Περίπου 40 ηγέτες κρατών και κυβερνήσεων παραβρέθηκαν το Σάββατο, στην τελετή επαναλειτουργίας της Παναγίας των Παρισίων, του εμβληματικού καθεδρικού ναού που υπέστη σοβαρές ζημιές από την πυρκαγιά του 2019.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσε την Πέμπτη η γαλλική προεδρία, μεταξύ των παρευρισκομένων δε θα είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
Η αποκατάσταση θα συνεχιστεί σε τμήματα του καθεδρικού ναού για χρόνια, αλλά ως επίτευγμα στρατιωτικής οργάνωσης, τεχνογνωσίας και δεξιοτεχνίας, το μέχρι τώρα επίτευγμα είναι εκπληκτικό και ιστορικό.
Για τον Μακρόν και το ακόμη βαθιά διχασμένο έθνος, το γεγονός ότι το κτίριο επανενώθηκε έχει πλέον ένα διαφορετικό συμβολικό βάρος. Για έναν ευρύτερο κόσμο, υπογραμμίζει ότι οι συμφορές μπορούν να ξεπεραστούν, ότι κάποια καλά και αληθινά πράγματα αντέχουν – ότι η ανθρωπότητα μπορεί να μην έχει χάσει ακόμη την επαφή με τον καλύτερο εαυτό της.
Όλος ο κόσμος έμοιαζε να σταματάει και να κρατάει την ανάσα ένα βράδυ τον Απρίλιο του 2019, όταν οι φλόγες να ξεπηδούσαν μέσα από την Παναγίας των Παρισίων.
Για σχεδόν 900 χρόνια, από τότε που άρχισε η κατασκευή του το 1163, ο μεγάλος γοτθικός καθεδρικός ναός αποτελούσε ένα σταθερό και βαρυτικό κέντρο του Παρισιού, κρατώντας τον χρόνο σε απόσταση. Πριν από την πυρκαγιά προσέλκυε περίπου 13 εκατομμύρια παγκόσμιους τουρίστες ετησίως, περισσότερους από τον Πύργο του Άιφελ ή το Λούβρο ή τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.
Με τα σύννεφα καπνού και στάχτης να παρασύρονται πάνω από τον Σηκουάνα, πολλοί Παριζιάνοι και αμέτρητοι ταξιδιώτες, που είχαν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν το κτίριο ως μέρος του αστικού εξοπλισμού, συνειδητοποίησαν ξαφνικά πόσα πολλά σήμαινε η Παναγία των Παρισίων. Ήταν ένας κοινός δεσμός όχι μόνο με την πόλη και το παρελθόν, αλλά και με την ομορφιά και την υψηλότερη τάξη των ανθρώπινων επιτευγμάτων.
Τι θα έλεγε για εμάς και τη στιγμή μας, στο μακρύ τόξο της ιστορίας, αν αυτή ήταν η τελευταία της μέρα;
Το κτίριο εξακολουθούσε να σιγοκαίει όταν ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, υποσχέθηκε να το επαναλειτουργήσει σε πέντε χρόνια. Το χρονοδιάγραμμα φαινόταν σαν ένα «Χαίρε Μαρία». Η οροφή του καθεδρικού ναού, που στηριζόταν σε ένα μεσαιωνικό δάσος από δρύινα δοκάρια, είχε καταρρεύσει. Το καμπαναριό του 19ου αιώνα φώτιζε σαν σπίρτο στον σκοτεινό ουρανό, με την άκρη του να ραγίζει και να βυθίζεται στην οροφή.
Αποκαταστάσεις τέτοιας κλίμακας θα μπορούσαν να διαρκέσουν δεκαετίες. Η χώρα ήταν ήδη ταραγμένη από τις εξεγέρσεις για τις τιμές της βενζίνης και το φθαρμένο δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας που, όπως και η Παναγία των Παρισίων, αποτελούσε επί μακρόν πηγή εθνικής υπερηφάνειας και ταυτότητας. Ο συμβολισμός της πυρκαγιάς στον καθεδρικό ναό ήταν αδιαμφισβήτητος. Τότε ήρθε ο Κόβιντ.
