Μια ταινία που κυκλοφόρησε εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αναφερόταν σε αυτόν, σίγουρα είναι παλιά. Ναι, για την ακρίβεια, πέρσι έκλεισε τα 80 χρόνια ζωής. Παρολ’ αυτά, όλα αυτά τα χρόνια έχει μετατραπεί σε αντικείμενο λατρείας αλλά και επίκαιρη.
Η ταινία «Casablanca» έκανε λοιπόν πρεμιέρα το 1942. Σκηνοθέτης ήταν ο Michael Curtiz και πρωταγωνιστές ο Humphrey Bogart και η Ingrid Bergman. Στα Όσκαρ του 1944, ήταν υποψήφια για 8 Όσκαρ, κερδίζοντας τρία βραβεία, Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου.
Η ταινία έχει λατρευτεί όσο λίγες στην ιστορία του κινηματογράφου. Και αυτό για εμπεριέχει τόσους πολλούς συμβολισμούς, οι οποίοι «μιλάνε» στον θεατή και κάνουν την εμπειρία θέασης της ταινίας, μια εμπειρία που δεν είναι εύκολο να ξεχάσουν.
Δεν πρόκειται για την καλύτερη ταινία που έχουμε δει. Αλλά όταν σκεφτόμαστε μια ασπρόμαυρη ταινία, λίγο παλαιότερη, συνήθως σε αυτή θα πάει το μυαλό μας. Γιατί εκφράζει μια ολόκληρη εποχή και μάλιστα σε μια από τις χειρότερες εποχές της ανθρωπότητας.
Έχει πολλά στα οποία θα μπορούσαμε να σταθούμε. Η αλλαγή του κυνικού ήρωα, η Γη της Επαγγελίας και το κυνήγι της ευκαιρίας στις ΗΠΑ ή ένα εpωτικό τρίγωνο παλαιάς κοπής. Αλλά αυτό που σε κερδίζει εν τέλει είναι η ηθική απόφαση στο τέλος, ανιδιοτελής και βασισμένη σε έναν ακέραιο χαρακτήρα.
Η «Casablanca» μπορεί να έκλεισε λοιπόν οκτώ δεκαετίες ζωής, αλλά παραμένει πάντα επίκαιρη, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος να ψάχνει τη Γη της Επαγγελίας, πάντα θα υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έpωτες και πάντα θα υπάρχουν ηθικοί άνθρωποι, αν και το τελευταίο μας φαίνεται ότι όλο και συρρικνώνεται στις μέρες μας. Όχι, όσο υπάρχει η Casablanca, δεν θα ξεμείνουμε από ηθικούς ανθρώπους. Όχι γιατί τους παράγει, αλλά για τους πλάθει.
