Η Παρασκευή και 13 είναι γρουσούζικη μέρα για τη Δύση και άρρηκτα συνδεδεμένη με δεισιδαιμονίες, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο για την Ελλάδα, που η κακοτυχία εκφράζεται από την Τρίτη και 13.
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές γιατί θεωρείται ατυχής ο αριθμός 13 και οι παραπάνω μέρες, όμως δύο ιστορίες περιγράφουν τις διαφορές στη δυτική και ελληνική παράδοση, παρότι συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν εδώ και αιώνες.
Η Παρασκευή και 13 συνδέεται με την κρίση που πέρασε η Καθολική Εκκλησία τον 14ο αιώνα. Εκείνη την εποχή, οι Ναΐτες ιππότες, ένα μοναστικό καθολικό τάγμα που ιδρύθηκε για την προστασία των Αγίων Τόπων και για να επεκτείνει την επιρροή του Πάπα, έφτασε στο σημείο να δρα αυτόνομα, λόγω οικονομικής και πολιτικής δύναμης.
Το 1307 ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Δ’, ο «Ωραίος», με την ανοχή του Πάπα Κλήμη, κήρυξε παράνομο το τάγμα και οδήγησε στην πυρά τους επικεφαλής του με συνοπτικές διαδικασίες με βάση την παράδοση (η εξουδετέρωση των Ναΐτών διήρκησε σχεδόν μια δεκαετία στην πραγματικότητα).
Τότε, ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος Ζακ ντε Μολαί λίγο πριν καεί ζωντανός, καταράστηκε τον Πάπα και τον Γάλλο μονάρχη, με τον Κλήμη να πεθαίνει 30 μέρες αργότερα και τον Φίλιππο 8 μήνες μετά.
Αντιθέτως, στην ελληνική παράδοση γρουσούζικη δεν είναι η Παρασκευή και 13, αλλά η Τρίτη και 13 που συνδέεται με τις δύο Αλώσεις της Κωνσταντινούπολης, την προδοσία και την υποταγή.
Η πρώτη Άλωση έγινε από τους Σταυροφόρους στις 13 Απριλίου 1204, οι οποίοι αν και σύμμαχοι του Βυζαντίου, τελικά κατέκτησαν την πρωτεύουσα του και μεγάλο μέρος των εδαφών του.
Έπειτα, η δεύτερη Άλωση που θεωρητικά έγινε Τρίτη και 13, αποδίδεται στην τελική κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453. Αν και στην πραγματικότητα η Άλωση πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου, επικράτησε η πεποίθηση ότι έγινε στις 13 και ημέρα Τρίτη, κάτι που συνδέεται και με τον μύθο της κερκόπορτας, δηλαδή της πόρτας στα τείχη που άφησε ανοιχτή ένας προδότης για να πέσει η Πόλη.
