Λέγεται ότι, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, ο Φραντς Κάφκα περπατούσε στο πάρκο Steglitz, στο Βερολίνο. Αυτή ήταν η καθημερινή του διαδρομή με τα πόδια, αλλά μια μερα πήρε διαφορετική τροπή καθώς βρήκε ένα κοριτσάκι να κλαίει σπαρακτικά γιατί είχε χάσει την κούκλα της.
Για να την ηρεμήσει, ο Φραντς τη βοήθησε πρώτα να αναζητήσει την κούκλα. Τελικά, συνειδητοποιώντας ότι δεν την έβρισκαν, ο Φραντς είπε στο κοριτσάκι ότι η κούκλα μάλλον έλειπε σε ταξίδι, αλλά δεν έπρεπε να ανησυχεί, καθώς ήταν ταχυδρόμος και η κούκλα θα της είχε στείλει σίγουρα ένα γράμμα. Κανόνισε να τη συναντήσει την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο, για να παραδώσει το γράμμα.
Με την ίδια προσήλωση που εφάρμοζε σε όλα του τα γραπτά, συνέθεσε ένα γράμμα από την κούκλα και της το διάβασε όταν συναντήθηκαν την επόμενη μέρα.
«Σε παρακαλώ μη με θρηνείς, έχω πάει ένα ταξίδι για να δω τον κόσμο. Θα σου γράψω τις περιπέτειές μου».
Αυτή ήταν η αρχή πολλών επιστολών. Όταν εκείνος και το κοριτσάκι συναντιόνταν, της διάβαζε από αυτά τα προσεκτικά γραμμένα γράμματα τις φανταστικές περιπέτειες της αγαπημένης κούκλας. Για τρεις εβδομάδες ο Frank εστίαζε αποκλειστικά στα γράμματα της κούκλας και τα έδινε στο κορίτσι κάθε μέρα. Όταν τελείωσαν οι συναντήσεις, ο Κάφκα της χάρισε μια κούκλα. Προφανώς, έμοιαζε διαφορετική από την αρχική κούκλα, αλλά μια συνημμένη επιστολή εξηγούσε: «Τα ταξίδια μου με έχουν αλλάξει…»
Πολλά χρόνια αργότερα, το ενήλικο πλέον κορίτσι βρήκε ένα γράμμα στο εσωτερικό της κούκλας της. Συνοπτικά έλεγε:
«Ό,τι αγαπάς, τελικά θα το χάσεις, αλλά στο τέλος, η αγάπη θα επιστρέψει με διαφορετική μορφή».
