Γενέθλια έχει σήμερα η μεγάλη σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, Μαίρη Χρονοπούλου. Η αγαπημένη ηθοποιός γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 16 Ιουλίου του 1933. Είναι μια από τις ηθοποιούς που έσπαγαν ταμεία την εποχή του χρυσού ελληνικού κινηματογράφου. Ενσάρκωνε την μοιραία γυναίκα, κάτι που όπως εξομολογήθηκε και η ίδια ήταν εντελώς διαφορετικό από τον χαρακτήρα της.
Με αφορμή τα 90ά γενέθλιά της, θα ταξιδέψουμε στο παρελθόν και στην πορεία της στο θεατρικό σανίδι, άλλωστε η ζωή της όπως η ίδια έχει αποκαλύψει ήταν σίγουρα πολυτάραχη.
Μαίρη Χρονοπούλου: Οι ρόλοι που “έκαψαν” καρδιές
“Όλοι οι ρόλοι μου ήταν κόντρα. Εγώ είμαι συναισθηματική αλλά όλοι ήθελαν την γυναίκα – θηρίο, το αρπακτικό που έβλεπαν στους ρόλους” τόνισε στην συνέντευξή της στο “Ενώπιος Ενωπίω” και στον Νίκο Χατζηνικολάου.
“Οι ρόλοι μου έκαναν ζημιά στην προσωπική μου ζωή. Με μάχονταν… με πολεμούσαν, έχω βιώσει να φοβούνται να με πλησιάσουν. Η προσωπική μου ζωή είναι μηδενική, τα τελευταία 25 χρόνια είμαι ολότελα μοναχή, ίσως τώρα τελευταία να μου λείπει ένας σύντροφος, τώρα τελευταία όμως, όλα αυτά τα χρόνια δεν μου έλειψε καθόλου, μου ήταν και απωθητική η ιδέα, τώρα μου λείπει είμαι πολύ μοναχικά” αποκάλυψε η Μαίρη Χρονοπούλου.
Χρονοπούλου: Οι άνδρες δεν ανέχονται μια επιτυχημένη γυναίκα
“Οι άνδρες δεν ανέχονται μια γυναίκα με επιτυχία και καριέρα προσωπική, και οικονομική ανεξαρτησία, δεν το δέχονται με τίποτα, θέλουν να είναι εκείνοι τα αφεντικά, εκ των πραγμάτων δεν γίνονταν αυτά, δεν διάλεγα ίσως και τους πιο δυναμικούς ανθρώπους στη ζωή μου, δεν ξέρω τι φταίει. Μάλλον φταίω εγώ. Τρόμαζε η λάθος εντύπωση. Είμαι μια γυναίκα που της αρέσει να μαγειρεύει, να είμαι νοικοκυρά να είμαι θηλυκό, δεν το αναγνώριζαν αυτό, ήθελα να κάνω οικογένεια. Το ελεεινό σινεμά φταίει” ανέφερε η Μαίρη Χρονοπούλου.
«Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες»
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο «Χαρούμενο Ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια. Το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη, πάλι στη Φίνος Φιλμ.
Από το 1963 και μετά πρωταγωνιστεί σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ, και όχι μόνο, σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής, όπως Νίκος Κούρκουλος, Φαίδων Γεωργίτσης, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιώργος Φούντας και Αλέκος Αλεξανδράκης.
Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της στην ταινία «Τα κόκκινα φανάρια» (1963) του Β. Γεωργιάδη, υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 36η απονομή των βραβείων το 1964 σε παραγωγή Δαμασκηνού-Μιχαηλίδη, «Χωρίς ταυτότητα», (1963, Φίνος Φιλμ), “Το χώμα βάφτηκε κόκκινο” δραματική ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Νίκου Φώσκολου, υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 38η απονομή των βραβείων το 1966, «Πολύ αργά για δάκρυα» του Γιάννη Δαλιανίδη (1968, Φίνος Φιλμ), «Όταν η πόλις πεθαίνει» σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη (1969, Φίνος Φιλμ), «Οι αδίστακτοι» του Ντίνου Κατσουρίδη (1965, Σάβας Φιλμ), «Κοινωνία ώρα μηδέν» του Ντίνου Δημόπουλου (1966, Φίνος Φιλμ), «Η λεωφόρος του μίσους» (1968, Φίνος Φιλμ) και «Ορατότης μηδέν» του Νίκου Φώσκολου (1970, Φίνος Φιλμ).
Ανάμεσα σε αυτές τις κοινωνικές και δραματικές ταινίες εμφανίστηκε σε τρία μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής Φίνος Φιλμ, στα οποία θα κάνει θραύση: «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες». Ιδιαίτερα στο «Μια κυρία στα μπουζούκια» σαγήνευσε το κοινό με το ακαταμάχητο στυλ και ταμπεραμέντο της τόσο υποκριτικά όσο και ερμηνεύοντας δύο από τις μυθικές επιτυχίες των τραγουδιών του ελληνικού κινηματογράφου, το «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» και το «Του αγοριού απέναντι».
Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο αδελφός που δεν είχα
“Με τον Νίκο Κούρκουλο ήταν η απόλυτη σχέση. Ο πατέρας μου με εγκατέλειψε νωρίς, ήταν ο αδελφός που δεν είχα, η οικογένεια που δεν είχα, ότι σημαντικό κάναμε στη ζωή το κάναμε μαζί, δεν δούλευε χωρίς εμένα, πάντα μαζί, με φρόντιζε, είναι η πιο ισχυρή παρουσία που ένιωσα στη ζωή μου, ήταν πολύ σημαντικός για μένα. Με έχει τραυματίσει η απουσία του. Είμαι ορφανή ακόμα. Τον έπαιρνα τηλέφωνο πλάκωνε στο ξύλο τον σύντροφο και γινόταν μακελειό. Όταν συμφιλιώθηκα με τον σύντροφο αργότερα, μου έλεγε μα εγώ τον έδειρα και είστε μαζί; Είχε τη συμπεριφορά της οικογένειας που δεν είχα” περιέγραψε η Μαίρη Χρονοπούλου.
Χρονοπούλου: Ο γάμος με τα 10.000 άτομα και η σπασμένη Ρολς Ρόις
Η Μαίρη Χρονοπούλου στη συνέντευξή της στο “Ενώπιος Ενωπίω” τον Μάρτιο του 2022 μίλησε για τον μοναδικό γάμο που έκανε, ο οποίος ήταν και αρκετά σύντομος.
“Ήταν ένας γάμος πυροτέχνημα και ένα βελούδινο διαζύγιο” είπε η ηθοποιός.
“Στη Μητρόπολη των Σπάτων παντρεύτηκα, είχαν μαζευτεί 10.000 άτομα, πήγα με μια Ρολς Ρόις, την οδηγούσε ο Κώστας Καρράς, την σπάσανε, την κομμάτιασαν, παρμπρίζ σπασμένο, λάστιχα τρυπημένα… Το τι έγινε, χαλασμός, τότε υπήρχε ακόμα η χωροφυλακή και ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας Αθηνών διότι δεν μπορούσε να κουμαντάρει αυτό το πλήθος” περιέγραψε η ηθοποιός.
“Ένας γάμος πυροτέχνημα που βάσταξε όσο ένα πυροτέχνημα, πολύ λίγο. Το διαζύγιο ήταν βελούδινο, όταν δεν ζητάς τίποτα έχεις καλό διαζύγιο. Εγώ δεν ζήτησα τίποτα. Δεν περπάτησε, δεν δέσαμε” πρόσθεσε η Μαίρη Χρονοπούλου.
“Η ζωή μου είναι ένα κανονικό θρίλερ – Έκανα λάθη”
“Η ζωή μου είναι θρίλερ κανονικά” είπε χαρακτηριστικά.
“Πολύ δύσκολη περιπέτεια. Πέρασα πολλά, ίσως ο Θεός θεωρεί ότι έπρεπε να πληρώσω το τίμημα επειδή μου έδωσε πολλά. Το κατάφερα με πολύ αγώνα, με έναν καλό φυσικοθεραπευτή, με έναν άνθρωπο που με βοήθησε πάρα πολύ, με πλησίασε πολύ ανθρώπινα και πολύ ζεστά, με έκανε να γελάω και να στέκομαι όρθια, του τα χρωστάω, δεν το πίστευα αλλά έγινα χάρη σε αυτόν, να σε καλά Κώστα. Πολύ μου είπαν ότι έκανα άσχημα που έδωσα τη φωτογραφία μου χοντρή και παράλυτη” πρόσθεσε η Μαίρη Χρονοπούλου.
“Μετά το τροχαίο, πήρα φωτιά, μετά είχα θέμα με τα μάτια μου” περιέγραψε.
“Με έβλεπαν το αρπακτικό και φρικτό θηλυκό, τι κατάρα με ακολουθεί. Η γυναίκα απαγορεύεται να είναι κυνηγός. Ήμουν ηλίθιο πλάσμα και παραμένω. Ήμουν μόνη από αυστηρή επιλογή, είχα κλονιστεί από κάτι και δεν ήθελα συντροφιά. Κανέναν δεν ήθελα. Τρομερό, απομόνωση τέλεια. Ατέλειωτα χρόνια μόνη μου και το προτιμώ. Έψαχνα πρότυπο δεν το βρήκα, έψαχνα πάντα έναν καπετάνιο, δεν τον βρήκα, απογοήτευση, πολύ μοναξιά” ανέφερε η Μαίρη Χρονοπούλου.
