Καλεσμένη του Μάνου Νιφλή στην εκπομπή «Στιγμές» στο ΟΝΕ ήταν το βράδυ της Δευτέρας (24/2) η Ηρώ Καριοφύλλη. Η δημοσιογράφος έδωσε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης αναφερόμενη τόσο σε άγνωστες στιγμές της καριέρας της, αλλά και σε γεγονότα που αφορούν στην προσωπική της ζωή.
Όταν ρωτήθηκε για το… πόσο θάνατο έχει δει στην μέχρι τώρα καριέρα της, η Ηρώ Καριοφύλλη δεν δίστασε να πει: «Όσοι κάνουμε αυτό το ρεπορτάζ βλέπουμε πολύ θάνατο και μάλιστα βίαιο θάνατο. Την πρώτη φορά φοβήθηκα που είδα τη σορό ενός ανθρώπου, τη δεύτερη ταράχτηκα, την τρίτη έκλαψα, κάποια στιγμή σταματάς, δεν γίνεται… Γιατί, αλλιώς, θα έπρεπε να ήμουν όντως στο ψυχιατρείο. Βλέπω, όμως, ότι τα πράγματα έχουν έρθει πάλι τούμπα τώρα που μεγαλώνω. Είναι σαν να γυρίζω συναισθηματικά τότε που ήμουν 19-20 χρονών. Τώρα, πονάω πολύ… Αν τύχει ιστορία με παιδάκια ή παιδάκι δεν ξέρω αν θέλω να την αναλάβω. Μια μέρα ρώτησα έναν ιατροδικαστή “εσύ το περνάς αυτό που περνάω; Παλιότερα να μην με πειράζει και τώρα να με πειράζει τώρα” και μου λέει “ναι, όσο μεγαλώνω κι εγώ” και μου ανέφερε για παράδειγμα το Μάτι, όπου μου είπε ότι όταν έπρεπε να φύγει μου έλεγε ένιωθε τύψεις που άφηνε τις σορούς μόνες τους».
Στην ερώτηση για το ποιο έγκλημα την έχει «σημαδέψει» και τη συγκλόνισε μένοντας χαραγμένο στη μνήμη της, η Ηρώ Καριοοφύλλη δεν δίστασε να απαντήσει ότι αυτό είναι η δολοφονία της μικρής Άννυ, από τον ίδιο της τον πατέρα.
«Λόγω τιμής δεν υπάρχει μήνας μέχρι και τώρα κι έχει περάσει και μια δεκαετία, χωρίς να σκεφτώ αυτό το κοριτσάκι, τη μικρή Άννυ, που έμενε στο κέντρο της Αθήνας με τους γονείς του από τη Βουλγαρία και που ο πατέρας του δεν έχει πει ακόμη πώς το σκότωσε, κι αν θυμάστε το τεμάχισε και το πέταξε στα σκουπίδια. Δεν υπάρχει μήνας χωρίς να σκεφτώ αυτό το παιδί. Δεν θα ξεχάσω ότι εκείνη τη μέρα πήγαμε στη ΓΑΔΑ, ανέβηκα επάνω στο Ανθρωποκτονιών κι ήταν και οι αστυνομικοί σε πολύ κακή κατάσταση. Δηλαδή, θυμάμαι έναν αστυνομικό που όταν τελειώσαμε με τις ερωτήσεις, μας είπε “παιδιά φεύγω, πάω σπίτι μου να αγκαλιάσω το παιδί μου, δεν θέλω να κάτσω άλλο εδώ”. Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και με πήρε τηλέφωνο ο τότε διευθυντής του καναλιού που δούλευα και μου είπε “αν δεν μπορείς πες μου να στείλω άλλον” και του είπα “όχι”. Όμως ακόμη και σήμερα αυτό που μου ματώνει την ψυχή γι’ αυτό το παιδάκι είναι το αν πόνεσε πριν πεθάνει».
