Η Αννα Ρούσσου τελείωσε 4 σχολές, είναι εργαζόμενη μαμά και μέχρι σήμερα δε σταματά να μαθαίνει (pics)

Η αγάπη μου και η ενεργός συμμετοχή μου στο μεγάλο ταξίδι της μάθησης ξεκίνησε από τα μαθητικά – εφηβικά μου χρόνια, εκεί θυμάμαι τον εαυτό μου να αναζητά, να διαβάζει, να γράφει ποιήματα, θεατρικούς διαλόγους, κλπ και να επιτυγχάνει μετά από δύσκολη προσπάθεια σε όλες τις διαδικασίες εξετάσεων του σχολείου.

Και λέω δύσκολη προσπάθεια γιατί προέρχομαι από ένα μικρό αλλά υπέροχο νησί της χώρας μας, την Ικαρία όπου δεν υπάρχουν και δεν υπήρχαν ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και την μάθηση όπως τα παιδιά των μεγάλων πόλεων.

Είχα βέβαια την τύχη να μεγαλώσω σε ένα υπέροχο τόπο κι ένα ακόμα καλύτερο οικογενειακό περιβάλλον που βοηθούσε, ενίσχυε, υποστήριζε κάθε τέτοιας μορφής δραστηριότητα κι έκανε ότι μπορούσε για να αμβλύνει τα όποια εμπόδια παρουσιάζονταν σε ένα τέτοιο ταξίδι όσο κι ανυπέρβλητα αν φαίνονταν από την αρχή του.

Έτσι λοιπόν η πρώτη σχολή που γνώρισα και τελείωσα με επιτυχία ήταν η Πάντειος και συγκεκριμένα το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης.

Υπέροχη σχολή μου άρεσε πολύ, ρούφαγα τις γνώσεις που μας παρείχε, Το διδακτικό προσωπικό πάρα πολύ καλό δε μιλώ μόνο στο θέμα επιστημονικής κατάρτισης αλλά και της ανθρωπιάς κι ενσυναίσθησης, η οργάνωση της σχολής άριστη, η βιβλιοθήκη της σχολής πολύ δυνατή και οργανωμένη, οι πολιτιστικές δραστηριότητες της σχολής ποικίλαν και υπήρχε μεγάλη συμμετοχή των φοιτητών σε αυτές.

Θυμάμαι τον εαυτό μου εκεί να συμμετέχει σε πάρα πολλές δραστηριότητες, μία από αυτές ήταν και η συμμετοχή μου ως μέλος συντακτικής επιτροπής στην έκδοση της εφημερίδας «Τα Παντειακά νέα».

Τελείωσα τη σχολή πολύ γρήγορα και με πολύ καλό βαθμό, και μόλις τελείωσα, έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις στην Νομική σχολή Αθηνών. Είχαν ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα νομικά μαθήματα της Πρώτης σχολής και ήθελα πολύ να ολοκληρώσω τις γνώσεις μου στην επιστήμη αυτή και να εργαστώ στους κόλπους της. Το έτος αυτό τολμούσα κι ένα άλλο μεγάλο βήμα στη ζωή μου, τον γάμο μου. Ήμουν θυμάμαι παντρεμένη και περίμενα με αγωνία τα αποτελέσματα από τις κατατακτήριες εξετάσεις.

Βγήκαν τα αποτελέσματα και για μία μονάδα ήμουν εκτός. Δεν το έβαλα κάτω. Διάβαζα ξανά από την αρχή για να δώσω για δεύτερη φορά. Ήδη ήμουν έγκυος στο πρώτο δώρο που μου χάρισε η ζωή, το πρώτο μου παιδάκι. Κοντά του διάβαζα, ξενύχταγα κλπ.

