Συνέντευξη στην εκπομπή της ΕΡΤ «Μπαμπά –δες» και τον Τάσο Ιορδανίδη έδωσε το μεσημέρι του Σαββάτου η Χριστίνα Λαμπίρη.
Η παρουσιάστρια μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην αποχώρηση από την τηλεόραση, αλλά και στην απώλεια των γονιών της και δεν μπόρεσε να κρύψει την συγκίνηση της.
«Στο πικ μου δεν μου ήμουν, όταν έφυγα. Στο πικ μου ήμουν στην εποχή του Star μέχρι και το 2014. Θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, αν έκανε κάποιες υποχωρήσεις. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ καθόλου θέματα στενάχωρα για μένα. Αυτά τα κοινωνικά, τα βαριά. Δεν είμαι του έντεχνου, είμαι του εμπορικού κινηματογράφου. Είμαι αυτό ακριβώς, χορός, τραγούδι, τρεις μέρες στην πόλη σας. Έτσι θέλω να βλέπω τα πράγματα και όταν τα δω σοβαρά, θέλω να είμαι σίγουρη ότι μπορώ να βοηθήσω σε αυτό που κάνω.
Επειδή πουλάει τώρα το κοινωνικό, θα βάλεις κοινωνικό. Μα δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε το ίδιο πράγμα, για αυτό κάποιοι γίνονται πολύ καλοί σε αυτοί και άλλοι δεν μπορούν να συνεχίσουν, όπως ήμουν εγώ. Ερχόταν ένα θέμα στο πλατό, αγκομαχούσα μέχρι να το βγάλω, πάλευα μέσα μου πάρα πολύ, το καταλάβαινες εσύ οπότε με απέρριπτες. Και το χειρότερο από όλα ήταν ότι όταν τελείωνε όλο αυτό, εγώ γύριζα στο γραφείο ετοιμάζοντας μια άλλη εκπομπή και ο άλλος άνθρωπος που είχε κάνει μια κατάθεση ψυχής, γύριζε στον πόνο του. Για μένα ήταν μηδέν προσφορά», είπε αρχικά η Χριστίνα Λαμπίρη και συνέχεια για την απώλεια των γονιών της:
«Ο πατέρας μου έφυγε το 2005. Το 2018 ήταν μία συγκλονιστική χρονιά στη ζωή μου γιατί έφυγε η μητέρα μου και εγώ ολοκλήρωσα τον τηλεοπτικό μου κύκλο. Ήταν μια χρονιά όχι απλά ριζικών αλλαγών, γιατί προφανώς ήταν τεράστια απώλεια του πατέρα μου αλλά πάντα στην άκρη του μυαλού μου έχω ότι να παιδί ορφανεύει, όταν χάνει τη μάνα του.
Είχα τρομερή λατρεία στον πατέρα μου και του μοιάζω και πάρα πολύ και ήμασταν και κολλητοί και όλα αυτά, αλλά νομίζω πως ένας άνθρωπος αισθάνεται ορφάνια όταν φεύγει η μητέρα του. Δεν νομίζω πως είναι κάτι που μπορείς να ξεπεράσεις ποτέ. Τη βλέπω στον ύπνο μου. Ήθελα να κρατήσω από τη μητέρα μου την υπομονή της. Ήταν ένας άνθρωπος με απίστευτη υπομονή και ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν μιλούσε δεν ήξερες πού να κρυφτείς…Από τον πατέρα μου πήρα την ενέργειά του και το πόσο δυναμικός ήταν».
