H συγγραφέας και γνωστή γιατρός Ελευθερία Κρικέλη, μετουσιώνοντας το θάνατο του γιου της σε ζωή, είναι αφιερωμένη εδώ και χρόνια στη διάδοση της ιδέας της Δωρεάς Οργάνων στη χώρα μας.
Στο βιβλίο της «Από Αύγουστο … σε Αύγουστο» ξετυλίγει τη ζωή της για να θυμίσει σε όλους μας ότι η ελπίδα είναι πάντα εδώ.
Η ιστορία της γυναίκας που έχει αφιερώσει τη ζωή της στη διάδοση της ιδέας της δωρεάς οργάνων στη χώρα μας
Στις 19 Αυγούστου του 1974 τη χρονιά που έκανε την ειδικότητα της, έρχεται στη ζωή της το πρώτο θεϊκό δώρο, ο Γιάννης της. Δύο χρόνια αργότερα την οικογενειακή ευτυχία θα συμπληρώσει ο μικρός της γιος Στέφανος.
23 Αυγούστου 1995, ο 21 ετών Γιάννης συνεπής στο ραντεβού του με τη μοίρα, αναχωρεί για τη Βοστώνη. Η μάνα Ελευθερία Κρικέλη αποχαιρετά το γιό της στο αεροδρόμιο.
Αύγουστος 2004, η γυναίκα Ελευθερία Κρικέλη συναντάει στο σπίτι της στη Ραφήνα την Άννα. Η Άννα προσπαθεί να της περιγράψει πως χάθηκε η 10 ετών κόρη της Χρύσω σε μια διάβαση πεζών στη Λεμεσό.
Αύγουστος 2009, η γιατρός Ελευθερία Κρικέλη, στη Μ.Ε.Θ του νοσοκομείου που εργάζεται, βρίσκεται δίπλα στο νεαρό Ντουζόν Ζάμι. Στα 19 του χρόνια ξεκίνησε από την Αυστραλία να συναντήσει τη μοίρα του στη Μύκονο.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ελπίδα: «Από Αύγουστο … σε Αύγουστο»
Η Ελευθερία Κρικέλη επέλεξε τα κύτταρα του γιου της Γιάννη να μη σταματήσουν να ζουν επειδή το διάλεξε η μοίρα. Επέλεξε όπως χαρακτηριστικά η ίδια λέει να «δωρίσει το Δώρο της», άλλωστε οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν ξεχαστούν.
Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο έχει προλογίσει ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Ιάκωβος Καμπανέλλης και το 2018, τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
Τα έσοδα από τα συγγραφικά δικαιώματα δίνονται για την ενίσχυση της υποτροφίας «Ιωάννης Κρικέλης» στο MIT.
Η συγγραφέας – ιατρός Ελευθερία Κρικέλη σήμερα είναι Τομεάρχης Παθολογικού Τομέα και Διευθύντρια Α΄ Παθολογικής Κλινικής Νοσοκομείου Μητέρα – Όμιλος Υγεία. Η ζωή της είναι αφιερωμένη εδώ και χρόνια στη διάδοση της ιδέας της Δωρεάς Οργάνων στη χώρα μας.
Η τραγωδία και τα δώρα ζωής
Της Νάντιας Βασιλειάδου / Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
30-05-2010
Γιάννης, Ντουζόν, Χρύσω… Τρία πρόσωπα, τρεις μεγάλοι πρωταγωνιστές της ζωής που μέσα από ένα συγκλονιστικό «παιχνίδι» συμπτώσεων ενώνονται με τρόπο μαγικό στο πρόσωπο μιας γυναίκας και μάνας: της γιατρού Ελευθερίας Κρικέλη. Τα τρία πρόσωπα, όλα τους νέα παιδιά, που δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Τα όργανά τους, όμως, χάρισαν ζωή σε συνανθρώπους τους.
«Έπρεπε να κάνω κάτι για τα παιδιά μας. Βρήκα τρόπο να γράψω ακόμα και για το ατύχημα του γιου μου, κάτι που θεωρούσα ανέφικτο» λέει η συγγραφέας «Ποιος μ’ έκανε μέσα στο αεροπλάνο να αποφασίσω να δωρίσω τα όργανα του γιου μου; Είπα στο Νίκο, τον άνδρα μου, δεν είναι δυνατόν. Το κύτταρο του Γιάννη θα ζήσει» λέει η Ελευθερία Κρικέλη.
