Από το 1800 έως το 1900, δε νοούνταν να χαμογελάς στο πορτρετο σου. Εδώ θα μάθεις γιατί.
Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις χαμογελαστές φωτογραφίες πορτρέτου από αυτήν την εποχή, κάτι που έχει τροφοδοτήσει την περιέργεια του θέματος. Εκτός από το ασυνήθιστο ενδιαφέρον για τη φωτογράφιση των νεκρών, στις παλιές εποχές, το χαμόγελο θεωρούνταν ηλίθιο και μια πράξη κατώτερης τάξης.
Σήμερα, η φωτογραφία είναι ένα μέσο καταγραφής της ζωής μας όπως είναι. Αλλά στις πρώτες μέρες της τέχνης, ήταν χρέος στην παράδοση της προσωπογραφίας στη ζωγραφική. Μια φωτογραφία ήταν μια “παγωμένη παρουσίαση” ενός ατόμου, όχι μια στιγμή στο χρόνο.
Το 1894, το Photographic Journal of America πήρε συνέντευξη από ένα μοντέλο που ονομαζόταν Elmer Ellsworth Masterman. Είχε μια ασυνήθιστη δουλειά – έκανε επαγγελματικά μοντέλο ως Ιησούς Χριστός για πίνακες και φωτογραφίες. Ο ίδιος δεν έβλεπε τη διάκριση μεταξύ των δύο μορφών τέχνης. “Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να ποζάρεις για μια φωτογραφία και να ποζάρεις για έναν πίνακα;” ρώτησε.
Η φωτογραφική παράδοση της προσωπογραφίας ξεκίνησε εν μέρει λόγω των τεχνολογικών περιορισμών των φωτογραφικών μηχανών που έπρεπε να τραβούν φωτογραφίες αργά.
Το χαμόγελο στη φωτογραφία και τα πορτρέτα ήταν αρχικά αδύνατο να συμβεί, λόγω του χρόνου που χρειαζόταν για τη λήψη μιας εικόνας. Κατά μέσο όρο, οι πρώτες κάμερες χρειάζονταν περίπου 20 λεπτά για να τραβήξουν μια φωτογραφία. Το άτομο έπρεπε να παραμείνει όσο πιο ακίνητο γινόταν για να πάρει την υψηλότερη ποιότητα φωτογραφίας.
Η κίνηση θα έκανε τη φωτογραφία να θολώσει και το θέμα να είναι εκτός εστίασης. Επομένως, το να κάθεσαι με ένα χαλαρό πρόσωπο αντί να κρατάς ένα χαμόγελο για 20 λεπτά ήταν πιο εύκολο. Αλλά ακόμη και όταν βελτιώθηκαν οι κάμερες, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τη φωτογραφία ως μια μοναδική τέχνη με τη δική της αισθητική. Ακόμη και όταν ήταν πιο εύκολο να τραβήξουν φωτογραφίες πιο γρήγορα, οι κάμερες εξακολουθούσαν να αντιπροσωπεύουν ένα ιδανικό της ζωής, όχι ένα κομμάτι του. Αυτό σήμαινε να μην χαμογελάς.
Πέρα από την τεχνική πλευρά, ένας άλλος παράγοντας είναι τα πρότυπα και τα ιδανικά της εποχής. Η κοινή τάση σχετίζεται με το τι ήταν αποδεκτό εκείνη την εποχή και τα τεχνικά εμπόδια. Το να είσαι σοβαρός και να διατηρείς ένα ανέκφραστο πρόσωπο πιστεύεται ότι ήταν η πιο ισχυρή και κομψή έκφραση του ατόμου.
Αν και δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί αυτή η θεωρία, γίνονται κάποιες αναφορές σε ιστορικά κείμενα και έγγραφα.Το να δείχνεις σοβαρός σήμαινε πως είσαι σημαντικός στα πορτρέτα.
