Διαφορετικές, εξίσου τραγικές, ιστορίες ανθρώπων, που ξέχασαν τα παιδιά τους στο αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα τον θάνατο τους.
Κάποιοι από αυτούς καταδικάστηκαν, κάποιοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Η ετυμηγορία κάθε φορά βασίστηκε στην ερμηνεία των γεγονότων από τον εκάστοτε δικαστή.
Στις ΗΠΑ τέτοιοι θάνατοι καταγράφονται από 15 έως 25 φορές το χρόνο. Υπήρξε και μια μέρα το 2008, οπότε τρία παιδιά έχασαν περίπου ταυτόχρονα τη ζωή τους, επειδή ξεχάστηκαν στο αμάξι από έναν γονιό τους.
Μέχρι σήμερα στο ερώτημα, αν πρόκειται για ένα τραγικό λάθος ή ένα πραγματικό έγκλημα, ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει. Τα σχετικά στοιχεία όμως, που συγκεντρώθηκαν και παρουσιάζονται σε ρεπορτάζ της Washington Post, συγκλονίζουν και δίνουν τροφή για σκέψη.
Τραγωδίες της διπλανής πόρτας
Ο Τοντ Κοστέλο από το Οχάιο ξέχασε το 2002 τον γιο του Τάιλερ, 9 μηνών, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, μια μέρα πολλών εργασιακών υποχρεώσεων και μεγάλου και έντονου στρες. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, εξακολουθεί να μην μπορεί να συμφιλιωθεί με την πράξη του.
Στο πλευρό του η σύζυγος του Μέλοντι, που δέχτηκε πρώτη το τηλεφώνημα του για τον θάνατο του παιδιού τους και άκουσε τα ουρλιαχτά του συζύγου της, που ζητούσε από το συγκεντρωμένο πλήθος να τον αφήσει να αυτοκτονήσει την ίδια στιγμή.
Ο Μάιλς Χάρισον, 49 ετών, ήταν ένα αγαπητό άτομο, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας και ένας δοτικός πατέρας μέχρι την ημέρα, που καταπονημένος από τον μεγάλο φόρτο εργασίας κι ενώ δεχόταν ακατάπαυστα επαγγελματικά τηλεφωνήματα, ξέχασε να αφήσει τον γιο του, Τσέις, στο βρεφονηπιακό σταθμό, με αποτέλεσμα η καρδούλα του να σταματήσει να χτυπάει μετά από εννιά ώρες που ήταν δεμένος προσεχτικά στο παιδικό κάθισμα του στην πίσω θέση του οικογενειακού οχήματος, σε ένα πάρκινγκ στο Χέρντοντ, μια πολύ ζεστή μέρα του Ιουλίου.
Η δίκη του κράτησε 3 μέρες και τη συγκίνηση που προκάλεσε η ανείπωτη θλίψη που είχε γονατίσει τον γεροδεμένο αυτό άνδρα, ο οποίος είχε φτάσει με τη σύζυγο του μέχρι τα βάθη της Ρωσίας για να υιοθετήσει τον γιο, που δεν είχαν καταφέρει μέχρι τότε να αποκτήσουν, ταρακούνησε η φρίκη από τα ιατροδικαστικά στοιχεία για το τι συμβαίνει στο σώμα ενός μωρού, που παγιδεύεται σε μια θέση αυτοκινήτου χωρίς προσοχή και προστασία, μέχρι να επέλθει η ανακούφιση του θανάτου.
«… το κάτω μέρος του σώματος του ήταν κατακόκκινο, σχεδόν μωβ… τα όργανα του σταμάτησαν να λειτουργούν το ένα μετά το άλλο… Η θερμοκρασία του την ώρα του θανάτου του ήταν 82 βαθμούς Κελσίου…».
Ένα πάθημα που αφορά τους πάντες
Ανάμεσα στο κοινό ήταν και δύο γυναίκες, η Μαίρη Παρκς και η Λιν Μπαλφούρ, που κρατούσαν η μία τα χέρια της άλλης κλαίγοντας ασταμάτητα χωρίς ήχο, αφού είχαν ζήσει την ίδια ακριβώς τραγωδία. Έφεραν την ευθύνη για το θάνατο των παιδιών τους, που ξέχασαν στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου τους, μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Η Μαίρη, μάλιστα, είχε πάει να το παραλάβει από το βρεφονηπιακό σταθμό, όπου ήταν σίγουρη ότι το είχε αφήσει το πρωί, χωρίς να συνειδητοποιήσει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ότι ήταν στο πίσω κάθισμα νεκρό εδώ και πολλές ώρες.
