Ο Bob Stoldal ξύπνησε ένα βράδυ και δεν μπορούσε να καταλάβει τι έβλεπε. Εκεί, στην τηλεόρασή του, ήταν το Bullitt, ένα αστυνομικό δράμα με πρωταγωνιστή τον Steve McQueen που παραμένει αξέχαστο για ένα από τα καλύτερα κυνηγητά αυτοκινήτου που έχουν καταγραφεί ποτέ σε ταινία.
Ο λόγος που αυτό ήταν περίεργο ήταν επειδή το Bullitt, το οποίο είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1968, έπαιζε ακόμα στις αίθουσες σε όλη τη χώρα. Τότε έπρεπε να περάσουν μήνες, αν όχι χρόνια, μέχρι να φτάσει η ταινία στη τηλεόραση. Και όταν τελικά γινόταν, θα ήταν απίθανο να κάνει πρεμιέρα στις 3 τα ξημερώματα.
Τότε ο Stoldal θυμήθηκε σε ποιον ανήκει το KLAS, ο τοπικός θυγατρικός σταθμός του CBS όπου έπαιζε το Bullitt και όπου ήταν διευθυντής ειδήσεων. Ήταν ο Howard Hughes, ο διάσημος αεροπόρος και απομονωμένος δισεκατομμυριούχος. Αργότερα ο Bob Stoldal θα μάθαινε, ότι ο Hughes είχε καταφέρει να πείσει την Warner Bros να τον αφήσει να μεταδώσει την ταινία.
Ασυνήθιστο; Όχι για τον Hughes, ο οποίος κατείχε το κανάλι λιγότερο για τις δυνατότητες κέρδους του και περισσότερο επειδή ήθελε να το αντιμετωπίζει σαν τη δική του προσωπική βιβλιοθήκη. Δεκαετίες προτού οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν μια ταινία κατά παραγγελία, ο Hughes μπορούσε να παίζει τις αγαπημένες του ταινίες, συμπεριλαμβανομένου του Bullitt, όποτε ήθελε.
Χάρη στην περιουσία του πατέρα του (ο πρεσβύτερος Hughes είχε εφεύρει ένα τρυπάνι πετρελαίου που μπορούσε να διαπεράσει έναν σκληρό βράχο), ο Hughes είχε ζήσει πολλές ζωές: Ήταν πρωτοπόρος αεροπόρος και μεγιστάνας του κινηματογράφου.
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, ήταν έτοιμος να μπει στην τελευταία φάση της ζωής του, αυτή τη φορά ως ερημίτης. Ένα αεροπορικό ατύχημα το 1946 άφησε τον Hughes σε χρόνιο πόνο που οδήγησε σε εθισμό στα οπιούχα. Tελικά, ο φόβος των μικροβίων και η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή του τον οδήγησαν να αποτραβηχτεί όλο και περισσότερο στην απομόνωση μέχρι που ουσιαστικά αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο.
Το Λας Βέγκας τον επηρέασε. Ήταν εκεί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και επέστρεψε το 1953, μισθώνοντας ένα μικρό μπανγκαλόου που κάποτε ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου μοτέλ. Το ονόμασε «πράσινο σπίτι» για την πράσινη εξωτερική του βαφή. Ο Hughes έζησε εκεί για έναν χρόνο πριν φύγει από την πόλη, δίνοντας εντολές να μην ενοχλεί κανείς το εσωτερικό του σε περίπτωση που επέλεγε να επιστρέψει. Δεν το έκανε ποτέ.
Ένα πιο μόνιμο ταξίδι στο Βέγκας ήρθε κατά τη διάρκεια της Ημέρας των Ευχαριστιών του 1966, όταν ο Hughes, τότε 60 ετών, επέστρεψε με το δικό του ιδιωτικό τρένο. Ήθελε να έχει ακόμη μεγαλύτερη επιρροή εκεί από ό,τι είχε στην Καλιφόρνια.
«Είμαι άρρωστος και κουρασμένος και είμαι ένα μικρό ψάρι στη μεγάλη λίμνη της Νότιας Καλιφόρνια», φέρεται να είχε παραπονεθεί κάποτε ο Hughes. «Θα γίνω ένα μεγάλο ψάρι σε μια μικρή λίμνη. Θέλω οι άνθρωποι να προσέχουν όταν μιλάω».
Η «συζήτηση» ήταν πιο υποθετική από οτιδήποτε άλλο: ο Hughes πραγματικά δεν μίλησε σε κανέναν εκτός του στενού του κύκλου. Αφού έφτασε στο Βέγκας, έφυγε χωρίς καμία δημόσια δήλωση για την άφιξή του. Ο τοπικός Τύπος του Λας Βέγκας χρειάστηκε μέρες για να ανακαλύψει ότι βρισκόταν στην πόλη.