Η επιμονή μου όμως δε με εγκατέλειψε κι έτσι κατάφερα να περάσω και στη δεύτερη σχολή που ονειρευόμουν. Μια σχολή που δεν είχε καμία σχέση στον τρόπο οργάνωσης, ενσυναίσθησης ή ανθρωπιάς, δραστηριοτήτων κλπ (ήταν πολύ πίσω σε αυτούς τους τομείς) με την προηγούμενη. Παρόλα αυτά εμένα με ενδιέφεραν οι γνώσεις, η εμπειρία, η κατοχύρωση.

Στο ταξίδι μου αυτό συνάντησα τα περισσότερα εμπόδια τα οποία κάποιες φορές με γονάτισαν, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Τα πρώτα χρόνια της μάθησης παρακολουθούσα, συμμετείχα ενεργά, ήμουν όμως άνεργη και όπως είπα και παραπάνω είχα το πρώτο μου παιδάκι.

Δούλευα περιστασιακά ως γραμματειακή υποστήριξη σε γραφεία γιατρών, δικηγόρων, κλπ χωρίς ένσημα. Επάνω στη διαδικασία της αναζήτησης εργασίας πείστηκα από το οικογενειακό μου περιβάλλον να δώσω εξετάσεις στον ΑΣΕΠ που τότε είχαν προκηρυχθεί. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα γιατί είχα άλλα όνειρα.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξενυχτάω στην κουζίνα μετά το μαγείρεμα για την επομένη ημέρα, και να πηγαίνω κατ΄ευθείαν στη δουλειά με αγωνία να κρύψω τους μαύρους κύκλους του ξενυχτιού για να μην φαίνονται.

Όμως πολύ γρήγορα συμβιβάστηκα γιατί είχα ανάγκη από δουλειά και τότε δούλευα μεν αλλά χωρίς το βασικό την ασφάλεια. Πέρασα τις εξετάσεις (γραπτός διαγωνισμός) και μπήκα στον χώρο της υγείας και συγκεκριμένα στο ΕΚΑΒ. Δύσκολος εργασιακός χώρος για κάθε εργαζόμενη μανούλα, και πόσο μάλλον και μαθήτρια ή φοιτήτρια. Παρόλα αυτά και πάλι δεν το έβαλα κάτω. Συνέχισα, όμως αυτή τη φορά κάτω από αντίξοες συνθήκες. Εργαζόμουν πολύ, ήμουν μανούλα, σύζυγος και μαθήτρια και ήδη είχα αποκτήσει και το δεύτερο μεγάλο δώρο που μου έκανε η ζωή, το δεύτερο παιδάκι μου.

Εδώ πρέπει να πώ ότι ο σύζυγος ήταν υποστηρικτικός, επαινούσε την προσπάθεια όμως η δουλειά του ήταν τέτοια (πρωΐ – βράδυ) όπου δεν είχε τη δυνατότητα για έμπρακτη βοήθεια. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξενυχτάω στην κουζίνα μετά το μαγείρεμα για την επομένη ημέρα, και να πηγαίνω κατ΄ευθείαν στη δουλειά με αγωνία να κρύψω τους μαύρους κύκλους του ξενυχτιού για να μην φαίνονται. Αγωνιζόμουν γι αυτό που ήθελα τόσο πολύ.

Θυμάμαι έναν καθηγητή, να μου λέει “Τι ήρθατε να κάνετε εδώ; Στην λάντζα σας κυρία μου”

Θυμάμαι επίσης μια φορά σε μία εξεταστική (προφορική) μιας ενότητας μαθημάτων της σχολής για τα Ατομικά και Κοινωνικά δικαιώματα, έναν καθηγητή, να με κοιτάει περίεργα στα χέρια, και να μου λέει: “Τι είναι αυτό που φοράτε στα χέρια κυρία μου” Έψαχνα τα χέρια μου να δω τι βλέπει…και μου δείχνει τη βέρα μου… “Η βέρα μου” του απαντώ. “Και τι ήρθατε να κάνετε εδώ; Στη λάντζα σας κυρία μου…”

Δεν μπορώ να περιγράψω το σοκ. Σαφώς και του παράθεσα τον τίτλο του μαθήματος και τα άρθρα του Συντάγματος για την ερμηνεία των οποίων πήγα να εξεταστώ αλλά έγινε έξαλλος και μας πέταξε έξω από το γραφείο εξέτασης. Μιλάμε για την πλήρη ερμηνεία του όρου της ισότητας και τις ίσες ευκαιρίες στη μάθηση ! Παρόλα αυτά πείσμωσα και δεν τα παράτησα.

