Σαν σήμερα πριν από 48 χρόνια πέθανε ο πιο διάσημος και αγαπημένος «μεθύστακας» του ελληνικού κινηματογράφου: ο Ορέστης Μακρής. Το ημερολόγιο έγραφε 29 Ιανουαρίου 1975 όταν ο ηθοποιός που άφησε το στίγμα του στο ασπρόμαυρο «πανί» έφυγε από τη ζωή και στην κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο υπήρξε κοσμοσυρροή.
Ο Ορέστης Μακρής γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1899 στη Χαλκίδα. Και μπορεί οι περισσότεροι να τον γνωρίζουν κυρίως για τις υποκριτικές ικανότητές του, όμως, ξεχώριζε και για τη θαυμάσια φωνή του.
Σπούδασε φωνητική μουσική στο Ωδείο Αθηνών και στα 20 του στρατεύτηκε και υπηρέτησε στη Μικρά Ασία.
Πώς καθιερώθηκε η χαρακτηριστική φράση “πίνει σαν τον Ορέστη Μακρή” που λέγεται μέχρι σήμερα;
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο ηθοποιός δεν έπινε καθόλου. Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1925 ως τενόρος της ελληνικής οπερέτας και μετά την παρακμή της μεταπήδησε στην επιθεώρηση το 1932. Ο Αντώνιος Βώττης του ανέθεσε τον ρόλο τού «μεθυσμένου», που είχε γράψει πριν από τρία χρόνια και δεν έβρισκε τον κατάλληλο ηθοποιό να το ερμηνεύσει.
Διέβλεψε ότι ο Μακρής είχε υποκριτικό ταλέντο, εκτός από τη θαυμάσια φωνή του και δεν έπεσε έξω. Τραγουδώντας και παίζοντας το νούμερο «Με λεν μπεκρή» στην επιθεώρηση «Ο παπαγάλος του 1932» με τον θίασο του Σπύρου Πατρίκιου, έγινε εν μία νυκτί πρωταγωνιστής του ελαφρού θεάτρου. «Τους μπεκρήδες και αν δικάσουνε, άδικα θα τους κρεμάσουνε», έλεγε ξεσηκώνοντας το κοινό που έσπευδε στο θέατρο μόνο και μόνο για να απολαύσει το συγκεκριμένο νούμερο. Ο ήρωας που υποδυόταν ήταν πραγματικό πρόσωπο που πολύ συχνά περιφερόταν στα γραφικά ταβερνάκια της Πλάκας.
Ο Μακρής τον είχε δει και είχε αντιγράψει εκφράσεις και κινήσεις του για να τις μεταφέρει στον ρόλο που έπαιζε στην παράσταση. Πού να ήξερε τότε ότι το ρόλο του μεθύστακα θα τον κουβάλαγε σε όλη τη μελλοντική του καλλιτεχνική διαδρομή.
Καθιερώθηκε στο ρόλο του “μεθύστακα”, στον οποίο έδωσε κοινωνικές διαστάσεις: «έπινε» για να ξεπεράσει τα αδιέξοδα της ζωής. Τον ίδιο χαρακτήρα ενσάρκωσε και στον κινηματογράφο το 1950, στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Ο Μεθύστακας». Ο ίδιος όπως λένε δεν έπινε ούτε γουλιά κρασί.
Παράλληλα, σύμφωνα με το sansimera, έπλασε τον τύπο του συντηρητικού, γκρινιάρη και ανάποδου γέροντα, που στο βάθος κρύβει καλά αισθήματα, αλλά οχυρώνεται πίσω από την παραξενιά του για να επιβιώσει. Τους τύπους αυτούς απαθανάτισε ο κινηματογραφικός φακός στις ταινίες «Ο γρουσούζης» (1952), «Η κάλπικη λίρα» (1955), «Η θεία από το Sικάγο» (1957), «Το αμαξάκι» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959), «Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλλήκαρα» (1960), που τον ανέδειξαν σε θεμελιωτή του νεορεαλιστικού ύφους στην υποκριτική, σύμφωνα με τον κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Ο Ορέστης Μακρής λένε όσοι τον γνώρισαν, ότι ήταν ευγενής, με ήθος και επαγγελματική ευσυνειδησία. Πολύ μετρημένος στα λόγια και τις πράξεις του και με σπουδαίο ταλέντο.
Η σπάνια φωτογραφία του Ορέστη Μακρή με την κόρη του Κατερίνα
Μια σπάνια φωτογραφία του Ορέστη Μακρή με τον κόρη του Κατερίνα στο σπίτι του στο Χαλάνδρι δημοσίευσε ο δημοσιογράφος και συλλέκτης φωτογραφιών, Άρης Λουπάσης στο Instagram πριν από λίγο καιρό.
Όπως αναφέρει, «ο Ορέστης Μακρής με την κόρη του Κατερίνα στην αυλή του σπιτιού του στο Χαλάνδρι αρχές της δεκαετίας του ’70 λίγα χρόνια πριν φύγει από την ζωή».
Προσθέτει ακόμη τα εξής: «Ο γάμος του με την Βαρβάρα που υπήρξε ο μεγάλος έρωτας και η σύντροφος της ζωής του, γίνεται τέλη της δεκαετίας του ’20 όπου αποκτούν την Κατερίνα και στην συνέχεια τον γιο τους Θεμιστοκλή. Όπως αναφέρει σε συνέντευξη η κόρη του, υπήρξε ένας άριστος πατέρας, πάντα σεμνός και διακριτικός που δεν επιθυμούσε να δείχνει πόσο σπουδαίος υπήρξε στον χώρο της υποκριτικής. Η οικογένεια τα πρώτα χρόνια διαμένει στην οδό Αδριανού στην Πλάκα και το ’54 στα χρόνια των μεγάλων κινηματογραφικών επιτυχιών μετακομίζει σε μια όμορφη μονοκατοικία στο Χαλάνδρι. Το συγκεκριμένο σπίτι βρίσκεται στην περιοχή της Φραγκοκλησιάς στο ύψος της Λ. Πεντέλης όπου ένα από τα στενά του δρόμου φέρει και το όνομά του».
