλά και χίλια ακόμη πράγματα μαζί.
Έχει λοιπόν κανένα νόημα να συζητάμε για τις «καταχρήσεις» του Μαραντόνα; Απασχολεί κάποιον αν ο ντα Βίντσι έπινε, αν ο Μποντλέρ μαστούρωνε, αν ο Μικελάνζελο πήγαινε με πολλές γυναίκες, αν ο Προυστ είχε διπλή ζωή, αν ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν έπαιρναν ναρκωτικά; Μόνο τους πουριτανούς και τους μικρονοϊκούς. Το ίδιο με τον Ντιέγο. Ήταν όλα μαζί, την ίδια στιγμή, σε έναν αγώνα.
Στο ιστορικό παιγνίδι με την Αγγλία μέσα σε 90 λεπτά έγινε Θεός και Σατανάς. Σατανάς για το πέτσινο γκολ. Θεός με το γκολ του αιώνα. Μια διαδρομή από την Κόλαση στον Παράδεισο, μόλις σε 90 λεπτά. Αυτός ήταν ο Ντιέγο.
Εξ ου και μας περιμένουν «Εκατό χρόνια Μοναξιάς».
Χωρίς δεύτερο Μαραντόνα».