Ακόμα χειρότερα, ένας ομοιοπαθής από το Τενεσί με τελευταίας τεχνολογίας αμάξι, που χτυπούσε δυνατά στην παραμικρή κίνηση στο εσωτερικό του, έσβησε τρεις φορές τον συναγερμό χωρίς να τσεκάρει τι συνέβαινε και επέστρεψε στη δουλειά του, ήσυχος ότι ο μικρός ήταν στον βρεφονηπιακό σταθμό που τον πρόσεχε.
Πως γίνεται ένας γονιός που αγαπά το παιδί του να το ξεχάσει μέσα στο αυτοκίνητο; Κι όμως συμβαίνει συχνά στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και αλλού και το παθαίνουν εξίσου πλούσιοι και φτωχοί, πατεράδες αλλά και μητέρες, άσχετα από την ηλικία τους και ανεξάρτητα από το επάγγελμα τους, αφού το έχει κάνει ένας οδοντίατρος, μια κοινωνική λειτουργός, ένας δικηγόρος, μια νοσοκόμα, ένας καθηγητής πανεπιστήμιου, ένας σεφ, μια παιδίατρος, ένας πυρηνικός επιστήμονας και πολλοί άλλοι.
Στο 40% των περιπτώσεων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι αρχές καταλήγουν ότι πρόκειται για ένα τραγικό λάθος με τις θανατηφόρες συνέπειες του οποίου πρέπει να ζήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι.
Για το υπόλοιπο 60% επιχειρηματολογούν με αποδείξεις, ότι η αδιαφορία του γονιού ήταν τόσο μεγάλη και οι περιστάσεις του θανάτου τόσο τρομερές (για την υπερθερμία του βρέφους που προκλήθηκε) που αποδίδονται κατηγορίες για κακούργημα και η τύχη του επιζώντα κρίνεται στα δικαστήρια.
Ποια μπορεί να είναι η ταιριαστή τιμωρία;
Στην υπόθεση του Χάρισον, που αναφέρθηκε παραπάνω, ο δικηγόρος, Ρέι Μόροου, εξήγησε ότι οδηγήθηκε σε δίκη, γιατί υποχρέωση των γονιών είναι να προστατεύουν τα παιδιά τους. Ερωτηθείς, αν εκείνος θα μπορούσε να ξεχάσει τα παιδιά του στο αμάξι, πιάστηκε εξ απήνης, αλλά αφού το σκέφτηκε, απάντησε κατηγορηματικά πως όχι.
Ο Άντριου Κούλπεπερ, που ξέχασε τον γιό του στο αυτοκίνητο που είχε παρκάρει μπροστά από το σπίτι τους, ενώ εκείνος πήγε ξεθεωμένος γραμμή για ύπνο, δεν πήγε σε δίκη, γιατί όπως είπε στην αμερικανική εφημερίδα ο δικηγόρος, Έρλ Μόμπλεϊ, δεν υπάρχει έγκλημα, αφού δεν υπήρχε πρόθεση. Ο Κούλπεπερ δεν έπαιξε με τη ζωή του παιδιού του, απλά ξέχασε ότι το είχε μέσα στο αμάξι, συνέχισε ίδιος.
Στο τέλος της διαδρομής και οι δύο άνδρες αφέθηκαν ελεύθεροι να ζήσουν με τις τύψεις τους για την ανθρωποκτονία εξ αμελείας που διέπραξαν, το δυστύχημα που προκάλεσαν ή το συμβάν που σημειώθηκε εξαιτίας τους; Όπως δεν υπάρχει σωστή λέξη για να περιγράψει μια τέτοια ανείπωτη τραγωδία, γράφει η αμερικανική εφημερίδα, δεν υπάρχει και τιμωρία που να της αρμόζει, συμπληρώνουν οι ειδικοί, επισημαίνοντας ότι «η μνήμη είναι μια μηχανή. Μπορεί να χαλάσει και να συμβούν τα πάντα, ακόμα και το πιο χειρότερο όλων»…