Ο γιος της σπούδαζε αεροναυπηγική στο ΜΙΤ της Βοστώνης. Το Σεπτέμβριο του 1995 ύστερα από παρότρυνση του αδελφού της φίλης του ανέβηκε σε μηχανή μεγάλου κυβισμού. Επιτάχυνε απότομα. Χωρίς κράνος…
«Στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ πήρα τηλέφωνο το νοσοκομείο όπου τον είχαν μεταφέρει και όπου κατά τύχη είχα κάνει την πρακτική μου. Ρώτησα το γιατρό αν αληθεύει ότι ο γιος μου έχει υποστεί μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες. Οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα μου χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι τις έλεγα εγώ. Δεν είχα συναίσθηση για ποιον μιλούσα, ούτε ποια είμαι. “Μου επιβεβαιώνετε ότι ο γιος μου είναι κλινικά νεκρός;” ρώτησα. Η συντετριμμένη φωνή του γιατρού επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμουν».
Όταν ανακοίνωσε στο γιατρό την απόφαση για τη δωρεά οργάνων, αισθάνθηκε ότι έκανε το σωστό. Ο Γιάννης θα «ζούσε». «Έκανα δώρο το δώρο που μου προσέφεραν», λέει.
Η δωρεά οργάνων μπορεί να γίνει μόνο όταν επέλθει εγκεφαλικός θάνατος. Αν δεν φόβιζε και δεν προκαλούσε την καχυποψία των ανθρώπων, πολλές ζωές θα είχαν σωθεί.
«Για να μπορέσεις να προσεγγίσεις το γονιό που χάνει το παιδί του και να του μιλήσεις για δωρεά οργάνων, χρειάζεται παιδεία και αγωγή που θα αρχίσει από την οικογένεια, το σχολείο. Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία», λέει η Ελευθερία Κρικέλη. «Στο εξωτερικό υπάρχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες, στελεχωμένες με ψυχιάτρους και κοινωνικούς λειτουργούς, που προσεγγίζουν με απόλυτα σωστό τρόπο τους συγγενείς».
Δεκατρία χρόνια μετά το δικό της τραγικό συμβάν, τον Αύγουστο του 2008 μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου διευθύνει την Δ’ Παθολογική Κλινική τον νεαρό Ντουζόν. Τον Αυστραλό που είχε ξυλοκοπηθεί άγρια από μπράβους στη Μύκονο. «Στο πρόσωπο του Ντουζόν έβλεπα τον Γιάννη. Τι να πω στον πατέρα του, τον Ολιβερ; Του έπιασα τα χέρια και του είπα τι έκανα εγώ. Είπα την ιστορία μου».
Στις 2 Αυγούστου δόθηκε η εντολή για τη δωρεά των οργάνων του Ντουζόν. Λίγες μέρες μετά η Ελευθερία Κρικέλη άρχισε να γράφει. «Έπρεπε να κάνω κάτι για να σώσω τα παιδιά μας. Να μιλήσω για τη δωρεά οργάνων. Βρήκα τρόπο να γράψω ακόμα και για το ατύχημα του γιου μου, κάτι που θεωρούσα ανέφικτο». Τον Δεκέμβριο τελείωσε το βιβλίο της «Από Αύγουστο… σε Αύγουστο».
«Το ένστικτο της μάνας γνωρίζει πότε το παιδί της υποφέρει. Και η δύναμή της μπορεί να αλλάξει την τροχιά της Γης», μας λέει.
Μια άλλη μάνα το Μάιο του 1998 στην Κύπρο έδινε εντολή να αποσυνδεθεί το μηχάνημα που κρατούσε στη ζωή την εννιάχρονη κόρη της Χρύσω και να γίνει δωρεά των οργάνων της. Η μικρή ύστερα από ατύχημα έμεινε στην εντατική επτά μέρες χωρίς να ανακάμπτει.
Τις δύο μανάδες, την Ελευθερία και τη μάνα της Χρύσως, δεν συνέδεσε μόνο το δώρο ζωής που έκαναν προς συνανθρώπους τους. Το 2003 τα άλλα δύο παιδιά τους, ο Στέφανος και η Λύση γνωρίστηκαν τυχαία στη Ν. Υόρκη, ερωτεύτηκαν και λίγες μέρες πριν έφεραν στη ζωή ένα κοριτσάκι.
«Η Χρύσω, ο Γιάννης, ο Ντουζόν ζουν. Δεν θέλω να λένε “κοίτα τη δύστυχη μάνα”. Θα έχω αποτύχει. Θέλω να λένε “κοίτα, ρε παιδί μου, φύγανε τρία παιδιά και ζούνε δώδεκα άνθρωποι”» λέει η Ελευθερία Κρικέλη.
Τα έσοδα του βιβλίου της δίνονται σε υποτροφία που θεσπίστηκε στο όνομα του Γιάννη για φοιτητές του ΜΙΤ.
«Από Αύγουστο … σε Αύγουστο» θα το βρείτε εδώ
