H Anna Coda ή αλλιώς η Άννα, κουβαλά δυο ζωές και δυο παράλληλες υπάρξεις που αλληλοσυμπληρώνονται – εργάζεται σε πολυεθνική στην Ελβετία αλλά ταυτόχρονα, το μουσικό alter ego της παράγει μουσική – και σήμερα θέλουμε να γνωρίσουμε και τις δυο!
Θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Θέλεις να μας πεις μερικά πράγματα για σένα;
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1990 και είμαι η μεγαλύτερη από τρία αδέρφια. Από τότε που με θυμάμαι, ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική. Μια απ’ τις πρώτες μου μουσικές αναμνήσεις είναι στο Fiat της γιαγιάς μου όταν ήμουν πέντε-έξι χρονών να παίζει μια κασέτα από τους The Three Tenors (L. Pavarotti, J. Carreras, P. Domingo) και εκείνη να μου ζητάει να αναγνωρίσω ποιανού φωνή είναι ποια.
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να μπω στη μουσική βιομηχανία γύρω στα είκοσι, αποφάσισα να παρατήσω το όνειρό μου και να ακολουθήσω μια πιο «σταθερή» καριέρα στο business. Το 2022 ξεκίνησα μαθήματα με τον παραγωγό, DJ και πλέον καλό φίλο, Cayetano πάνω σε demo tracks που του έφερνα. Οπότε το όνειρό μου επανήλθε, έχοντας καταφέρει να ασχολούμαι με τη μουσική, αυτή τη φορά με τους δικούς μου όρους και ανεξάρτητα.
Ξέρουμε πως κάνεις μια… δεύτερη ζωή στην Ελβετία! Μίλησέ μας για αυτή την πλευρά της ζωής σου!
Ζω στην Ελβετία από το 2021 – ήρθα εδώ όταν μου έγινε μια πρόταση στην «πρωινή μου» δουλειά, στον τομέα των πωλήσεων λογισμικού. Εδώ είναι η βάση μου και το home studio που γράφω όλες μου τις ιδέες.
Η σύγκριση μεταξύ των δύο χωρών είναι αναπόφευκτη: το ζεστό της Ελλάδας δεν μπορεί να συγκριθεί με το κρύο της Ελβετίας, στο κλίμα αλλά και τις ανθρώπινες συναναστροφές. Η προορατικότητα εδώ σε όλα, μέχρι στο πιο απομακρυσμένο μονοπάτι στις Άλπεις, σε σχέση με τη μεγάλη δυσκολία διαχείρισης καθημερινών προβλημάτων στην Ελλάδα όπως το να καλέσεις ασθενοφόρο. Η μοναξιά που νιώθω καμιά φορά εδώ, σε σχέση με την αίσθηση του «ανήκειν» που βιώνω όταν είμαι στην Ελλάδα. Η ησυχία και ηρεμία στους δρόμους με το χάος και τη ζωντάνια της Αθήνας. Και φυσικά ασφάλεια και η άνεση στη Ζυρίχη να ζω ελεύθερα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου.
Όταν είσαι η Anna Coda παρατηρείς τον εαυτό σου να “αλλάζει προσωπικότητα”;
Δεν θα έλεγα ότι αλλάζω προσωπικότητα ή πως η Anna Coda είναι κάποια εντελώς ξεχωριστή περσόνα σαν ας πούμε τον Ziggy Stardust. Η Anna Coda πηγάζει από την Άννα και εξελίσσεται μαζί της.
Είναι εύκολο να γράφεις, να κάνεις παραγωγή στη μουσική σου και να την ερμηνευεις; Μήπως τελικά αυτό είναι και κάπως απελευθερωτικό;
Στην ανεξάρτητη σκηνή σπάνια κάτι είναι «εύκολο»: για ό,τι κάνω βγαίνω εκτός comfort zone. Από τη στιχουργική, μέχρι τη σκηνοθεσία μουσικού βίντεο, από το styling μέχρι τα νομικά της πνευματικής προστασίας. Ακόμη κι αν δεν ζω από αυτό, προσπαθώ να φέρομαι με επαγγελματισμό. Είναι χρονοβόρο και δύσκολα επεκτάσιμο.