Αυτό όμως που με λύγισε πραγματικά και με γονάτισε ήταν τα προβλήματα υγείας που βρέθηκαν στο δρόμο και τον δικό μου και του συζύγου μου, σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις με μεγάλη και επίπονη νοσηλεία στα νοσοκομεία του Νομού Αττικής καθώς και η ξαφνική απώλεια δικών μου ανθρώπων, γεγονότα σοβαρά τα οποία με γονάτισαν. Κάπου εκεί απελπίστηκα.

Πέρασε ένα διάστημα και όχι μόνο δεν τα παράτησα αλλά είπα θα συνεχίσω. Θα τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και όχι μόνο δεν τελείωσα αλλά μπήκα και στο πρώτο μου μεταπτυχιακό Πρόγραμμα στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας στο Πρόγραμμα: Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας, το οποίο και ολοκλήρωσα, με κόπο, στέρηση ξεκούρασης, ψυχαγωγίας και πολύ ξενύχτι. Μου άρεσε πολύ και με βοήθησε πολύ στη δουλειά μου, βοήθησε όπως και τα προηγούμενα πτυχία, στην καλλιέργεια γνώσεων και δεξιοτήτων που ήταν απαραίτητες στο χώρο δουλειάς, στην επικοινωνία με τους συναδέλφους όλων των ειδικοτήτων και βαθμίδων καθώς και με τους πολίτες συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη από την παροχή βοήθειας του ΕΚΑΒ.

Το τέταρτο πτυχίο ήταν ένα δεύτερο μεταπτυχιακό από το Διεθνές Πανεπιστήμιο Μακεδονίας σε συνεργασία με την Πυροσβεστική Ακαδημία Και έχει τίτλο: Ανάλυση και Διαχείριση Ανθρωπογενών και Φυσικών Καταστροφών.

Την Περίοδο του κορωνοϊό. Δύσκολη περίοδος για όλους. Ο καθένας τη βίωσε με τον δικό του διαφορετικό τρόπο. Θυμάμαι ότι δούλευα πολλές ώρες ξεπέρναγα το δωδεκάωρο. Πήγαινα στη δουλειά και δεν ήξερα τι ώρα θα φύγω. Πιστεύω ότι ο χώρος υγείας στηρίχθηκε καθαρά στην αυτοθυσία των εργαζομένων του με κάθε κόστος για τη ζωή τους.

Επέδειξαν ηρωισμό που πιστεύω δεν αναγνωρίστηκε όπως θα έπρεπε από την πολιτεία. Εκείνη την περίοδο το δύσκολο ταξίδι της μάθησης αυτής, μπορώ να πώ ήταν βάλσαμο για εμένα. Λόγω Της κατάστασης τα μαθήματα γίνονταν ηλεκτρονικά. Πρωτόγνωρος τρόπος για εμένα. Δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τη φυσική ακαδημαϊκή παρουσία. Οι ενότητες είχαν πολύ ενδιαφέρον.

Ο τρόπος παρουσίασης τους από τους καθηγητές υπέροχος. Έδωσαν ψυχή για να μπορέσουν να αναδείξουν τη σπουδαιότητα τους και να ανταποκριθούν στις πρωτόγνωρες και για εκείνους καταστάσεις. Το πρόγραμμα το παρακολουθούσα κάθε μέρα και ξεκίναγε συνήθως το απόγευμα στις πέντε με έξι και έληγε εννέα με δέκα το βράδυ. Εργασίες, τεστ, εξετάσεις κλπ.

