Φωτογραφία από Gabriel Ramos
Ένα βουνό που ρουφά ανθρώπινες ζωές, μια πόλη όπου ο δυναμίτης πωλείται τόσο εύκολα όσο τα λαχανικά στη λαϊκή. Μοιάζει με σκηνικό ταινίας δράσης, αλλά πρόκειται για μια σκληρή πραγματικότητα.
Ένα βουνό που ρουφά ανθρώπινες ζωές, μια πόλη όπου ο δυναμίτης πωλείται τόσο εύκολα όσο τα λαχανικά στη λαϊκή. Μοιάζει με σκηνικό ταινίας δράσης, αλλά πρόκειται για μια σκληρή πραγματικότητα.
Το Ποτοσί της Βολιβίας, μια ορεινή πόλη με βαθιά ιστορία στην εξόρυξη, είναι γνωστό για τα μεταλλεία του. Εδώ, οι κάτοικοι βουτούν καθημερινά στα αχανή τούνελ του βουνού, αναζητώντας ασήμι και άλλα πολύτιμα μέταλλα. Σύμφωνα με το BBC, η εξόρυξη συνεχίζεται ασταμάτητα, με τους εργάτες να χρησιμοποιούν εκρηκτικά, καθώς η ανάγκη για νέα περάσματα και στοές δεν σταματά ποτέ. Ο δυναμίτης είναι αναγκαίος, αλλά και θανάσιμος.
Το βουνό που δεν συγχωρεί- Ο θρύλος
«Ο δυναμίτης είναι το πιο σημαντικό εργαλείο για τους ανθρακωρύχους», εξηγεί ο Jhonny Condori, ξεναγός στο ορυχείο του Ποτοσί. «Αν δεν ξέρεις πώς να τον χρησιμοποιήσεις, μπορεί να σκοτωθείς». Για τους έμπειρους, όμως, είναι εργαλείο επιτάχυνσης της δουλειάς.
Τα ορυχεία του Cerro Rico είναι ένας ατελείωτος λαβύρινθος. Οι εργάτες μεταφέρουν βαριά φορτία μέσα από στενούς διαδρόμους και σκουριασμένες σιδηροδρομικές ράγες, θυμίζοντας σκηνές από ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς. Η πόλη, χτισμένη στα 4.000 μέτρα υψόμετρο, φέρει ακόμη σημάδια της ισπανικής αποικιοκρατίας, αλλά σήμερα θεωρείται μία από τις φτωχότερες περιοχές της Βολιβίας.
Ο θρύλος λέει ότι το ασήμι του Cerro Rico ανακαλύφθηκε το 1545 από έναν ιθαγενή των Άνδεων. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι οι Ισπανοί αποικιοκράτες να αρχίσουν την εκμετάλλευση του πολύτιμου μεταλλεύματος. «Το Ποτοσί εξελίχθηκε γρήγορα σε έναν εφιαλτικό τόπο», λέει ο ιστορικός Kris Lane. Οι ιθαγενείς εργάζονταν καταναγκαστικά υπό συνθήκες που θύμιζαν σκλαβιά, ενώ το εισαγόμενο υδράργυρο δηλητηρίαζε το περιβάλλον και τους ανθρώπους.
Στην ακμή του, το Ποτοσί ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη του χριστιανικού κόσμου, παρέχοντας το 60% του παγκόσμιου αργύρου, χρηματοδοτώντας την Ισπανική Αυτοκρατορία και πέρα. Όμως, όταν η Βολιβία κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1825, το ασήμι είχε σχεδόν εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω μια πόλη-φάντασμα.
Σήμερα, η εξόρυξη συνεχίζεται, αλλά οι εργάτες πλέον κυνηγούν φθηνότερα μέταλλα, όπως ο κασσίτερος και ο ψευδάργυρος. Το Cerro Rico, διάτρητο από στοές, είναι πιο ασταθές από ποτέ, ενώ οι ανθρακωρύχοι παλεύουν με το χαμηλό προσδόκιμο ζωής – μόλις 40 χρόνια. Ατυχήματα, πυριτίαση και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας εξακολουθούν να στοιχειώνουν την πόλη, η οποία παραμένει παγιδευμένη ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της.
