Επιχειρηματίας, ακτιβιστής, ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού και ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης. Ο Ερρίκος Ντυνάν αφιέρωσε όλη την ζωή και την περιουσία του στη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου, στην κατάργηση της δουλείας, στην παύση των φυλετικών και θρησκευτικών διακρίσεως και φυσικά στην ειρήνη.
Γεννήθηκε στην Ελβετία και συγκεκριμένα στη Γενεύη, στις 8 Μαΐου του 1828. Ήταν γιος του επιχειρηματία Ζαν Ζακ Ντυνάν και της Αντουανέτ Κολαντόν. Η οικογένεια είχε μεγάλη επιρροή στην κοινωνία της Γενεύης και ένα πολύ σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Αυτές της αξίες πήρε και ο Ερρίκος Ντυνάν, ο οποίος αφιέρωσε την ζωή του στην φιλανθρωπία και την κοινωνική προσφορά.
Μαζί με μια παρέα φίλων, ο Ερρίκος Ντυνάν ίδρυσε στα 19 του χρόνια έναν σύλλογο μελέτης της Βίβλου, ο οποίος συνέδραμε τους φυλακισμένους και τους οικονομικά ασθενέστερους. Δεν του άρεσε πολύ το σχολείο και παράτησε το κολλέγιο στη μέση για να εργαστεί σε μια τράπεζα. Στα 24 του ίδρυσε το ελβετικό παράρτημα της Χριστιανικής Αδελφότητος Νέων (ΧΑΝ, UMCA) και τρία χρόνια αργότερα έλαβε μέρος στην ίδρυση της Διεθνούς ΧΑΝ στο Παρίσι.
Τέσσερα χρόνια αργότερα εγκατέλειψε την τράπεζα και ξεκίνησε να δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην Αλγερία που ακόμα βρισκόταν υπό γαλλική κατοχή. Οι αρχές των Γάλλων αποίκων όμως του έβαζαν πολλά εμπόδια, κι έτσι αποφάσισε να ζητήσει συνάντηση με τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ’. Η συνάντησή τους θα γινόταν στην Ιταλία, όπου οι Γάλλοι μάχονταν εναντίον των Αυστριακών στο πλευρό των Ιταλών.
Εκεί έγινε μάρτυρας της μάχης του Σολφερίνο τον Ιούνιο του 1859. Σε εκείνη την μάχη έχασαν την ζωή τους 40.000 στρατιώτες και των δυο αντιμαχόμενων πλευρών. Με την εμπειρία του από το ανθρωπιστικό του παρελθόν, οργάνωσε υπηρεσίες πρώτων βοηθειών για Ιταλούς, Γάλλους και Αυστριακούς στρατιώτες.
Το 1862 εξέδωσε το έργο «Ανάμνηση από το Σολφερίνο», όπου πρότεινε να δημιουργηθούν σε όλες τις χώρες εθελοντικές οργανώσεις περίθαλψης, που θα είχαν σκοπό την πρόληψη και ανακούφιση του πόνου σε περιόδους πολέμου και ειρήνης αλλά και μια διεθνή συμφωνία που θα κάλυπτε τους τραυματίες πολέμου. Αυτή υπογράφτηκε το 1864 στη Γενεύη, την χρονιά που ίδρυσε τον Ερυθρό Σταυρό.
Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια να αμελήσει της επαγγελματικές του υποθέσεις και να χρεοκοπήσει. Έτσι το 1867 έφυγε από την γενέτειρα του και έζησε το μεγαλύτερο μέρος του υπολοίπου της ζωής του στη φτώχεια και στην αφάνεια. Παρολ’ αυτά, δεν σταμάτησε ποτέ να προωθεί το ενδιαφέρον για τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου, την κατάργηση της δουλείας, τη διεθνή διαιτησία, τον αφοπλισμό και τη δημιουργία μιας πατρίδας για τους Εβραίους.
Το 1901, σε ηλικία 73 ετών, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης, κυρίως για την συνεισφορά του στην ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού αλλά και για το συνολικό έργο του. Πέθανε ακριβώς πριν από 110 χρόνια, στις 30 Οκτωβρίου του 1910, σε ηλικία 82 ετών. Το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο της περίθαλψης και της φιλανθρωπίας με πολλές χώρες να δίνουν το όνομά του σε τέτοιου είδους ιδρύματα και οργανώσεις.
