Τα παιδικά δωμάτια δεν αδειάζουν, οι γάμοι πλέον αραίωσαν ραγδαία και το χειρότερο ίσως απ΄ όλα, η απόκτηση παιδιών είναι εκτός συζήτησης. Οτιδήποτε χαρακτήριζε τη μετάβαση ενός νέου ανθρώπου στην εποχή των ευθυνών και της ανεξαρτησίας πλέον δεν υπάρχει στις ΗΠΑ. Οι ενήλικες δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να «ωριμάσουν».
Η κατάσταση στην αμερικανική κοινωνία έχει αλλάξει με ρυθμούς που αιφνιδιάζουν ακόμα και τους ειδικούς.
Το 1/3 των σημερινών νεαρών ενηλίκων στις ΗΠΑ δεν θα παντρευτεί ποτέ, σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης του Ινστιτούτου Οικογενειακών Μελετών, σε σύγκριση με λιγότερο από το 1/5 όσων γεννήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες.
Λίγο περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς ηλικίας μεταξύ 30 και 40 ετών ήταν παντρεμένοι από πέρυσι, σύμφωνα με μια ανάλυση του Γραφείου Απογραφής των ΗΠΑ.
Αυτό είναι χαμηλότερο από περισσότερα από τα 2/3 το 1990, όταν γεννήθηκαν εκείνοι που βρίσκονταν στη μέση της ομάδας. Το μερίδιο των γυναικών σε αυτό το ηλικιακό εύρος που είχαν γεννήσει μειώθηκε κατά 7% μόνο μεταξύ 2012 και 2022, σύμφωνα με στοιχεία της τρέχουσας έρευνας πληθυσμού, από 78% σε 71%.
«Φαίνεται ότι οι οδηγίες για το πώς να ζεις μια καλή ζωή δεν ισχύουν πλέον»
Το ποσοστό των άτεκνων ενηλίκων κάτω των 50 ετών που λένε ότι είναι απίθανο να κάνουν ποτέ παιδιά, αυξήθηκε στο 47% το 2023 από το 37% που ήταν το 2018, σύμφωνα με το Pew Research Center.
Σχεδόν το 9% των ατόμων ηλικίας 30 έως 40 ετών εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς τους, σύμφωνα με την ανάλυση του Pardue για τα δεδομένα της Απογραφής, από σχεδόν 6% το 1990.
«Πάμε από το αργότερα στο ποτέ»
Όπως αναφέρει ρεπορτάζ της The Wall Street Journal που αναδεικνύει το φαινόμενο, ένας συνδυασμός κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων συγκρατεί μια ολόκληρη γενιά, και αυτό που οι ερευνητές κάποτε αποκαλούσαν καθυστέρηση αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με μια μόνιμη κατάσταση διακοπής της εξέλιξης.
«Προχωράμε από το αργότερα στο ποτέ», λέει ο Ρίτσαρντ Ριβς, πρόεδρος του Αμερικανικού Ινστιτούτου για Αγόρια και Άντρες. Σημειώνει ότι όσο περισσότερο χρόνο χρειάζονται οι άνθρωποι για να ξεκινήσουν μια πιο συμβατική ενηλικίωση, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να το κάνουν.
Τι φταίει;
Σίγουρα, οι οικονομικοί λόγοι είναι σημαντικοί για την παραπάνω κατάσταση, καθώς όπως αναφέρει το αμερικανικό δημοσίευμα, ένα σημαντικό μερίδιο αυτής της γενιάς είναι σε χειρότερη θέση από ό,τι οι γονείς τους.
Ειδικά οι νέοι άνδρες δυσκολεύονται πολύ ενώ ορισμένοι από τους παραδοσιακούς στόχους της ενηλικίωσης έχουν γίνει πραγματικά πιο δύσκολο να επιτευχθούν. Το χρέος των φοιτητών έχει υπερδιπλασιαστεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και ένα πτυχίο δεν αποτελεί εγγύηση για μια καλά αμειβόμενη εργασία.
Η άνοδος των επιτοκίων και η φθίνουσα προσφορά έχουν επίσης καταστήσει απρόσιτη την ιδιοκτησία σπιτιού για ένα αυξανόμενο μερίδιο Αμερικανών.
Η διάμεση ηλικία των αγοραστών πρώτης κατοικίας έφτασε στο υψηλό ρεκόρ των 38 το 2024, σύμφωνα με την Εθνική Ένωση Μεσιτών, από 35 το 2023 και 29 το 1981.
Δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι
Ακόμη και το να φύγεις από το πατρικό σπίτι -που θεωρείται από καιρό ως προϋπόθεση για την πλήρη ενηλικίωση στις ΗΠΑ- αποδεικνύεται πιο δύσκολο. Η περίπτωση της 31χρονης Ρενάτα Λίο που μένει με τους γονείς της είναι ενδεικτική, εξακολουθώντας να κοιμάται στην παιδική της κρεβατοκάμαρα, με την ίδια ταπετσαρία. Στην ηλικία της οι γονείς της είχαν παντρευτεί και είχαν αγοράσει σπίτι. την είχαν αποκτήσει.
Η Λίο επέστρεψε σπίτι της μετά το κολέγιο το 2015 έχοντας στην πλάτη ένα φοιτητικό δάνειο 20.000 δολαρίων. Παρα λίγο να φύγει το 2020, αλλά οι αυξανόμενες τιμές των σπιτιών της ακύρωσαν τα σχέδια με τον τότε αρραβωνιαστικό της.
Από τότε που έχασε τη δουλειά της σε μια startup το 2021, εργάζεται με μερική απασχόληση και αισθάνεται κολλημένη, αβέβαιη για το τι θέλει να κάνει στη συνέχεια. «Αισθάνομαι σαν αποτυχημένη», λέει.
«Βαρέθηκα τα πάρτι, θέλω να μεγαλώσω»
Ένα άλλο καλό παράδειγμα είναι εκείνο του Κόντι Χάρντιγκ στη Νέα Υόρκη που αποφοίτησε το 2008 από το Πανεπιστήμιο. Αν και βγάζει τα διπλάσια από τους γονείς του στο απόγειο της καριέρας τους και πάλι δεν «βγαίνει» πέρα. Όταν μετά την αποφοίτησή του δεν μπορούσε να συντηρηθεί από την ειδικότητά του, δάσκαλος αγγλικών και ιστορικός, δούλευε σε εστιατόρια και στην οικοδομή.
Όταν μπήκε στη Νομική για να πάρει ένα πτυχίο που θα τον βοηθήσει, έμπλεξε με ένα δάνειο 200.000 δολαρίων που δεν μπορεί να αποπληρώσει.
Αντί να μπορεί να συντηρεί μια οικογένεια ή τουλάχιστον να ζει μόνος του ως δικηγόρος, πληρώνει ενοίκιο 1.700 δολαρίων μοιράζοντάς το με συγκάτοικο στο Μπρούκλιν. Όταν κατάλαβε ότι δεν πρόκειται να αγοράσει σπίτι στη Νέα Υόρκη, ανακαίνισε μια μικρή γκαρσονιέρα με τη βοήθεια των γονιών του στην γενέτειρά του στην οποία επέστρεψε. Όπως πολλοί από συνομήλικοί του, δουλεύει παράλληλα και σε μαγαζί με έπιπλα για να συμπληρώνει εισόδημα.
Εξακολουθεί να θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, αλλά έχει απογοητευτεί από την κουλτούρα των γνωριμιών που ευνοούν βραχυπρόθεσμες σχέσεις δίχως μακροπρόθεσμη δέσμευση. Θα προτιμούσε επίσης να μείνει ελεύθερος παρά να συμβιβαστεί με το λάθος άτομο.
«Είναι καλό να προσπαθείς να ανακαλύψεις ξανά πώς μοιάζει μια σύγχρονη ζωή, αλλά είμαι λίγο απογοητευμένος από όλα όσα της λείπουν», λέει ο Χάρντινγκ. «Βαρέθηκα τα πάρτι. Το έκανα ήδη. Θέλω να μεγαλώσω».
Η οικονομία δεν συμφωνεί με τους νέους
Η συμβατική εξήγηση για το τι παγώνει τους νέους ενήλικες είναι ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να μεγαλώσουν, δεδομένου του αυξανόμενου πληθωρισμού και του αυξημένου κόστους στέγασης. Ωστόσο, αυτό δεν εξηγεί ακριβώς τι συμβαίνει. «Μπορείς να επιρρίψει τις ευθύνες αλλού, αλλά μέχρι εκεί», λέει ο Ριβς.
Είναι αλήθεια ότι οι 30άρηδες είχαν μια δύσκολη οικονομική τύχη. Πολλοί από αυτούς μπήκαν στην αγορά εργασίας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, ξεπέρασαν την πανδημία επιστρέφοντας με τους γονείς τους και τώρα αντιμετωπίζουν τη χειρότερη αγορά κατοικίας των τελευταίων 40 ετών.
