Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! παραχώρησε ο Νίκος Πολυδερόπουλος. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης ο ηθοποιός μίλησε και για το Άγιον Όρος και για την απώλεια του μικρού του αδελφού.
«Πήγαμε μαζί με τον πατέρα μου και κάναμε ένα μνημόσυνο στον αδελφό μου. Το Άγιον Όρος είναι ένα μέρος που με βοηθάει να έρθω πολύ κοντά με τη συνείδηση μου, με τις πράξεις μου, με τον τρόπο που συμπεριφέρομαι, με το αν άλλαξα, με το πώς θέλω να γίνω» είπε αρχικά.
Ένιωσες καλύτερα με την τελευταία σου επίσκεψη στο Άγιον Όρος;
Ανακουφίστηκα. Πήγα να αποχαιρετήσω το αδελφό μου, στο μέρος που είχαμε πάει μαζί τελευταία φορά. Το τελευταίο μας ταξίδι ήταν στο Άγιο Όρος πριν από έναν χρόνο. Και μια εβδομάδα πριν φύγει από τη ζωή συζητούσαμε να ξαναπάμε.
Πώς αντιμετωπίζεις το κάθε τέλος που έρχεται;
Για μένα το κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή. Ένα τέλος ή μια τρικλοποδιά δεν σημαίνει ότι με απέτρεψε να φτάσω στον προορισμό μου. Με καθυστέρησε, αλλά για σημαντικούς λόγους, ώστε να πάρω περισσότερα εφόδια για να συνεχίσω.
Και το τέλος που έρχεται με την απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου από τη ζωή σου;
Δεν υπάρχουν λόγια όταν βιώσεις μια τέτοια κατάσταση. Εμένα το μότο μου για ό,τι μπορεί να συμβεί είναι «θα το φτιάξουμε!». Όταν συνέβη αυτό με τον αδελφό μου, πήγα να το πω, αλλά πώς να το φτιάξεις; Εκεί συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ μικρός. Πάντα ήμασταν κοντά ως οικογένεια, όλο αυτό που μας συνέβη εννοείται ότι μας τάραξε ως γεγονός, αλλά μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Όμως νιώθω ότι ο αδελφός μου είναι παντού. Όπου τον ζητήσω, έρχεται. Αισθάνομαι ότι είναι κάπου και μας βλέπει. Είναι μια δύναμη. Φυσικά χάσαμε ένα κομμάτι μας. Δεν καλύπτεται αυτό το κενό. Συνηθίζεις να ζεις με την απώλεια. Υπάρχει το «πριν Παντελή» και «μετά Παντελή». (Βουρκώνει)
Στις απώλειες που έρχονται ξαφνικά σκέφτεσαι ότι τελικά δεν μπορείς να κουμαντάρεις τη ζωή.
Αλλά μπορείς να κουμαντάρεις τη ζωή. Αλλά μπορείς να κουμαντάρεις τον εαυτό σου. Γίνε εσύ καλός και μην αναλώνεσαι με ασήμαντα πράγματα. Ξέρεις τι κάνω πάντα στη ζωή μου; Δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου να μου πιπιλάνε το κεφάλι και να μου λένε «κάνε αυτό ή το άλλο».
