Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης εξομολογείται: «Αυτομάτως μπήκα στο περιθώριο, δεν μπορούσαν να ταιριάξουν τα χνότα μας»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μιλώντας στο περιοδικό Hello, γύρισε πίσω στον χρόνο και εξήγησε τους λόγους που δεν μπορούσε να ταυτιστεί στο σχολείο με τους συμμαθητές του.

Ποιοι ήταν οι δικοί σου δαίμονες;

Αυτή τη στιγμή ίσως μπορώ να μείνω μόνο σε διάφορες φοβίες, δειλίες που είχα. Οι δικοί μου δαίμονες ήταν στο να αιτιολογήσω, να δω γιατί συμβαίνει η οποιαδήποτε συνθήκη, κάτι που ως παιδί και ως έφηβος δεν ήταν εύκολο να το πράξω. Μεγαλύτερος κατάλαβα ότι αυτό που αποζητούσα σε μικρότερη ηλικία ήρθε και μου το πάντρεψε το θέατρο.

Τι αποζητούσες;

Την καλοσύνη των ανθρώπων, την αλληλεγγύη, την καλαισθησία και την αντίληψη.

Θεωρείς πως δεν βίωσες την καλοσύνη ή την αλληλεγγύη στα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια;

Τις βίωσα αλλά, όσο μεγάλωνα, τις σκεφτόμουν πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά. Σαφέστατα υπήρχε αγάπη, καλοσύνη από τους γονείς, από το κοινωνικό περιβάλλον, πάντοτε όμως αποζητούσα κάτι πιο βαθύ στη ζωή μου, το οποίο δεν μπορούσα να βρω. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ με τους συμμαθητές μου. Συνέβαινε κάτι άλλο μέσα μου που δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω.

Βίωσες μπούλινγκ εξαιτίας αυτού του γεγονότος;

Δεν ήταν ακριβώς μπούλινγκ. Απλά, όταν δεν μπορείς να ταυτιστείς με τους συνομηλίκους σου, αυτομάτως μπαίνεις στο περιθώριο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται με την πρόθεση να σε χλευάσουν. Δεν μπορούσαν να ταιριάξουν τα χνότα μας.