Δεν υπάρχει σχεδόν καμία αμφιβολία ότι η Federal Reserve θα ξεκινήσει έναν κύκλο μείωσης των επιτοκίων την ερχόμενη Τετάρτη. Πράγματι, πρόσφατα στοιχεία υποστήριξαν την άποψη ότι η κεντρική τράπεζα θα ήταν καλύτερα να το είχε πράξει τον Ιούλιο, στην προηγούμενη συνεδρίαση της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Ανοικτής Αγοράς για τη χάραξη πολιτικής. Ωστόσο, η βέβαιη προσδοκία της μείωσης των επιτοκίων την επόμενη εβδομάδα συνοδεύεται από σημαντική αναλυτική αβεβαιότητα σχετικά με το τελικό σημείο για τα επιτόκια, το ταξίδι προς αυτόν τον προορισμό, τον αντίκτυπο στην οικονομία και για τις διεθνείς επιδράσεις. Αυτή η αβεβαιότητα θα μπορούσε εύκολα να ακινητοποιήσει τους επενδυτές ομολόγων αν οι συνθήκες ρευστότητας δεν χαλαρώσουν σημαντικά.
Ενώ η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ έχει επανειλημμένως αποδειχθεί πολύ πιο ισχυρή από ό,τι περίμεναν πολλοί, οι δυνατότητες για συνεχιζόμενο «οικονομικό εξαιρετισμό» πρέπει να σταθμιστούν έναντι των εντεινόμενων πιέσεων που υφίστανται τα νοικοκυριά με χαμηλότερο εισόδημα. Πολλοί έχουν εξαντλήσει τις αποταμιεύσεις τους από την πανδημία και έχουν κάνει περισσότερα χρέη, συμπεριλαμβανομένης και της εξάντλησης του ορίου των πιστωτικών τους κρατών. Δεν υπάρχει συμφωνία για το εάν αυτή η αδυναμία θα παραμείνει συγκεντρωμένη στο κάτω άκρο της κλίμακας εισοδήματος ή θα μεταναστεύσει προς τα πάνω.
Και ο αμερικανικός εξαιρετισμός είναι μόνο ένα από τα χαλιά που έχουν τραβηχτεί κάτω από τις άλλοτε ανακουφιστικές άγκυρες στην ανάλυση της αμερικανικής οικονομίας. Η οικονομία έχει επίσης στερηθεί τις σταθεροποιητικές επιδράσεις των ενοποιητικών πλαισίων πολιτικής.
Ο μακροπρόθεσμος ενστερνισμός της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» -ο δρόμος προς τη βιώσιμη οικονομική ευημερία περιλαμβάνει την απορρύθμιση, τη δημοσιονομική σύνεση και την απελευθέρωση- έχει δώσει τη θέση του στην επέκταση της βιομηχανικής πολιτικής, στις επίμονες δημοσιονομικές ανισορροπίες και στην εργαλειοποίηση των εμπορικών δασμών και των επενδυτικών κυρώσεων. Σε διεθνές επίπεδο, η συναίνεση για την ολοένα στενότερη ενοποίηση αγαθών, τεχνολογίας και χρηματοδότησης έπρεπε να υποχωρήσει σε μια διαδικασία κατακερματισμού που αποτελεί πλέον μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης σταδιακής ανανέωσης της παγκόσμιας οικονομίας.
Ταυτόχρονα, η επιρροή της μελλοντικής πολιτικής της Fed, μια άλλη παραδοσιακή αναλυτική άγκυρα, έχει διαβρωθεί από μια νοοτροπία υπερβολικής εξάρτησης από τα δεδομένα – αυτό άρχισε να επηρεάζει τους διαμορφωτές πολιτικής μετά το μεγάλο λάθος της κεντρικής τράπεζας το 2021 να χαρακτηρίσει τον πληθωρισμό ως παροδικό.
Η προκύπτουσα αστάθεια στη συναινετική άποψη για τις αγορές, η οποία κινείται πέρα δώθε σαν «αφηγηματικό πινγκ πονγκ», πυροδότησε μια κακή ευθυγράμμιση μεταξύ της κεντρικής τράπεζας και των αγορών σχετικά με τις βασικές επιρροές της πολιτικής.