Ο Hughes κατευθύνθηκε κατευθείαν προς το Desert Inn στη λεωφόρο του Λας Βέγκας, καταλαμβάνοντας και τους δύο επάνω ορόφους και συνέχισε να μένει μέχρι την Πρωτοχρονιά, πληρώνοντας 250 δολάρια κάθε βράδυ για τα καταλύματα. Όταν ο διευθυντής του ξενοδοχείου εκνευρίστηκε με την παρατεταμένη διαμονή του Hughes, ο Hughes απλώς αγόρασε το ακίνητο για 13,25 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Hughes περιορίστηκε στο ξενοδοχείο. Ήταν μανιώδης τηλεθεατής, παρακολουθώντας κυρίως ταινίες. Αλλά οι επιλογές του ήταν κάπως σπάνιες. Δεν υπήρχε καλωδιακή, ούτε βιντεοκασέτες και τίποτα άλλο για να δεις παρά μόνο ό,τι υπήρχε σε ένα από τα τρία μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα: CBS, NBC και ABC. Ο Hughes προτιμούσε τη θυγατρική του CBS, την KLAS, η οποία εκπέμπει από το 1953 και ανήκε στον εκδότη Hank Greenspun. Το κανάλι πρόσφερε τοπικές ειδήσεις, προγράμματα του CBS και, φυσικά, ταινίες.
Όμως ο Hughes είχε ένα μεγάλο πρόβλημα με το KLAS. Οι συνήθειες του περιελάμβαναν να βλέπει τηλεόραση όλες τις ώρες της νύχτας λόγω της αϋπνίας του. Το κύριο παράθυρο προβολής του ήταν από τα μεσάνυχτα έως τις 6 π.μ. Το KLAS, ωστόσο, τελείωνε το πρόγραμμα του στις 11 μ.μ., ενώ τα άλλα δίκτυα δεν είχαν ολονύχτια προγράμματα.
Υπήρχαν και άλλα προβλήματα. Όταν ο Hughes έχασε ένα μέρος μιας ταινίας, έβαλε έναν από τους υπαλλήλους του να τηλεφωνήσει στο KLAS και να ζητήσει την επανεκκίνηση. Άλλες φορές, ζήτησε να προγραμματιστούν συγκεκριμένες ταινίες, κυρίως γουέστερν και αεροπορικά θρίλερ. Αυτό συνέβαινε αρκετά συχνά, τόσο που ο Greenspun έδωσε τελεσίγραφο στον Hughes.
«Γιατί δεν αγοράζεις απλώς το κανάλι και να το τρέχεις όπως θέλεις;».
Οι περισσότεροι άνθρωποι θα γελούσαν με μια τέτοια ιδέα. Ο Hughes δεν το έκανε. Αυτός και ο Greenspun διαπραγματεύτηκαν την οριστική πώληση του KLAS, το οποία ο Hughes απέκτησε τον Σεπτέμβριο του 1967 για 3,6 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό σήμαινε ότι ο Hughes είχε πλέον τον πλήρη έλεγχο του σταθμού, κάτι που συχνά άφηνε τους άλλους θεατές του KLAS σε κατάσταση σύγχυσης.
Η αιφνιδιαστική προβολή του Bullitt ήταν μόνο μία από τις πολλές αποφάσεις που έλαβε ο Hughes για τo KLAS. Η ταινία μπορεί να σταματούσαν και να παίζονταν από την αρχή σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του. Μερικές φορές, έπαιρνε κάποιον τηλέφωνο και ζητούσε μια νέα ταινία να αρχίσει να προβάλλεται αμέσως. Αυτό σήμαινε ότι οι κάτοικοι του Βέγκας που ήταν συντονισμένοι στο KLAS μπορούσαν να παρακολουθούν μια ταινία, μόνο για να ξεκινήσει ξαφνικά από την αρχή ή να αλλάξει εντελώς σε άλλη ταινία.
«Ο σταθμός ήταν για τον Howard Hughes πίσω στη δεκαετία του ’60 ο δικός του ιδιωτικός προβολέας ταινιών» είπε το 2018 ο Gary Waddell, πρώην παρουσιαστής του KLAS.
Το KLAS δεν ήταν η μόνη επένδυση που έκανε ο Hughes στο Βέγκας. Με τα χρόνια, ξόδεψε περίπου 300 εκατομμύρια δολάρια, συμπεριλαμβανομένων πέντε καζίνο και διαφόρων ακινήτων, βοηθώντας στον καθορισμό του Vegas Strip για τις επόμενες δεκαετίες. Κάνοντας επιχειρηματική δραστηριότητα εκεί, ο Hughes μπόρεσε να αφαιρέσει τη φήμη από το Βέγκας, ότι δηλαδή ήταν προπύργιο της μαφίας, και να του δώσει έναν πιο κομψό και επαγγελματικό τόνο.
«Καθάρισε την εικόνα του Λας Βέγκας», είπε ο υπάλληλος του Hughes, Robert A. Maheu, στο The Las Vegas Review-Journal. «Έχω ακούσει τους επικεφαλής μεγάλων εταιρικών οντοτήτων να μου πουν ότι δεν θα σκεφτόντουσαν ποτέ να έρθουν εδώ πριν έρθει ο Hughes».
Όταν ο Hughes έφυγε από το Λας Βέγκας το 1970, θεωρούνταν ένας από τους ιδρυτές της πόλης. Για ένα διάστημα, ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης στη Νεβάδα. Πέθανε το 1976 σε ηλικία 70 ετών χωρίς να επιστρέψει ποτέ στην πόλη που επαναπροσδιόρισε.
Τώρα που ανήκει στην Nexstar Media, το KLAS εξακολουθεί να εκπέμπει. Παραδόξως, το μικρό πράσινο μπανγκαλόου που κάποτε ο Hughes αποκάλεσε σπίτι το 1953, βρίσκεται στο πάρκινγκ του σταθμού.
