Ακόμη και η αρχική τους συνάντηση ήταν καρμική: γνωρίστηκαν στο Άμστερνταμ στα κοινά τους γενέθλια στις 30 Νοεμβρίου.
Το ζευγάρι άρχισε να κάνει πρότζεκτς μαζί, περιγράφοντας τους εαυτούς τους ως «σώμα με δύο κεφάλια». Για χρόνια ζούσαν έναν νομαδικό τρόπο ζωής, ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη με ένα βανάκι και κάνοντας παραστάσεις σε χωριά και πόλεις. Οι καλλιτεχνικές τους συνεργασίες ταίριαζαν με τις προσωπικότητές τους: επικεντρώθηκαν σε παραστάσεις που τους έβαζαν σε επισφαλείς και σωματικά απαιτητικές καταστάσεις, για να δουν πώς θα αντιδρούσαν οι ίδιοι και το κοινό τους.
Σε μια περφόρμανς, που ονομάζεται Relation in Time, παρέμειναν δεμένοι μαζί από τα μαλλιά τους για 17 ώρες. Εξερεύνησαν τη σύγκρουση, φτάνοντας τις ιδέες τους στα άκρα: έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο, γυμνοί και χαστουκίζοντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου μέχρι να μην αντέχουν άλλο.
Ένα από τα πρότζεκτς τους, το Rest Energy, που παρουσιάστηκε στο Δουβλίνο το 1980, τους έδειχνε να ισορροπούν ο ένας τον άλλον σε αντίθετες πλευρές ενός τραβηγμένου τόξου και βέλους, με το βέλος στραμμένο στην καρδιά της Abramovic. Ένα γλίστρημα από τον Ulay και θα μπορούσε να την είχε σκοτώσει. Η άβολη θέαση, αυτή ήταν η θεραπεία σχέσεων μέσω της τέχνης – και, ίσως, το αντίστροφο.
Το 1983, οι Abramović και Ulay ανακοίνωσαν την απόλυτη συνεργασία τους: The Lovers. Πρότειναν να είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα περπατήσουν στο Σινικό Τείχος της Κίνας. Ξεκινώντας μόνοι τους από τα αντίθετα άκρα, σχεδίασαν να συναντηθούν στη μέση, όπου θα παντρεύονταν. Ενθουσιασμένοι από τη συναισθηματική και σωματική κλίμακα του The Lovers, το ζευγάρι φαντάστηκε τον εαυτό του να περπατά μόνο του σε μεγάλες εκτάσεις του κινεζικού τοπίου, να κατασκηνώνει κάτω από τα αστέρια και να ολοκληρώνει το ταξίδι με την απόλυτη δέσμευση. Έβλεπαν την περφόρμανς ως μια οδύσσεια και μια παράσταση στην οποία μόνοι τους θα ήταν και παίκτες και κοινό.
Η γραφειοκρατία, όμως ήταν μεγάλη. Καθώς τα τηλεφωνήματα, οι επιστολές και τα έγγραφα στέλνονταν πέρα δώθε μεταξύ της Κίνας και των καλλιτεχνών, πέρασαν χρόνια. Οι δύο τελικά ξεκίνησαν το ταξίδι στις 30 Μαρτίου 1988, από τις δύο άκρες του Σινικού Τείχους, γνωστό στους Κινέζους ως Ο Κοιμωμένος Δράκος. Το ταξίδι αποδείχτηκε επίπονο και για τους δύο, ιδίως για την Abramovic.
Περισσότερο τυχαία παρά προγραμματισμένα, ο Ulay και η Abramović συναντήθηκαν στο κέντρο μιας πέτρινης γέφυρας στο Shenmu στην επαρχία Shaanxi, ανάμεσα σε μια σειρά ναών που χτίστηκαν στη δυναστεία Ming. Είχαν κάνει κατά μέσο όρο 20 χιλιόμετρα την ημέρα, περπάτησαν 90 ημέρες και είχαν διανύσει περίπου 2.000 χιλιόμετρα ο καθένας. Καθώς αγκαλιάζονταν με στοργή, ο Ulay μοιράστηκε με την Abramović την επιθυμία του να συνεχίσει τη βόλτα «για πάντα». Η Abramović ήταν ξεκάθαρη στην επιθυμία της να γυρίσει σπίτι. Ο Ulay έκανε ένα σχόλιο για τα παπούτσια της που φαινόταν να την ενοχλεί κι εκείνη άρχισε να κλαίει.
Ενώ οι μουσικοί, ο κινεζικός Τύπος και ακόμη και μια επίδειξη πυροτεχνημάτων είχαν στηθεί για το ζευγάρι, δεν υπήρξε γαμήλια τελετή. Μετά από μια συνέντευξη Τύπου στο Πεκίνο, επέστρεψαν χωριστά στο Άμστερνταμ και δεν μίλησαν ούτε είδαν ο ένας τον άλλον για 22 χρόνια. Τι είχε πάει στραβά, όμως;
Στα πέντε χρόνια που ο Ulay και η Abramović περίμεναν άδεια για να περπατήσουν, η ζωή τους είχε αλλάξει αμετάκλητα. Το έργο τους είχε γίνει διεθνώς γνωστό. Η Abramović είχε βαρεθεί να είναι η φτωχή καλλιτέχνις, γι’ αυτό αποδέχτηκε την επιτυχία, αλλά ο Ulay δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τη διασημότητα. Ένας αναρχικός που απολάμβανε τη μοναξιά, επαναστάτησε ενάντια σε αυτό που έβλεπε ως μια αυξανόμενη εμπορευματοποίηση της δουλειάς τους. Με λίγα λόγια, είχαν χωρίσει. Και οι δύο είχαν άλλες σχέσεις. Η επικοινωνία και η εμπιστοσύνη είχαν καταρρεύσει.
Ωστόσο, ο Ulay και η Abramovic δεν ήταν το είδος του ζευγαριού που μπορούσε να νικηθεί εύκολα. Αποφάσισαν να προχωρήσουν στο πρότζεκτ, όχι για να παντρευτούν αλλά για να χωρίσουν. Οι Lovers μεταμορφώθηκαν από γάμο σε διαζύγιο.
