Στην προσωπική της ζωή αναφέρθηκε η Ζέτα Μακρυπούλια στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” του Νίκου Χατζηνικολάου. Η αγαπημένη ηθοποιός και παρουσιάστρια σχολίασε και τον λόγο που βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας και της κριτικής.
«Έχω ακούσει πολλά. Έχω περάσει πολλά. Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο χρειάζομαι τη βοήθεια σου… Μπορώ να το ανοίξω. Απλώς επειδή έχουν περάσει και πάρα πολύ τα χρόνια πια, με θυμάμαι να ζω μια πολύ έντονη κριτική. Για μένα πολλές φορές άδικη. Φυσικά και κατανοώ την εργασία του οποιουδήποτε. Κατανοώ ότι πρέπει κάτι να γράψεις. Κατανοώ ότι πρέπει κάτι να πεις. Αλλά δεν γίνεται να κατανοεί μόνο η μία πλευρά», είπε η Ζέτα Μακρυπούλια.
Συνέχισε λέγοντας: Έχω περάσει λοιπόν πολλές σκληροπυρηνικές εποχές των μεσημεριανών εκπομπών, έχω ζήσει με πάρα πολλή παρακολούθηση. Κάθε μέρα με παρακολουθούσαν αυτοκίνητα, άνθρωποι, φακοί φωτογραφικοί… Έχω κάνει αυτό που μου ζήτησε ο Τύπος, να κλειστώ μέσα στο σπίτι μου και τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου και ειδικά της προσωπικής μου ζωής έχω επιλέξει να τη ζω μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αυτό όλο έχει κάποιο κόστος αλλά είναι και επιλογή. Θέλω να πιστεύω ότι είναι περασμένα – ξεχασμένα όλα αυτά».
«Είναι τόση πολύ η πίεση και από παντού που δεν έχεις το περιθώριο να μην σε νοιάζει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα τον τρόπο να προστατεύσω κάπως τον εαυτό μου και κυρίως το μέσα μου. Ναι νόμιζα ότι το διαχειρίζομαι, ναι νόμιζα ότι δεν με αγγίζουν όλα αυτά τα πράγματα και κατά μία έννοια όντως δεν με αγγίζουν γιατί τα πολύ πολύ χοντρά πράγματα που έχουν ειπωθεί για μένα δεν μπορούν να με αγγίξουν παραπάνω από το αίσθημα της αδικίας, γιατί ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια. Αν κάπου αισθανόμουν μέσα μου ότι κάτι μπορεί να είναι αλήθεια, τότε μπορεί να είχα μεγαλύτερη συμμετοχή. Είναι πολύ δύσκολη η σιωπή, που είναι η δική μου στάση απέναντι σε όλο αυτό το πράγμα γιατί είχα καταλάβει από πολύ νωρίς αν δώσεις το… παραμικρό αρκεί για να φουντώσει ακόμα περισσότερο. Οπότε είχα επιλέξει τη σιωπή όσο μπορούσα και όπως μπορούσα γιατί και αυτό έχει ένα κόστος -δεν είναι ότι δεν είχα να απαντήσω ή ότι συμφωνούσα με όλα αυτά τα πράγματα ή ότι δεν στεναχωριόμουν, αλλά απλώς περίμενα να τελειώσει», τόνισε η Ζέτα Μακρυπούλια.
Δεν συμπεριφέρομαι στην προσωπική μου ζωή σαν σταρ. Γενικά δεν ξέρω πως να το κάνω αυτό. Το ξέρω ότι ακούγεται περίεργο και δεν θέλω να φανώ ταπεινή. Είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω να το… παίξω σταρ. Ακόμα και στη δουλειά μου και σε στιγμές που χρειαζόταν, γιατί χρειάζεται, δεν είμαι ικανή να το κάνω. Πόσο μάλλον στην προσωπική μου ζωή. Έχω δώσει περισσότερο βάρος… με ένοιαζε πιο πολύ το σπίτι μου, οι άνθρωποι μου, παρά η δουλειά μου. Πιο πολύ βάρος έδινα στη ζωή μου την προσωπική.
