Η Αθήνα που τραγουδούσε χαμηλόφωνα: Οι μπουάτ και το μαγικό τους αποτύπωμα

Από τον «Τιπούκειτο» στην Πλάκα, στις γειτονιές όλης της Ελλάδας

Η σπίθα που άναψε η πρώτη μπουάτ, ο «Τιπούκειτος» του Γιώργου Μπουκουβάλα το 1960, γρήγορα έγινε πυρκαγιά. Στην Πλάκα, οι μπουάτ ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια: «Απανεμιά», «Συμπόσιο», «Σκορπιός», «Λήθη», «Ρουλότα», «Στοά» και τόσες άλλες, δημιούργησαν ένα τοπίο όπου το τραγούδι ακουγόταν χωρίς στολίδια, σε απόσταση αναπνοής από το κοινό. Στη Θεσσαλονίκη, στη Μύκονο, στην Ύδρα και την Πάτρα, η ιδέα βρήκε πρόσφορο έδαφος, μετατρέποντας τις μπουάτ σε φωλιές πολιτισμού.

Το Νέο Κύμα και η εποχή της αθωότητας

Το 1964, η μουσική που γεννήθηκε σε αυτές τις μικρές σκηνές απέκτησε όνομα: Νέο Κύμα. Ο Αλέκος Πατσιφάς και η δισκογραφική «Λύρα» έβαλαν τη σφραγίδα τους, δίνοντας χώρο σε νέους δημιουργούς και τραγουδιστές όπως η Αρλέτα, η Καίτη Χωματά, ο Μιχάλης Βιολάρης, ο Λίνος Κόκοτος και ο Γιώργος Ζωγράφος. Με τις μπαλάντες και τις ακουστικές τους αρμονίες, έφεραν έναν νέο, αισθαντικό ήχο που ισορροπούσε ανάμεσα στο λαϊκό και το ροκ.

Κάτι παραπάνω από μουσικές σκηνές

Οι μπουάτ δεν ήταν μόνο τραγούδι. Ήταν στέκια όπου συζητούνταν η τέχνη, η ποίηση, η πολιτική, τα όνειρα και οι ανησυχίες μιας γενιάς. Ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ο Μάνος Λοΐζος, ο Διονύσης Σαββόπουλος συναντιούνταν, αντάλλασσαν ιδέες και γεννούσαν νέα τραγούδια. Κάποιοι τις θυμούνται ως χώρους γεμάτους ρομαντισμό και φθηνό κρασί, άλλοι ως ζωντανά εργαστήρια της τέχνης.

Νοσταλγία και αναβίωση

Αν και η χρυσή εποχή των μπουάτ ξεθώριασε, η αίσθηση της οικειότητας και της άμεσης επικοινωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό επιστρέφει. Μικρές μουσικές σκηνές προσπαθούν να αναβιώσουν την εμπειρία, με λιγότερο φως, λιγότερο θόρυβο και περισσότερη αλήθεια. 

Η Αθήνα, έστω και ψιθυριστά, συνεχίζει να τραγουδά …