Ζητείται υπάλληλος χωρίς … αναπηρία | Της Ράνιας Στυλιάδου
Όταν άκουσα για πρώτη φορά τη φράση «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι», σκέφτηκα: πόσο συγκινητικό και ουσιαστικό. Πόσο όμορφο και ελπιδοφόρο.
Πέρασαν κάποια χρόνια και με τα δεδομένα που είχα, χώρισα τη φράση σε δύο σκέλη εκτιμώντας ότι το πρώτο (όλοι διαφορετικοί) αποτελεί διαπίστωση και το δεύτερο (όλοι ίσοι) προσδοκία (αφού πρακτικά το «ίσοι» δεν ήταν ορατό στην κοινωνία).
Τα χρόνια συνέχισαν να περνάνε και σήμερα ήρθε πλέον η ώρα που αναθεωρώντας, φθάνω στο σημείο να καταργήσω τελείως το δεύτερο σκέλος.
«Όλοι διαφορετικοί» είναι το μόνο που βλέπω, που αφουγκράζομαι, που διαπιστώνω.
Το «όλοι ίσοι», ανύπαρκτο.
Αυτό που είχα στην αρχή θαυμάσει, στην ουσία δεν υπάρχει.
Δεν υπήρξε ποτέ και σήμερα φαντάζει στα μάτια μου μία κοροϊδία.
ΔΕΝ είμαστε όλοι ίσοι. Ποτέ δεν ήμασταν, ποτέ δε θα γίνουμε αν δεν ανατραπούν οι συνθήκες, τα κατεστημένα, οι προκαταλήψεις.
Το αναπηρικό κίνημα δε το συντηρεί η «αναπηρία» του αλλά οι ανάπηρες συνθήκες: Το κράτος, το καθεστώς, οι παράγοντες, ακόμα και η κοινωνία. Εμείς. Εγώ, εσύ, ο άλλος.
Όταν ένας εργοδότης (υπηρεσία ή ιδιώτης) τρέμει να ανοίξει την πόρτα εργασίας σε άτομα με αναπηρία, όταν τα προγράμματα (βλέπε ΟΑΕΔ) βάζουν κριτήρια που σε απορρίπτουν από την παραγωγική αλυσίδα πριν καλά-καλά σε εντάξουν σε αυτή, όταν η κοινωνία σε ρωτά «μα μπορεί να δουλέψει ένας ανάπηρος» τότε καταλαβαίνεις ότι όχι απλά ισότητα δεν υπάρχει αλλά ούτε καν σεβασμός και κατανόηση.
Ο φίλος μου ο Χρήστος, από τον Σεπτέμβριο που τον γνώρισα, ψάχνει για δουλειά. Ξυπνά και κοιμάται με αυτή τη λαχτάρα-αγωνία.
Η θέλησή του να εργαστεί ξεπερνά κάθε τι άλλο. Η ευγένειά του, ξεχειλίζει. Άψογος σε όλα αλλά είναι …άτομο με αναπηρία.
«Ξεροσταλιάζει» στον ΟΑΕΔ ο Χρήστος μήπως βγει κάποια θέση και δεν προλάβει. Παίρνει τηλέφωνα σε υπηρεσίες στην Αθήνα να ζητήσει εξηγήσεις γιατί τον απορρίπτουν, χτυπάει πόρτες, ρωτάει στα μαγαζιά που έχουν ανακοίνωση «Ζητείται Υπάλληλος».
«Άκρα του τάφου σιωπή» είναι η απάντηση στη θέλησή του.
Ούτε μία θέση βρέθηκε από τον Σεπτέμβριο και κανένας δεν κατάφερε να κάνει κάτι. Τόσο δύσκολο πια είναι αυτό που ζητά; Μία θέση εργασίας. Το αυτονόητο, το δίκαιο. Αυτό που όλοι οι υπόλοιποι (οι …ίσοι με αυτόν) θεωρούμε ως δεδομένο (…αλλά μόνον για εμάς).
Αν δε μπορεί να βρεθεί ΜΙΑ θέση για τον Χρήστο, τι γίνεται άραγε με τις χιλιάδες των υπόλοιπων που λαχταρούν για το ίδιο πράγμα;
Και η επιτομή όλου αυτού του αγκυλωμένου σώματος που λέγεται «κοινωνία» δεν είναι άλλη από το ¨ευφυέστατο¨, εξιλεωτικό άλλοθι που εφηύραμε οι «συμβατικοί» άνθρωποι ότι τάχα μου, τάχα μου για λόγους ηθικής δε μπορούμε να δεχθούμε να απασχολήσουμε εργασιακά κάποιο άτομο με αναπηρία.
Τόση ευθιξία !
