Ίσως, η πιο διάσημη φράση για τη Ρωσία είναι αυτή του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ότι είναι «ένας γρίφος, τυλιγμένος σε μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα».
Δεν είναι όμως και η πιο σωστή, αφού αφήνει να εννοηθεί ότι ιστορικά οι επιλογές αυτής της χώρας βασίστηκαν στη λογική, όταν στην πλειοψηφία τους εκπορεύτηκαν από την ρωσική κουλτούρα της αυτοκαταστροφής και της καταστροφής των άλλων.
Αυτό γράφει ο Guardian, επικαλούμενος μια άλλη οπτική του κλασσικού ρωσικού μυθιστορήματος «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φιοντόρ Ντοστογιέφκσι, που αφορά έναν εγκληματία που δολοφονεί απλά γιατί μπορεί, της Ουκρανής κριτικού λογοτεχνίας, Τετιάνα Ογκάρκοβα.
Σύμφωνα με όσα δήλωσε πρόσφατα η προαναφερθείσα σε ένα podcast της, για να καταλάβει κάποιος τη Ρωσία πρέπει να ξέρει ότι στα εδάφη της υπάρχει «έγκλημα χωρίς τιμωρία» και «τιμωρία χωρίς έγκλημα»…
Καταστροφή για την καταστροφή
Όπως γράφει ο Πήτερ Πομεράντσεφ στη βρετανική εφημερίδα από την έναρξη του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτό που βλέπουμε είναι μια ατελείωτη καταστροφή για χάριν της καταστροφής.
Το Κρεμλίνο δεν μπορεί να δημιουργήσει, οπότε αυτό που του μένει είναι να καταστρέφει, επισημαίνει ο σοβιετικής καταγωγής Βρετανός δημοσιογράφος, λες και η ουσία στους ανούσιους πολέμους είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι είναι ανούσιοι.
Μετά τις μαζικές εκτελέσεις στη Μπούτσα, τους βομβαρδισμούς σε μαιευτήρια της Μαριούπολης και την ερήμωση ολόκληρων πόλεων στο Ντονμπάς, έχουμε τώρα τα νερά του Δνείπερου -ένα ποτάμι που μοιάζει με θάλασσα- να έχουν πνίξει δεκάδες οικισμούς, στους οποίους ζουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι, στον απόηχο των εκρήξεων που κατέστρεψαν το φράγμα Καχόβκα.
Η ορμή τους παρέσυρε τα καταφύγια των ζώων και κατέστρεψε τη γεωργική παραγωγή στην καρδιά της Ουκρανίας, που προσφέρει τροφή σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Δίπλα στη ρωσική γενοκτονία, σήμερα γράφεται η οικοκτονία, που σύμφωνα με τον Guardian φέρει την υπογραφή του Κρεμλίνου. 
Αναζητείται ο ένοχος
Το φράγμα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Ρωσίας για περισσότερο από έναν χρόνο. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας είχε προειδοποιήσει ότι η Ρωσία έχει σχέδια για την ανατίναξη του από τον περασμένο Οκτώβριο.
Στις αιτιάσεις αρκετών αναλυτών ότι η Ρωσία δεν μπορεί να βρίσκεται πίσω από αυτήν την μεγάλη καταστροφή, επειδή απλώνεται και σε εδάφη που έχει υπό τον έλεγχο της, περιορίζοντας την παροχή νερού στην δικιά της Κριμαία από το 2014, ο υπογράφων το συγκεκριμένο άρθρο στη βρετανική εφημερίδα επιχειρηματολογεί ότι η Ρωσία θεωρεί επιτυχημένο χτύπημα αυτό που κόβει τα πόδια του εχθρού και περιορίζει το λαό της.
Ο Πομεράντσεφ μαζί με την Ογκάρκοβα υπενθυμίζουν τον Ιωσήφ Στάλιν και πως ο οποιοσδήποτε επί της εποχής του μπορούσε να θεωρηθεί θύμα, αλλά και τον Βλάντιμίρ Πούτιν σήμερα που δεν μπορεί να καταλήξει σε μία δικαιολογία για την ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στα ουκρανικά εδάφη και μια μιλά για αποναζιστικοποίηση, μια για επανακατάκτηση ιστορικών εδαφών και μια για την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Κατά τους ίδιους δεν είναι τυχαίο ότι λίγο μετά την καταστροφή του φράγματος στο Χάρκοβο ακούστηκε στην ρωσική τηλεόραση η προτροπή «πάμε τώρα να ανατινάζουμε τη δεξαμενή του νερού στο Κίεβο». «Μα, γιατί;», ρώτησε ο οικοδεσπότης της εκπομπής. «Μα, φυσικά, για τους δείξουμε», απάντησε ένας Ρώσος στρατηγός.
Η έλξη προς τον θάνατο
Τα παραπάνω εξηγούν τη θέση της ψυχοαναλύτριας Σαμπίνα Σπιλράιν, που δολοφονήθηκε από τους Ναζί, ενώ τα τρία αδέλφια της εξαφανίστηκαν από τον Στάλιν, ότι οι άνθρωποι προσελκύονται από το θάνατο ακριβώς όπως προσελκύονται από τη ζωή.
Και παρότι στην αρχή ο Σίγκμουντ Φρόυντ την αμφισβήτησε, μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο συμφώνησε μαζί της. Η επιθυμία του θανάτου συνδέεται με την επιθυμία αποποίησης κάθε ευθύνης, με το βάρος της ατομικότητας, την επιλογή της ελευθερίας ή της παραίτησης.
Σε μια κουλτούρα, όπως η ρωσική, στην οποία το σκοτεινό παρελθόν δεν έχει ποτέ κοιταχτεί κατάματα, μια τέτοια πράξη λήθης είναι μια πολύ ελκυστική επιλογή, που βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους.
Η ρωσική ρουλέτα αλλιώς…