Το πρόγραμμα το ολοκλήρωσα με επιτυχία το οποίο και αυτό αποτέλεσε μια ξεχωριστή εμπειρία γνώσεων. Η οικογένεια μου σε όλο αυτό το δύσκολο δρόμο αυτών των ταξιδιών ήταν υποστηρικτική. Με ενθάρρυνε, παρότρυνε, επαινούσε την προσπάθεια που έκανα, με ενέπνεε, πολλές φορές αισθανόμουν ότι γινόμουν το παράδειγμα για τα παιδιά μου, κι αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά και δύναμη να συνεχίσω.

Δεν μπορώ να πω ή να σκεφθώ σε ποιο πτυχίο μου ήμουν περισσότερο περήφανη. Το κάθε ένα ήταν ένα διαφορετικό ταξίδι, αποτελούσε διαφορετική εμπειρία, αγώνα, κατάσταση και δυσκολίες.

Στην ολοκλήρωση τους με την απονομή του τίτλου εκπαίδευσης τους με συνόδευε η οικογένεια μου. Η χαρά της ολοκλήρωσης δεν περιγράφεται.

Ένιωθα ανακούφιση που κατάφερνα να φθάσω στο τέλος του ταξιδιού και ανταμείβονταν έτσι ο κόπος και η προσπάθεια μου, όμως για εκείνο που χαιρόμουν πιο πολύ είναι που έδινα τη σκυτάλη αυτής της μορφής αγώνα στη νέα γενιά, τα παιδιά μου κι ένα ζωντανό παράδειγμα να μην παρατούν ακόμα και στα πιο δύσκολα κάθε μορφής αγώνα που έχουν ξεκινήσει όσο δύσκολος κι αν φαίνεται ή αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι είναι αυτός.

Δεν μπορώ να πω ή να σκεφθώ σε ποιο πτυχίο μου ήμουν περισσότερο περήφανη. Το κάθε ένα ήταν ένα διαφορετικό ταξίδι, αποτελούσε διαφορετική εμπειρία, αγώνα, κατάσταση και δυσκολίες. Μα πιο πολύ είμαι και νιώθω υπερήφανη που δε σταμάτησα ποτέ την προσπάθεια μου, ταξίδευα άλλοτε σε μπουνάτσες κι άλλοτε με θύελλα και εννέα μποφόρ σε δύσκολο πέλαγος και θάλασσα και κατάφερνα να φθάσω στο τέρμα με επιτυχία.

Τα χρόνια περνούν και δεν έχω σταματήσει να διαβάζω να μαθαίνω νέα πράγματα που αφορούν διάφορους τομείς της ζωής μου και με βοηθούν να την κάνω πιο διαχειρίσιμη και λειτουργική. Νιώθω μέσα μου ότι δεν έχει κλείσει ακόμα ο κύκλος των ταξιδιών αναζήτησης της γνώσης όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Είμαι ανοικτή σε κάθε ερέθισμα της γνώσης που θα βρεθεί στον δρόμο μου και θα απαιτεί κι αυτό ταξίδι δύσκολο και δυνατό.

Αξίζει να στερηθείς πολλά και αγωνισθείς για μια τέτοια προσπάθεια, για ένα τέτοιο ταξίδι, εφόσον το θέλεις πολύ και το αγαπάς. Αυτό θέλω να πω σε όλες εκείνες τις γυναίκες που από κάποιο σοβαρό πρόβλημα που παρουσιάστηκε στη ζωή τους εγκατέλειψαν μια προσπάθεια που ξεκίνησαν ή ενώ το θέλουν πολύ δείλιασαν μπροστά στις δυσκολίες που φάνηκαν δυνατές να εμφανίζονται εκ των υστέρων.

Βέβαια, το ίδιο ισχύει για κάθε μορφής ταξίδι, και σκοπό που χρειάζεται αγώνα, θέληση, στέρηση και επίπονη προσπάθεια για να φθάσεις στο τέρμα του ή την επιτυχία του.