Ανώτατα στελέχη της Fed τονίζουν τη συνεχιζόμενη συνάφεια και των δύο μερών της διπλής εντολής της κεντρικής τράπεζας: να προωθήσει τη σταθερότητα των τιμών και τη μέγιστη απασχόληση. Ωστόσο, οι αγορές έχουν μετατοπιστεί βίαια τις τελευταίες εβδομάδες για να αποτιμήσουν τη Fed ως κεντρική τράπεζα ενιαίας εντολής, με επίκεντρο που τώρα έχει στραφεί από την καταπολέμηση του πληθωρισμού στην ελαχιστοποίηση κάθε περαιτέρω αδυναμίας της αγοράς εργασίας.
Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει συμφωνία σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο η διαμόρφωση πολιτικής θα πρέπει να επηρεάζεται από τις εκτιμήσεις μετριασμού του κινδύνου που συνήθως συνδέονται με περιόδους οικονομικής αβεβαιότητας. Τέλος, υπάρχουν πολλές απόψεις για το πώς και πότε τα ανώτερα στελέχη της Fed θα μεταβούν από την υπερβολική τους εξάρτηση από τα δεδομένα σε μια πιο προοδευτική άποψη της πολιτικής.
Ενώ τέτοιες αβεβαιότητες σχετίζονται κυρίως με τις εισροές της λήψης αποφάσεων για τα επιτόκια, έχουν επακόλουθες επιπτώσεις στα αποτελέσματα σε τρεις βασικούς τομείς: το τελικό επιτόκιο όπου η πολιτική δεν είναι ούτε περιοριστική ούτε τονωτική για την οικονομία και το ταξίδι προς τα εκεί, ο βαθμός στον οποίο οι μειώσεις επιτοκίων θα μεταφραστούν σε μεγαλύτερη μη πληθωριστική ώθηση ανάπτυξης για την οικονομία, και ο βαθμός στον οποίο ο κύκλος περικοπής της Fed θα ανοίξει την πόρτα για έναν επιθετικό παγκόσμιο κύκλο που περιλαμβάνει επίσης τις αναδυόμενες χώρες.
Αυτό το περίπλοκο αναλυτικό τοπίο δεν αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο οι αγορές σταθερού εισοδήματος των ΗΠΑ, που χρησιμεύουν ως παγκόσμιοι δείκτες αναφοράς, είναι οι προσδοκίες τιμολόγησης για την πολιτική της Fed. Οι αγορές κρατικών ομολόγων σηματοδοτούν υψηλό κίνδυνο ύφεσης, ζητώντας από τη Fed να μειώσει τα επιτόκια κατά 0,50 ποσοστιαίες μονάδες την επόμενη εβδομάδα ή λίγο αργότερα και να μειώσει συνολικά κατά 2 μονάδες τους επόμενους 12 μήνες. Ωστόσο, οι πιστωτικές αγορές προεξοφλούν επίσης με σιγουριά και μια ήπια προσγείωση.
Αυτές οι ασυνέπειες στην τιμολόγηση των περιουσιακών στοιχείων μπορούν να επιλυθούν με εύρυθμο τρόπο, εφόσον μια σημαντική περαιτέρω χαλάρωση των οικονομικών συνθηκών, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μετρητών στο περιθώριο, αντισταθμίζει τη σημαντική έκδοση ομολόγων από την κυβέρνηση και τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση του ισολογισμού της Fed, γνωστή ως ποσοτική σύσφιγξη.
Η ισχύς αυτού ήταν εμφανής την Τετάρτη από την αντιστροφή της μεγάλης ανόδου κατά 0,10 ποσοστιαίες μονάδες στις αποδόσεις των διετών ομολόγων των ΗΠΑ που προκλήθηκε από μια ελαφρώς θερμότερη μηνιαία ένδειξη για τον πυρήνα του πληθωρισμού. Ωστόσο, αυτή η «τεχνική» επιρροή είναι ένα φτωχό υποκατάστατο για την αποκατάσταση της ανάπτυξης και των αγκυρών πολιτικής. Είναι επίσης ένα εγγενώς ασταθής.
Ο συγγραφέας είναι πρόεδρος του Queens’ College του Cambridge και σύμβουλος των Allianz και Gramercy
Πηγή: ΟΤ
