Η 18η Σεπτεμβρίου του 1946 υπήρξε μια καθοριστική μέρα για την Εντίθ Πιάφ. Η θρυλική τραγουδίστρια, η οποία είχε ήδη κατακτήσει το παγκόσμιο κοινό με τη μοναδική της φωνή και το τραγικό της παρελθόν, ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου Μαρίκα Κοτοπούλη στην Αθήνα για την πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα.
Παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 31 ετών, η Εντίθ είχε γίνει σύμβολο όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και διεθνώς, με τη φωνή της να προκαλεί δάκρυα ακόμα και σε όσους δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα της. Το πάθος που εξέπεμπε και η αφοσίωσή της στη μουσική της, την είχαν μετατρέψει σε φαινόμενο που είχε μαγέψει τον κόσμο.
Αυτό το πάθος και η συναρπαστική της προσωπικότητα δεν άφησαν αδιάφορο τον 25χρονο Δημήτρη Χορν, έναν από τους πιο χαρισματικούς και ανερχόμενους ηθοποιούς της εποχής. Ο Χορν, ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας και με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο, παρακολούθησε με ενθουσιασμό την παράσταση της Πιάφ. Δεν πέρασε πολύς χρόνος μέχρι η ίδια να τον παρατηρήσει και να νιώσει έναν κεραυνοβόλο έρωτα, έναν έρωτα που δεν θα μοιραζόταν όμως ποτέ αμοιβαία.
Η Εντίθ Πιάφ, μικροκαμωμένη αλλά γεμάτη ζωντάνια και πάθος, ένιωσε μια βαθιά σύνδεση με τον Δημήτρη Χορν, έναν άντρα που φαινόταν να την καταλαβαίνει με έναν μοναδικό τρόπο. Όπως συχνά συμβαίνει με τους μεγάλους έρωτες, η μοναδική τους σχέση έμελλε να μείνει σε επίπεδο θαυμασμού και επιθυμίας, αφού ο Χορν δεν έδειξε να ανταποκρίνεται στα συναισθήματα της Πιάφ. Παρά τις όποιες αντιφάσεις και αβεβαιότητες, η Πιάφ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη μορφή του Δημήτρη Χορν και το σύντομο διάστημα που πέρασαν μαζί.
Μετά τη συναυλία, η Πιάφ, αφοσιωμένη στο όνειρο μιας σχέσης που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να εξελιχθεί, έστειλε στον Χορν μια επιστολή που αποκαλύπτει την ένταση του συναισθήματός της. Στην επιστολή αυτή, που δημοπρατήθηκε αργότερα από τον Πέτρο Βέργο, η Πιάφ γράφει:
«Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο…»
Η Πιάφ, όπως είναι φανερό, ήθελε απεγνωσμένα να ζήσει έναν έρωτα με τον Χορν, να τον κάνει ευτυχισμένο, να του προσφέρει όλο τον εαυτό της. Η αφοσίωσή της δεν περιοριζόταν μόνο στα λόγια. Η ίδια δήλωνε έτοιμη να τα παρατήσει όλα για εκείνον, για την αγάπη της που παρέμενε ανεκπλήρωτη.
Η ανταπόκριση του Χορν στην επιστολή της Πιάφ παραμένει άγνωστη. Αξιοσημείωτο είναι ότι η τραγουδίστρια έστειλε και άλλα τηλεγραφήματα και επιστολές στον ηθοποιό, δείχνοντας την ακατανίκητη επιθυμία της για επαφή, ωστόσο η σχέση τους δεν προχώρησε ποτέ. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αν οι δύο τους συναντήθηκαν ξανά ή αν αυτή η ανεκπλήρωτη αγάπη παρέμεινε μόνο στα γράμματα και τις επιστολές.
Ο έρωτας της Πιάφ για τον Δημήτρη Χορν υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, ένας από τους πιο έντονους και παθιασμένους της ζωής της. Αν και δεν έμελλε να καρποφορήσει ποτέ, η ιστορία αυτή παραμένει μια από τις πιο μυστηριώδεις και συγκινητικές στο προσωπικό της ημερολόγιο.
Μετά την απογοήτευση από τον Χορν, η Πιάφ, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, γνώρισε έναν άλλο Έλληνα, τον κομμωτή και τραγουδιστή Θεοφάνη Λαμπούκα, τον οποίο παντρεύτηκε το 1962, δίνοντάς του το παρατσούκλι “Τεό Σαγαπό”. Ωστόσο, η ζωή της τραγουδίστριας έφτασε στο τέλος της το 1963, όταν η Πιάφ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 47 ετών.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Εντίθ Πιάφ για τον Δημήτρη Χορν παραμένει μια θλιμμένη ιστορία που αποδεικνύει τη δύναμη του πάθους και τη θλίψη της μοναξιάς, καθώς και τη διαρκή αναζήτηση της αγάπης, ακόμη και όταν αυτή μοιάζει να είναι ανέφικτη.
