«Το “Άγαμοι Θύται” μου ήρθε σε μία στιγμή, γιατί έπρεπε να μπει κάτι στην αφίσα kai ο ιδιοκτήτης μου είπε “τι βλακεία είναι αυτή;”»
Για την άγρια εφηβεία και τα κακόφημα μαγαζιά, το τραγικό λάθος της ζωής του, τη σχέση του με την κόρη του και την άγνωστη «σύνδεση» του με τον Κώστα Καζάκο μίλησε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη!» ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης.
Ο δημοφιλής ηθοποιός μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και για την απόφασή του να γίνει ηθοποιός. «Οι πρώτες εικόνες που έχω στη ζωή μου, είναι στην Αυστραλία και στο καράβι, που κάναμε 32 μέρες να επιστρέψουμε στην Ελλάδα και 28 μέρες να πάμε εκεί. Ήμουν πολύ κάλος μαθητής, από τους πρώτους, μέχρι που έκανα μία παράσταση στο σχολείο σαν προοίμιο των “Άγαμων Θυτών” και είπα ότι θέλω να κάνω μονό αυτό. Οι γονείς μου απογοητεύτηκαν, που από πρώτος μαθητής έγινα τελευταίος και άρχισα ό,τι κραιπάλη μπορεί να κάνει ένας έφηβος, έκτος από ναρκωτικά», είπε αρχικά ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης.
Στην συνέχεια περιέγραψε ένα σκηνικό με πυροβολισμούς που βίωσε και αποκάλυψε τι άλλες δουλειές έχει κάνει. «Αλκοόλ, κάπνισμα, ξενύχτια, κακόφημα μαγαζιά, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μία φορά σε ένα σκυλάδικο, έπεσε μία πιστολιά και φύγαμε τρέχοντας. Στα κακόφημα μαγαζιά, το κίνητρο μου δεν ήταν το γυναικείο φύλο, άλλα το περιβάλλον και η ντεκαντάνς, έπαιζαν κλασικό παλιό βαρύ λαϊκό τραγούδι. Θυμάμαι το μπαμ της πιστολιάς, χαμήλωσαν τα φωτά και φύγαμε τρέχοντας, ούτε καν ταξί δεν πήραμε», αποκάλυψε. «Δούλεψα ως μπάρμαν, ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, σερβιτόρος για λίγο, άλλα είμαι απότομος και οξύθυμος με όσους απαξιώνουν το επάγγελμα, πλακώθηκα και το άφησα», συνέχισε.
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης τοποθετήθηκε για την παράσταση «Άγαμοι Θύται». «Έπαιζα μικρά σκετσακια στην αρχή και έφτασε να γίνει μία ολόκληρη παράσταση, το έκανα παράλληλα με το κρατικό θέατρο, γιατί είχα και ένα παιδί να θρέψω. Το όνομα “Άγαμοι Θύται” μου ήρθε σε μία στιγμή, γιατί έπρεπε να μπει κάτι στην αφίσα, ο ιδιοκτήτης μου είπε “τι βλακεία είναι αυτή;” και γέμισε η Θεσσαλονίκη με τις αφίσες. Δεν βωμολοχούσαμε ποτέ, για λογούς αισθητικούς, είχα αποφασίσει ότι το χειρότερο που θα πούμε, θα είναι κατάλληλο για παιδιά, ακόμη και σε τηλεοπτικό primetime», υπογράμμισε χαρακτηριστικά ο αγαπημένος ηθοποιός.
Ο έρωτας ήταν και παραμένει ένα στοιχείο που υπάρχει στη ζωή του Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Ο ίδιος σημείωσε πως «ερωτευόμουν μονίμως και μέσα στην τρέλα έκανα και οικογένεια, δεν είμαι σοβαρός στις αποφάσεις μου, είμαι παρορμητικός. Ήταν ο έρωτας με τη γυναίκα μου, η αγάπη για το παιδί μου, είχα όμως και τα άλλα και έτσι δεν ήμουν πουθενά όσο κάλος έπρεπε, τους στέρησα από ορισμένα πράγματα. Στέρησα από το παιδί την παρουσία μου και δεν είμαι καλύτερος γονιός σήμερα από ό,τι ήμουν νεότερος, το ίδιο “ρεμάλι” είμαι».
Για την συμβουλή που έδωσε στην κόρη του, παραδέχθηκε πως «απέτρεψα την κόρη μου από τον καλλιτεχνικό δρόμο, λέγοντας της να γίνει καλλιτέχνης. Ήταν ευφυές παιδί και ψυχικά ήθελε να το αποφύγει. Όταν η κόρη μου, ως έφηβη, άκουγε βάρια καταθλιπτικά έντεχνα της έλεγα “πήγαινε ρε παιδάκι μου σε ένα πάρτι να χορέψεις κανένα τσιφτετέλι”. Ήταν θεατρόφιλη, άλλα μου είπε “αρκετά ψώνια έχετε μαζευτεί εκεί, εγώ δεν Θέλω να μου λένε, ότι έκανα τη δουλεία του πάτερα μου, θα κάνω το δικό μου”».
«Η κόρη μου δεν ήταν τόσο επικοινωνιακή όσο εγώ στην ηλικία της, που έμπαινα κάπου και τα σάρωνα όλα, ήταν κλειστή, άλλα έκανε τα πράγματα που αγαπάει», είπε μιλώντας για τον χαρακτήρα της κόρης του. Για την «σύνδεσή» του με τον Κώστα Καζάκο, ειπε: «Την παράσταση «Αμπιγέρ» ήταν να την κάνει ο Κώστας Καζάκος με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, αρρώστησε όμως και μου το πρότεινε η παράγωγη. Η παράγωγη ρώτησε τον Κώστα Καζάκο για μένα και εκείνος είπε “με μεγάλη μου χαρά”. Ήταν πολύ τιμητικό για μένα, καθώς εκείνος δεν μπορούσε για λόγους υγείας. Την εμπειρία μου στον “Αμπιγέρ” την οφείλω στη συναίνεση και τη γενναιοδωρία του Κώστα Καζάκου που μου είπε “δεν μπορώ εγώ, κάντο εσύ”».
Όσο για το ποια δυσκολία σημάδεψε τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, ο ίδιος αποκαλύπτει: «Πέρασα το μεγαλύτερο λούκι στη ζωή μου από τη βλακεία μου. Ενώ με τρέφει μόνο η δουλειά μου, είπα κάποια στιγμή να ξεκουραστώ φτιάχνοντας ένα μαγαζί. Έκανα τρομακτικό λάθος, με πήγε πίσω γενικά, άλλα και ψυχικά. Ήταν τραγική ανοησία που κράτησε 4-5 χρόνια, άλλα σε ώριμη ηλικία είναι πολλά χρονιά για να τα πετάξεις. Έφυγα καταχρεωμένος, άλλα δεν πειράζει, έτσι μαθαίνεις, δεν το έμαθα στα νιάτα μου, το έμαθα στα γεράματα».
