Ήταν ο πρώτος ξένος ηγέτης που συνάντησε ο Ντόναλντ Τραμπ, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 5ης Νοεμβρίου, δηλώνοντας μάλιστα ότι ήταν τιμή που τον συνάντησε, επαινώντας τον για την καλή δουλειά που κάνει στη χώρα του. Ο πρόεδρο της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι, αποτελεί παράδειγμα τον Τραμπ. Μπορεί όμως να ακολουθήσει.
Σύμφωνα με ανάλυση του Economist, όμως ο Αμερικανός ηγέτης δεν έχει ιδεολογική σχέση με τον Μιλέι, τον οποίο μάλιστα το βρετανικό περιοδικό εκθειάζει για φιλελεύθερη πολιτική του που εναντιώνεται στον κρατικό παρεμβατισμό.
«Πολλοί άνθρωποι στην Αμερική ελπίζουν ότι η νέα κυβέρνηση Τραμπ θα κόψει τις δαπάνες και και θα απορρυθμίσει την αγορά. Το αν αυτός ο στόχος είναι πιθανός» ο Economist συμβουλεύει να δει κανείς στην Αργεντινή όπου είναι ένα κρίσιμο, «όπου βρίσκεται σε εξέλιξη ένα εξαιρετικό πείραμα».
Ο Χαβιέ Μιλέι είναι πρόεδρος της Αργεντινής εδώ και ένα χρόνο. Έκανε εκστρατεία κρατώντας ένα… αλυσοπρίονο, αλλά το οικονομικό του πρόγραμμα σύμφωνα με το βρετανικό περιοδικό, είναι σοβαρό και μια από τις πιο ριζοσπαστικές δόσεις ελεύθερης αγοράς μετά το Θατσερισμό. «Έρχεται με κινδύνους, έστω και μόνο λόγω της ιστορίας της αστάθειας της Αργεντινής και της εκρηκτικής προσωπικότητας του Μιλέι. Αλλά τα μαθήματα είναι επίσης εντυπωσιακά» λέει ο Economist.
«Η αριστερά τον απεχθάνεται και η Τραμπιανή δεξιά τον αγκαλιάζει, αλλά πραγματικά δεν ανήκει σε καμία από τις δύο ομάδες. Έχει δείξει ότι η συνεχής επέκταση του κράτους δεν είναι αναπόφευκτη. Και είναι μια επίπληξη αρχών στον οπορτουνιστικό λαϊκισμό, του είδους που ασκεί ο Ντόναλντ Τραμπ» αναφέρει η βρετανική ανάλυση.
«Είτε τους αρέσει είτε όχι, οι πολιτικές του Χαβιέρ Μιλέι ευθυγραμμίζονται μεταξύ τους, γεγονός που μεγεθύνει την επίδρασή τους»
Ο Μιλέι, λέει το οικονομικό περιοδικό, πιστεύει στο ελεύθερο εμπόριο και στις ελεύθερες αγορές, όχι στον προστατευτισμό, πιστεύει στη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά όχι στον αλόγιστο δανεισμό και, αντί να περιστρέφεται γύρω από λαϊκίστικές φαντασιώσεις, λέει τη σκληρή αλήθεια.
Ο Αργεντίνος είχε εξαρχής απέναντί του ένα δύσκολο έργο σε μια χώρα που μαστιζόταν από μεγάλη κρίση. Ωστόσο, όπως λέει ο Economist μείωσε τις δημόσιες δαπάνες σχεδόν κατά το 1/3 σε πραγματικούς όρους, μείωσε στο μισό τον αριθμό των υπουργείων και δημιούργησε δημοσιονομικό πλεόνασμα. Υπήρξε μια «φωτιά» γραφειοκρατίας, απελευθερώνοντας τις αγορές από ενοικιάσεις κατοικιών σε αεροπορικές εταιρείες. «Τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Ο πληθωρισμός μειώθηκε από 13% μηνιαίως σε 3%. Η εκτίμηση των επενδυτών για τον κίνδυνο χρεοκοπίας έχει μειωθεί στο μισό. Μια ταλαιπωρημένη οικονομία δείχνει σημάδια ανάκαμψης» λέει ο Economist.