Αλλά οι αριθμοί δίνουν μια πιο περίπλοκη εικόνα. Οι διάμεσοι μισθοί για τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης ηλικίας 35 έως 44 ετών αυξήθηκαν κατά 16% μεταξύ 2000 και 2024, από 58.522 σε 67.652 δολάρια προσαρμοσμένες για τον πληθωρισμό, σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας.
Ο συνολικός πλούτος των 30άρηδων, επίσης, αυξήθηκε κατά 66% μεταξύ 1989 και 2022, σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Τράπεζα του Σεντ Λούις, από 62.000 δολάρια σε 103.000 δολάρια. Από πολλές απόψεις, αυτή η ηλικιακή ομάδα βρίσκεται σε καλύτερη θέση οικονομικά, κατά μέσο όρο, από ό,τι οι γονείς τους σε αυτήν την ηλικία. Το πρόβλημα είναι ότι δεν φαίνεται να το γνωρίζουν, όπως αναφέρει η The Wall Street Journal.
Μόνο το 21% των ενηλίκων στα 30 τους βαθμολόγησε τη συνολική οικονομία ως καλή ή εξαιρετική πέρυσι, σύμφωνα με την Federal Reserve, και οι οικονομολόγοι λένε ότι οι νέοι ενήλικες είναι πολύ πιο απαισιόδοξοι για το μέλλον από ό,τι οι προηγούμενες γενιές.
Δεν θα δουν το αμερικανικό όνειρο
«Βλέπουν τον κόσμο που πρόκειται να ζήσουν σε 20 χρόνια από τώρα ως πραγματικά μπερδεμένο», λέει η οικονομολόγος του Ινστιτούτου Brookings, Κάρολ Γκράχαμ. Επισημαίνει πώς η κλιματική αλλαγή, η πολιτική πόλωση, η τεχνητή νοημοσύνη και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την εταιρική δύναμη έχουν κάνει το μέλλον να νιώθει πιο αβέβαιο.
Οι νεότεροι ενήλικες είναι πολύ λιγότερο πιθανό από τους Αμερικανούς άνω των 50 ετών να πουν ότι η επίτευξη του αμερικανικού ονείρου της επιτυχίας από τη σκληρή δουλειά εξακολουθεί να είναι μια πιθανότητα, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Wall Street Journal/NORC.
Υψηλές προσδοκίες
«Ένα μέρος αυτού είναι οι κοινωνικές προσδοκίες, μέρος αυτού είναι η αλλαγή προτεραιοτήτων και μέρος αυτού είναι η οικονομική πραγματικότητα», λέει η Μελίσα Κέρνεϊ οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, ο οποίος εξέτασε πώς συμβαίνει η ίδια δυναμική σε χώρες υψηλού εισοδήματος σε όλο τον κόσμο. «Όμως όλοι μαζί φαίνεται να πιέζουν προς την ίδια κατεύθυνση, η οποία είναι τα αυξημένα ποσοστά να μείνουν άγαμοι και να μένουν χωρίς παιδιά».
Αλλά και εδώ η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. Τουλάχιστον μέρος αυτού που εμποδίζει την ανάπτυξη μιας γενιάς νέων είναι τα μεγάλα όνειρα για το πώς μοιάζει μια καλή ζωή. «Οι προσδοκίες μας είναι πολύ υψηλότερες σήμερα», λέει η Μελίσα Κέρνεϊ. «Γενιές πριν από εμάς δεν περίμεναν να έχουν μεγάλα σπίτια όπου κάθε παιδί είχε ένα υπνοδωμάτιο και υπήρχαν πολλές διακοπές».
Ωστόσο, το να μεγαλώνουν με λιγότερη πίεση να ακολουθήσουν την ίδια στενή διαδρομή προς την ενηλικίωση που επιβλήθηκε στους γονείς και τους παππούδες τους -μια καριέρα, σύζυγος, σπίτι και παιδιά όλα μέχρι την ηλικία των 35- έχει ανεβάσει τον πήχη για το πώς φαίνονται αυτά τα ορόσημα, αν επιλέξουν να τα επιδιώξουν όλα αυτά.
Εμποδισμένοι από αυτό το μείγμα υψηλών προσδοκιών και δύσκολων οικονομικών συνθηκών, πολλοί 30άρηδες ακούγονται αποπροσανατολισμένοι και αβέβαιοι για το τι σημαίνει να είσαι ένας επιτυχημένος ενήλικας τώρα.
