Η Σμαράγδα Καρύδη κάνει τη δεύτερη σκηνοθετική της απόπειρα επιλέγοντας το έργο του Ντάριο Φο και των Φράνκα Ράμε – Τζάκοπο Φο: «Η μαριχουάνα της μαμάς είναι η καλύτερη». Μάλιστα, το ανεβάζει σε διασκευή μιούζικαλ.
Μετά την επιτυχία που είχε «Του Κουτρούλη ο γάμος», η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε στο «ΒΗΜAGAZINO» για την παράσταση που υπογράφει, αυτή την ιδιόρρυθμη κοινωνική σάτιρα και ετοιμάζεται για έναν γεμάτο χειμώνα, με παραστάσεις και γυρίσματα έτοιμη να τα δώσει όλα.
Έχετε πάρει από το θέατρο ό,τι σας αναλογεί;
«Νομίζω ότι όποτε κουράστηκα πραγματικά, ανταμείφθηκα. Δεν πήρα κάτι λιγότερο ούτε περισσότερο. Δεν έχω κανένα παράπονο από το πώς μου συμπεριφέρθηκε η ζωή. Δεν νιώθω ότι κάποιος με αδίκησε».
Πώς σκηνοθετείτε;
«Από την πείρα μου, από τους σκηνοθέτες που έχω δουλέψει, καλούς και κακούς – από τους κακούς περισσότερο, γιατί προσπαθούσα να τους συμπληρώσω. Πάντα είχα γνώμη για τη δουλειά, είτε μπορούσα να την πω είτε όχι. Καιρό σκεφτόμουν τη σκηνοθεσία. Ο Θοδωρής μού το έλεγε χρόνια, μου έλεγε να μη φοβάμαι. Φοβόμουν αν θα είμαι ικανή, την ευθύνη, πώς θα το κάνω. Αλλά μου άρεσε πολύ, αλλιώς δεν θα το έκανα, κι ας χάνω τον ύπνο μου».
Συμπίπτει με μια ωριμότητα;
«Όταν σταμάτησα να με ενδιαφέρει πολύ τι θα πουν, αυτό ήταν η στιγμή της ωριμότητας. Για να είμαι δίκαιη, επειδή πήρα επιβεβαίωση και αισθάνθηκα ασφαλής, είπα ότι μπορώ να κάνω ένα βήμα παραπάνω. Αλώστε δεν είναι πια άβατον η σκηνοθεσία, όπως επί Μινωτή. Όλοι το κάνουν, πιτσιρίκια, και τα ζηλεύω. Γιατί εγώ στην ηλικία τους δεν μπορούσα να πω ούτε το όνομά μου, όχι να σκηνοθετήσω. Ντρεπόμουν που υπάρχω».
Πώς κρίνετε την πορεία σας;
«Πιστεύω ότι από τότε που ξεκίνησα έχω κάνει άλματα. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δοκιμάσω τίποτα. Μέσα από το άνοιγμα βρήκα πράγματα και ένιωσα το θέατρο σαν έναν χώρο παιχνιδιού και ελευθερίας. Δεν ξέρω αν έγινα καλή στα μάτια των τρίτων, εσωτερικά ξέρω τι κέρδισα. Παλαιότερα μίλαγα πολύ άσχημα για μένα – έπρεπε να συστηθώ και το είχα πάρει βαριά. Παίρνω τα πράγματα τρομερά στα σοβαρά. Ο,τι έχει βία, πόνο δεν το αντέχω καθόλου, κρύβομαι κάτω από το τραπέζι».
«Βλέπω, παρατηρώ το λάθος, αλλά δεν παθαίνω πια πανικό, δεν με στήνω στον τοίχο. Σαν κάπως να έχω λιγότερες φιλοδοξίες, κι ας φαίνεται το αντίθετο. Μπορεί για αυτό να καταφεύγω στην κωμωδία, στην πλάκα. Και στα δικά μου θέματα το ίδιο κάνω. Θέλω να πάω σε κηδεία και να πω ένα ανέκδοτο, δεν ξέρω γιατί, δεν έχω κάνει ψυχανάλυση. Βλέπω τη ζωή όπως στους Μόντι Πάιθονς…».
