Καλεσμένη στην εκπομπή του ANT1 «Το Πρωινό» βρέθηκε η Σοφία Βογιατζάκη την Τρίτη, όπου μίλησε για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Η ηθοποιός, φανερά φορτισμένη, ξέσπασε σε κλάματα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης με τον Γιώργο Λιάγκα.
«Δεν το χωράει το κεφάλι μου. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζει μετά από αυτό ή πώς ζει μετά από αυτό», είπε η Βογιατζάκη, αναφερόμενη στην τραγωδία.
Η Σοφία Βογιατζάκη μίλησε ανοιχτά για την προσωπική της επιλογή να μην αποκτήσει παιδιά, τονίζοντας ότι πρόκειται για τεράστια ευθύνη.
«Ήταν επιλογή μου να μη γίνω μάνα. Θεωρώ τρομερή ευθύνη το να πάρεις εσύ απόφαση να φέρεις σε έναν κόσμο ένα παιδί. Νομίζω ότι η φράση που δεν ήθελα ποτέ να ηχήσει στ’ αφτιά μου, το “γιατί με έφερες σε αυτόν τον κόσμο;”, είναι τρομακτική. Όμως, ήθελα πάντα να υιοθετήσω ένα παιδί», εξομολογήθηκε.
Η ηθοποιός αποκάλυψε ότι εδώ και δύο χρόνια βιώνει από κοντά τον πόνο ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους.
«Έχω την αγαπημένη μου καθηγήτρια φιλόλογο που έχασε τον γιο της σε τροχαίο. Ήταν φοιτητής, ένας άγγελος. Έχω ανθρώπους γύρω μου που έχουν χάσει παιδιά. Δεν μπορώ να το κατανοήσω», δήλωσε με συγκίνηση.
Στη συνέχεια, περιέγραψε την έντονη συναισθηματική φόρτιση που βίωσε κατά τη διάρκεια της θεατρικής της παράστασης, έχοντας στο μυαλό της την Κα. Καρυστιανού.
«Χθες έπαιζα στην παράσταση και… Σκίζεται η ψυχή μου, ρε συ Γιώργο… Δεν έφευγε από τα μάτια μου η μορφή αυτής της γυναίκας, της Καρυστιανού. Δεν μπορεί να φύγει η εικόνα της. Στο λέω και τρέμω. Η αξιοπρέπειά της, η δύναμή της, το ύφος της, ο τρόπος με τον οποίο το χειρίζεται όλο αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω από πού βρίσκει όλη αυτή τη δύναμη».
Η Βογιατζάκη τόνισε ότι θεωρεί ηθικό της χρέος να παρευρεθεί στη συγκέντρωση μνήμης για τα θύματα των Τεμπών.
«Για μένα, αυτό που με κινεί να είμαι εκεί την Παρασκευή, είναι πάνω απ’ όλα ηθικό χρέος για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους με τον τρόπο που την έχασαν και για το ότι πρέπει να υπάρξει δικαιοσύνη», ανέφερε.
Η ηθοποιός εξέφρασε την ανησυχία της για την αδυναμία απόδοσης ευθυνών δύο χρόνια μετά την τραγωδία.
«Θέλω να μπορώ, να ελπίζω και να πιστεύω ότι μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στους φορείς της χώρας και του κράτους που ζω. Δεν θέλω να αισθάνομαι μετέωρη και ότι όλα συμβαίνουν από τύχη. Ζω από τύχη, δουλεύω από τύχη… Είμαι νομοταγής, δουλεύω σε ένα ευνομούμενο κράτος και θέλω να διατηρήσω το δικαίωμα να μπορώ να έχω εμπιστοσύνη στη χώρα που ζω και την αγαπώ».
Κλείνοντας, ευχαρίστησε τη Μαρία Καρυστιανού για τη δύναμή της, τονίζοντας ότι το παράδειγμά της αποτελεί υπενθύμιση της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
«Την ευχαριστώ πολύ αυτή τη γυναίκα που υπάρχει, γιατί αυτή η γυναίκα μας ταρακουνά, θυμόμαστε ακόμα ότι είμαστε άνθρωποι. Με ενδιαφέρει μόνο το ηθικό κομμάτι. Είναι τρελό δύο χρόνια να μην μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη», κατέληξε.
