Έχουμε ακούσει πολλά για την Ιαπωνία. Ότι οι κανόνες εφαρμόζονται, ότι τα παιδιά στις πρώτες δυο τάξεις του σχολείου μαθαίνουν μόνο ηθική, ότι τα παιδιά είναι ασφαλή στους δρόμους ακόμα κι όταν είναι μόνα τους, γιατί κανείς ποτέ δεν θα πειράξει ένα παιδί.
Τώρα μάθαμε ότι το ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα είναι γιορτή και μάλιστα κάτι παραπάνω από γιορτή. Είναι μια όμορφη παράσταση που δεν ξέρεις το τέλος της.
Το εθνικό τουρνουά ποδοσφαίρου λυκείων της Ιαπωνίας ευδοκιμεί ακόμα μετά από περισσότερα από 100 χρόνια, προσελκύοντας τεράστια πλήθη, εκατομμύρια που παρακολουθούν στην τηλεόραση και βγάζουν μελλοντικά αστέρια, ενώ οι επαγγελματικές ομάδες προσπαθούν να προσελκύσουν νεαρά ταλέντα.
Το ετήσιο τουρνουά εξακολουθεί να θεωρείται ως η κορυφή του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου με νεαρούς παίκτες να ονειρεύονται να παίξουν στον τελικό μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες στο Εθνικό Στάδιο του Τόκιο.
Οι αγώνες είναι μια τεράστια ευκαιρία για ολόκληρο το λύκειο, καθώς οι ζητωκραυγές των μαθητών που κυματίζουν σημαίες, χτυπούν τύμπανα και οχλοβοούν στις ομάδες τους, είναι ένα θέαμα με θόρυβο και χρώμα.
«Όλες οι ομάδες έχουν παρόμοιο επίπεδο τεχνικής κατάρτισης, επομένως έχει να κάνει με το ποιος θέλει να κερδίσει περισσότερο», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο 18χρονος Junpei Fukuda, επικεφαλής της ομάδας επευφημιών του Ryutsukeizai University Kashiwa High School.
«Θέλουμε οι φωνές μας να είναι οι πιο δυνατές».
Σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου οι νεαροί παίκτες αρπάζονται από επαγγελματικές ακαδημίες συλλόγων, το ποδόσφαιρο λυκείων στην Ιαπωνία εξακολουθεί να προσελκύει ελίτ ταλέντα.
Πολλοί συνεχίζουν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και παίζουν για τη χώρα τους με τα σημερινά αστέρια της Ιαπωνίας, όπως ο Daizen Maeda και ο Reo Hatate της Celtic και ο Daichi Kamada της Crystal Palace, όλοι να έχουν παίξει ποδόσφαιρο στο λύκειο.
Η ποιότητα του σχολικού τουρνουά έχει χτυπηθεί βέβαια, αλλά η μαγεία του διαρκεί για πολλούς.
Ο μέσος του Ryutsukeizai Kashiwa, Kanaru Matsumoto, ο οποίος θα γίνει επαγγελματίας με τον Shonan Bellmare της J. League την επόμενη χρονιά, είπε ότι το τουρνουά ήταν “η σκηνή στην οποία φιλοδοξούσα να παίξω από τότε που ήμουν μικρός”.
«Ο κύριος λόγος που ήρθα σε αυτό το σχολείο ήταν γιατί πίστευα ότι θα μπορούσα να παίξω στο εθνικό τουρνουά εδώ», είπε ο 17χρονος.
Το εθνικό τουρνουά λυκείων πρωτοπαίχτηκε το 1917, πολύ πριν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έρθει στην Ιαπωνία με την J. League το 1993.
Ομάδες από κάθε έναν από τους 47 νομούς της Ιαπωνίας, με δύο από το Τόκιο, διαγωνίζονται σε ένα τουρνουά νοκ άουτ για 18 ημέρες με αγώνες που παίζονται εντός και γύρω από την πρωτεύουσα.
Όλα τα παιχνίδια μεταδίδονται τηλεοπτικά σε τοπικό επίπεδο και οι ημιτελικοί και ο τελικός μεταδίδονται σε εθνικό κοινό, με εκατομμύρια να παρακολουθούν.
Ο τελικός της περασμένης σεζόν στο Τόκιο παίχτηκε μπροστά σε 55.000 φιλάθλους, επισκιάζοντας άνετα τα περισσότερα ματς της J. League.
Δεν έχουν όλοι οι παίκτες που εμφανίζονται στο τουρνουά φιλοδοξίες να παίξουν στο κορυφαίο επίπεδο. Μερικοί παίζουν μόνο στο πανεπιστήμιο, ενώ άλλοι εγκαταλείπουν το άθλημα μετά την αποφοίτησή τους από το λύκειο.
Ο διευθυντής του Ryutsukeizai Kashiwa Masahiro Enomoto είπε ότι το τουρνουά σηματοδοτεί μια μετάβαση μετά από τρία χρόνια μαζί ως ομάδα.
«Είναι για τα παιδιά, που έχουν δουλέψει πολύ σκληρά για κάτι, και γίνονται ενήλικες», είπε. Και ο κόσμος το αγκαλιάζει όλο αυτό πηγαίνοντας στο γήπεδο. Γι’ αυτό στην Ιαπωνία το ποδόσφαιρο είναι γιορτή.