Ήμουν με δυνατούς άνδρες
Σχετικά με αν υπάρχει φόβος από τους άνδρες να την προσεγγίσουν, τόνισε: «Δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό, εγώ για κάποιον άνδρα. Απλώς επειδή ήταν αρκετά δυνατοί οι άνδρες που συναναστράφηκα. Δεν είναι εύκολο. Και μάλλον δεν δίνω κι εγώ το δικαίωμα αυτό. Αλλά αρκεί ένα τέταρτο. Νομίζω ότι αρκεί ένα τέταρτο να ανοίξεις μία κουβέντα μαζί μου για να δει ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάται και ότι όλο αυτό που έχει φτιάξει στο μυαλό του, όταν κάθεται απέναντί μου δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι και κάτι άλλο».
Η αποχή από τις συνεντεύξεις
«Πάνω από τα πάντα πια έχει περάσει η ψυχική μου υγεία. Είναι πάνω απ’ όλα αυτή τη στιγμή για μένα γιατί χτύπησε ένα πολύ ισχυρό καμπανάκι σε μια περίοδο, προ κορονοϊού ακόμα, που πάλι ήμουν στη δίνη των συνεντεύξεων γιατί ξεκινούσε μια νέα χρονιά και έπρεπε να δώσω κάποιες συνεντεύξεις που είναι απαραίτητο γιατί είναι οι κανόνες της δουλειάς μας. Έπαθα πανικό. Η δεύτερη κρίση πανικού που έχω πάθει στη ζωή μου, την πρώτη μου την έπαθα στα 27 μου πάνω στη σκηνή του θεάτρου παίζοντας. Δεν ήξερα τι είναι αυτό το πράγμα και ξαφνικά άκουσα εδώ μέσα ένα κρακ και άρχισα να τρέμω επάνω στη σκηνή».
«Οπότε η πρώτη φορά που χρειάστηκε να ζητήσω βοήθεια ήταν αυτή. Η δεύτερη φορά που έπαθα κρίση πανικού, που πλέον όμως την αναγνώρισα και δεν με επηρέασε τόσο, ήταν αυτή την περίοδο που περιγράφω με αυτές τις συνεντεύξεις όπου πάλι ήμουν σε μια δίνη να δω τι θα με ρωτήσουν, τι θα πω, πως θα το πω για να μην σχολιαστεί αυτό που θα πω, “όχι, αυτή τη λέξη θα τη βγάλω” και να μπαίνω στη διαδικασία να ζητάω τις συνεντεύξεις για να τις διαβάσω. Να μπαίνω επίσης στη διαδικασία να διαπραγματεύομαι τους τίτλους, γιατί είναι ένα άλλο κεφάλαιο στις συνεντεύξεις ξέχωρο από αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μεταξύ μας. Οπότε παθαίνω μια ωραιότατη κρίση, αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό που είχα χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή – δηλαδή το τείχος που δεν με ακουμπάει τίποτα – δεν ισχύει και είναι ένα ψέμα και στον ίδιο μου τον εαυτό».
«Αρχίζω και νιώθω ευάλωτη προς όλες τις κατευθύνσεις και δεν ξέρω τι να κάνω. Κάποια στιγμή με θυμάμαι να λέω: “Τέλος, τέλος. Είναι πολλά τα χρόνια, έχω δώσει πάρα πολλές συνεντεύξεις, έχω πει πολλά πράγματα, από ανούσια μέχρι και μη, δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος πια. Δόξα τω Θεώ υπάρχει και νέα γενιά και εγώ ό,τι έπρεπε να κάνω το έχω κάνει και από τότε είμαι πολύ πιο ήσυχη».
«Ένα άλλο γερό σοκ που έπαθα είναι όταν αντιλήφθηκα πως η πραγματικότητα, όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου, δεν είναι αυτή. Για τα πάντα γύρω από τη ζωή μας. Επίσης, μετά ήρθε η κρίση της εικόνας. Πόσο πολύ θυσιάζουμε κάποια πράγματα και πόσο πολύ καταπιεζόμαστε μόνο και μόνο για να μη χαλάσουμε την εικόνα μας».