Αλλά, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, τα πλεονεκτήματα είναι αρκετά: η πλήρης καλλιτεχνική επίβλεψη ή το ότι δημιουργώ κομμάτια που πηγάζουν από την αλήθεια μου. Η απόλυτη ελευθερία έκφρασης, όπως θέλω, χωρίς «πρέπει» και χωρίς να κρύβω καμία πτυχή του εαυτού μου. Όλο αυτό με νοηματοδοτεί. Το όραμά μου είναι να εμπνεύσω ανθρώπους να «(μετα)κινηθούν».
Πέρυσι εκτός από τη δική σου Mολυσμένη ντίσκο ήταν και η… Aνισόπεδη ντίσκο του Παν Παν! Τι περίεργη σύμπτωση ήταν αυτή; Kαι τι τρέχει με τους μουσικούς και την ντίσκο;
Μεγάλη σύμπτωση πράγματι! Η ντίσκο ήταν πολύ στη ζωή και στη σκέψη μου σε κάποια φάση κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τότε, αστειευόμενη με μια φίλη, αρχίσαμε να την αποκαλούμε «Μολυσμένη Ντίσκο». Η ντίσκο είναι επίσης άρρηκτα συνυφασμένη και με τα παιδικά μου χρόνια και ακούσματα λόγω του πατέρα μου, οπότε σε ένα βαθμό νιώθω ότι είναι κομμάτι μου.
Ο τίτλος λοιπόν έχει πολλές αναγνώσεις. Ξεκίνησε από κάτι τυχαίο και κατέληξε σε κάτι που φέρει πολλές σημασίες για εμένα. Πέρα απ’ την αγάπη μας τη «ντίσκο», με τον Παν Παν νομίζω ότι ίσως μας ενώνουν κι άλλα: οι δυσκολίες του DIY μουσικού, η ρομαντική επιμονή να γράφουμε στα ελληνικά, αλλά και το προνόμιο του να χαράσσουμε αδέσμευτα την καλλιτεχνική μας πορεία.
“Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για εμένα απ’ το να μετουσιώνω ό,τι με ταλαιπωρεί, μέσω της μουσικής
Στο βίντεο της Μολυσμένης Ντίσκο βλέπουμε ένα απωθημένο που δεν γίνεται ποτέ πραγματικότητα. Εχεις εσύ ποτέ δεύτερες σκέψεις και “αν” να σε διακατέχουν;
Είμαι πολύ ευγνώμων ως τώρα που δεν έχω κάποιο «απωθημένο», με την έννοια ότι ό,τι έχει συμβεί στη ζωή μου θα το έκανα πάλι απ’ την αρχή. Αυτό που λες με τη σεναριολογία του «αν» είναι σίγουρα κάτι που με βασανίζει κατά καιρούς και για κακή μου τύχη… είναι εμπεδωμένο στην ανθρώπινη φύση!
Η ανάγκη του σεναρίου, ακολουθεί την πανανθρώπινη ανάγκη του να «βγάλω νόημα» γιατί έγινε το τάδε, αν είχα κάνει αυτό ίσως να μην… Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για εμένα απ’ το να μετουσιώνω ό,τι με ταλαιπωρεί, μέσω της μουσικής.
Aλήθεια τι θα σε έκανε να γυρίσεις στην Αθήνα;
Θα γύριζα πίσω στην Ελλάδα εάν αισθανόμουν ότι έχω ψυχολογική ασφάλεια, ζω σε ένα κράτος που υποστηρίζει τους ανθρώπους όταν το έχουν ανάγκη, και ότι έχω τη δυνατότητα να ευτυχήσω στη ζωή όπως κάθε άλλος συμπολίτης μου.
Το site της / Το Instagram της