Το περιοδικό υποστηρίζει ότι λανθασμένα ο Μιλέι ταυτίζεται με «λαϊκιστές ηγέτες όπως ο Τραμπ, η σκληρή δεξιά στη Γαλλία και η Γερμανία ή ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία» γιατί «στην πραγματικότητα προέρχεται από μια διαφορετική παράδοση».
«Ένας αληθινός πιστός στις ανοιχτές αγορές και στην ατομική ελευθερία, έχει έναν οιονεί θρησκευτικό ζήλο για την οικονομική ελευθερία, ένα μίσος για τον σοσιαλισμό και, όπως μας είπε σε συνέντευξή του αυτή την εβδομάδα, «άπειρη» περιφρόνηση για το κράτος. Αντί για βιομηχανική πολιτική και δασμούς, προωθεί το εμπόριο με ιδιωτικές εταιρείες που δεν παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Αργεντινής, συμπεριλαμβανομένων των κινεζικών. Είναι ένας Ρεπουμπλικανός μιας μικρής πολιτείας που θαυμάζει τη Μάργκαρετ Θάτσερ—ένα μεσσιανικό παράδειγμα είδους υπό εξαφάνιση. Η βαθμολογία του στις δημοσκοπήσεις αυξάνεται και, σε αυτό το σημείο της θητείας του, είναι πιο δημοφιλής στην Αργεντινή από τους πρόσφατους προκατόχους του».
«Πάρτε μαθήματα από Μιλέι»
Το πρώτο έτος του Μιλέι προσφέρει μαθήματα για τον υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των θαυμαστών και των επικριτών του στην Αμερική, λέει ο Economist.
Για να μειώσει τις δαπάνες, ο Μιλέι ζήτησε από τις κυβερνητικές υπηρεσίες να περικόψουν τα έξοδα για προμήθειες, διοικητικά έξοδα και μισθούς αντί για τις μεταβιβάσεις μετρητών σε φτωχούς.
Αναγνώρισε ότι ο έλεγχος των συνταξιοδοτικών δαπανών είναι απαραίτητος επειδή ένας γηράσκων πληθυσμός απορροφά τεράστια κομμάτια του προϋπολογισμού, μια δημοσιονομική πραγματικότητα που πολλές χώρες δεν έχουν ακόμη αντιμετωπίσει. «Στην εξουσία, έχει μάθει να προσθέτει μια δόση πραγματισμού στις πεποιθήσεις του» αναφέρει ο Economist.
Έχει ορίσει την κατεύθυνση για την Αργεντινή, αλλά αναθέτει το νομοθετικό παζάρεμα στο επιτελείο του και ζητά από ειδικευμένους υπουργούς να επιβλέπουν την οικονομία – κυρίως τον υπουργό οικονομικών Φεντερίκο Στουρζενέγκερ.
Ίσως το μεγαλύτερο μάθημα, που λέει ο Economist ότι μπορεί να αντλήσουν άλλοι ηγέτες, αφορά το θάρρος και τη συνοχή. «Είτε τους αρέσει είτε όχι, οι πολιτικές του Χαβιέρ Μιλέι ευθυγραμμίζονται μεταξύ τους, γεγονός που μεγεθύνει την επίδρασή τους. Σε αντίθεση με τον Τραμπ, δεν έχει υποσχεθεί να απελευθερώσει τη δύναμη των αγορών και των καταναλωτών με τη μία και να προστατεύσει τις επιχειρήσεις από τον ανταγωνισμό. Κερδίζοντας το επιχείρημα της σκληρής αλλά ζωτικής σημασίας μεταρρύθμισης, έδειξε ότι οι ψηφοφόροι που έχουν συνηθίσει σε κοινοτοπίες που καλύπτονται από ωραία λόγια μπορούν στην πραγματικότητα να έχουν σκληρές αλήθειες».
Μπορεί ο Μίλεϊ να μην τα καταφέρει, καταλήγει το οικονομικό περιοδικό, «αλλά η προσπάθειά του να αντιμετωπίσει, συνεκτικά και συστηματικά, μια από τις πιο ακραίες ενσαρκώσεις αυτού που είναι πλέον σχεδόν καθολικό πρόβλημα αξίζει να παρακολουθηθεί στενά σε όλο τον κόσμο. Συμπεριλαμβανομένου του Λευκού Οίκου».
