Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να είναι το σπουδαιότερο αθλητικό γεγονός και η ιστορία τους να είναι τέτοια στο πέρασμα των… αιώνων ώστε να αντιμετωπίζεται από όλους με δέος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ο προβληματισμός για το μέλλον τους και η αιτία αυτού του προβληματισμού είναι τα… λεφτά.
Ποιος δεν θυμάται την αγωνία που υπήρχε όταν ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, σε ζωντανή σύνδεση, ανακοίνωνε την πόλη που θα διοργάνωνε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004; Ποιος δεν θυμάται τους πανηγυρισμούς όταν τελικά το όνομα της πόλης που είπε ήταν το «Αθήνα»; Αυτή την αγωνία και αυτή τη χαρά δεν τα ένιωσαν οι Γάλλοι όταν το Παρίσι έπαιρνε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Ούτε οι Αμερικανοί όταν το Λος Άντζελες πήρε αυτούς του 2028. Ούτε οι Αυστραλοί όταν αυτοί του 2032 ανατέθηκαν στο Μπρίσμπεϊν.
Γιατί, όμως, δεν έζησαν αυτή την αγωνία και αυτή τη χαρά; Απάντηση: Επειδή δεν υπήρχαν άλλες υποψηφιότητες. Μπορεί να ακούγεται περίεργο ή και τρελό, είναι όμως η αλήθεια. Και είναι μια αλήθεια που προκύπτει από τα οικονομικά δεδομένα του «σήμερα» παγκοσμίως. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ιστορία, είναι διαφήμιση, είναι δόξα, είναι όμως και… έξοδα. Πολλά έξοδα. Γεγονός που κάνει, πλέον, λιγότερο ελκυστική για τις περισσότερες χώρες την ιδέα της διοργάνωσής τους.
Οι κατάλληλοι για να απαντήσουν σε αυτό, όχι και οι μόνοι όμως και ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα, είναι οι Βραζιλιάνοι: Το καλοκαίρι του 2014 διοργάνωσαν τόσο το Μουντιάλ όσο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η κυβέρνησή τους, προφανώς, υπολόγιζε ότι τα έσοδα θα ήταν ανυπολόγιστα λόγω των τουριστών αλλά τελικά ανυπολόγιστη ήταν η οικονομική ζημιά.
Με περισσότερους από 10.000 αθλητές να συμμετέχουν, η χώρα που αναλαμβάνει τους Αγώνες πρέπει να έχει ένα Ολυμπιακό Χωριό που θα φιλοξενεί αυτούς τους αθλητές συν τους προπονητές και τα υπόλοιπα μέλη των αποστολών, πρέπει να έχουν χώρο για τους δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο, πρέπει να έχουν σύγχρονες εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα, πρέπει να έχουν όλα τα απαραίτητα Μέσα για την εύκολη μετακίνηση από στάδιο σε στάδιο. Και όλα αυτά κοστίζουν πολύ.
Οι έρευνες που έχουν γίνει έχουν δείξει ότι στον 21ο αιώνα -και με την κατάσταση να επιδεινώνεται κάθε τέσσερα χρόνια- τα έσοδα από τους επισκέπτες, τους τουρίστες, δεν καλύπτουν τα έξοδα για όλες τις εγκαταστάσεις. Οι λόγοι; Διάφοροι. Ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου θέλει να αποφεύγει τις πόλεις που φιλοξενούν μεγάλα αθλητικά γεγονότα είτε λόγω της συμφόρησης είτε λόγω του φόβου για ενδεχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα. Επίσης, δεν είναι δεδομένο ότι η φήμη κάθε πόλης… κερδίζει πόντους έπειτα από Ολυμπιακούς Αγώνες. Για το Ρίο Ντε Τζανέιρο, για παράδειγμα, μάλλον δυσφήμιση ήταν αυτό που ακολούθησε.
«Μόνιμα στην Ελλάδα»
Ο προβληματισμός ακόμη και στη ΔΟΕ, έπειτα από όλα αυτά, είναι δεδομένος και όχι μικρός. Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να φανταστεί ότι θα ερχόταν η στιγμή που δεν θα γινόταν… σφαγή για το ποιος φάκελος υποψηφιότητας θα είναι πιο πλήρης, για το ποια θα είναι η πόλη που θα έχει την τιμή να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι όμως, η απουσία ενδιαφέροντος, όπως προαναφέρθηκε για την ανάθεση των Αγώνων του 2024, του 2028 και του 2032, δείχνει ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη.
Έτσι, όπως ανέφερε και η εφημερίδα «Τα Νέα», μία από τις προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι της ΔΟΕ είναι και η μόνιμη διεξαγωγή τους στην Ελλάδα. Με ανοιχτό το ενδεχόμενο συνδιοργάνωσης, κάθε τέσσερα χρόνια δηλαδή να είναι και μια διαφορετική πόλη μαζί με την ελληνική, ώστε να μειώνεται η οικονομική επιβάρυνση. Θεωρητικό, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτό, δεν είναι καθόλου θεωρητικό όμως το οικονομικό πρόβλημα που υπάρχει και το οποίο μειώνει το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση του σπουδαιότερου αθλητικού γεγονότος.
