O τραγουδιστής, Νεκτάριος Σφυράκης, που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’90 μιλά για την επιστροφή του στη νυχτερινή διασκέδαση, την καλλιτεχνική ζωή εκείνης της εποχής και θυμάται την πιο συγκινητική στιγμή της καριέρας του.
Νάντια Ρηγάτου
-Τι σου λείπει από τη δεκαετία του ΄90 που δεν υπάρχει σήμερα; Τι νοσταλγείς και ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος;
Αυτό που μου λείπει σήμερα είναι η ξενοιασιά και η ανεμελιά, αφού τότε όλα έτρεχαν μόνα τους σε όλα τα πεδία. Το χρήμα ήταν πιο εύκολο, ο κόσμος πιο ξεκούραστος, το όνειρο γενικά ήταν πιο εφικτό. Ήταν όλα πιο εύκολα και πιο προσεγγίσιμα σε όλες τις δραστηριότητες. Τίποτα δεν σε έκανε να φανταστείς την ελεύθερη πτώση που ήρθε σε όλα τα επίπεδα και που άλλαξε άρδην την πατρίδα κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά αλλά και καλλιτεχνικά αφού άλλαξαν οι ανάγκες της κοινωνίας και η αγορά, συνεπώς και η τέχνη προσαρμόστηκε σε αυτές τις ανάγκες.
-Πολλά τραγούδια του 90 και όχι μόνο, γίνονται διασκευές από νέους καλλιτέχνες. Που το αποδίδεις; Σου έχει ζητηθεί κάποιο δικό σου από έναν νέο καλλιτέχνη;
Το θεωρώ απόλυτα λογικό μια μεγάλη επιτυχία των 90’s η οποία έχει γράψει στη μνήμη του κοινού να επανεκτελείται και να παρουσιάζεται στο κοινό ανανεωμένο, φρέσκο με την αισθητική του σήμερα για να συνεχίσει από κει την ήδη επιτυχημένη του πορεία.Και είναι και σωστό από πλευράς μάρκετινγκ γιατί είναι μια γνωστή μελωδία που έχει ήδη δώσει εξετάσεις στη συνείδηση του κόσμου.
Προσωπικά πολλές φορές μου έχουν ζητήσει να διασκευαστούν τραγούδια μου αλλά έχω αρνηθεί. Ο λόγος είναι ότι τα τραγούδια μου να είναι ενεργά ακόμα και τα ακούω να τραγουδιούνται ακόμα.Βέβαια τη συγκεκριμένη περίοδο φλερτάρω με την ιδέα ενός ντουέτου μια μεγάλης δικής μου επιτυχίας με έναν πολύ γνωστό και εξαιρετικό ερμηνευτή και άνθρωπο.
-Το Σάββατο 20 Ιουλίου θα βρεθείς ξανά on stage. Τι έχεις ετοιμάσει;
Το “90’tila και….κάτι….” είναι το απόλυτο πάρτι 90’s που ξαναφέρνει στη μνήμη μας τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές εκείνης της εποχής που στήθηκε η νυχτερινή ζωή μιας Ελλάδας ανέμελης, χαρούμενης, ερωτιάρας, λουλουδάτης, έντονης σε όλα, αισιόδοξης και ονειροπόλας.
Το “Πατινάζ” είναι ένας ευχάριστος και φιλικός χώρος για όλες τις ηλικίες, για solo αλλά και για οικογένειες ακόμα και με μικρά παιδιά. Το λέω γιατί πριν ένα μήνα τον επισκέφτηκα με τα 4 παιδιά μου, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Εγώ και οι συνεργάτες μου είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε κανένα παραπονεμένο, θα δώσουμε χαρά, ανάμνηση και πολύ κέφι.
-Είσαι σε φάση που σκέφτεσαι να επιστρέψεις πιο σταθερά στη μουσική; θα ακολουθήσουν και άλλα live ή κάποιο νέο τραγούδι;
Ναι η πρόθεση μου είναι να επιστρέψω στη νυχτερινή Αθήνα δημιουργικά και με πρόταση ξεκινώντας από το ΠΑΤΙΝΑΖ που αγκάλιασε το “90’tila και…κάτι…“. Σίγουρα θα ακολουθήσει και νέο τραγούδι αλλά και συνεργασίες καθώς είναι και επιθυμία πολλών συνεργατών του παρελθόντος να συμπράξουμε αλλά και μεγάλης μάζας του κοινού που τόσα χρόνια με ακολουθεί και με ακολουθεί σε ότι προτείνω.
-Με αφορμή το live του Σαββάτου θέλω να θυμηθείς το πιο έντονο περιστατικό που έχει συμβεί στο παρελθόν την ώρα που τραγουδούσες
Κάτι που μου έχει μείνει στη μνήμη μου είναι όταν σε κάποιο live μου ήρθε ένας φίλος που ήταν σε καροτσάκι αναπηρικό. Το κοινό σήκωσε στα χέρια του το καρότσι για έρθει μπροστά.. πάνω στη σκηνή μια απόσταση κάπου στα 50 μέτρα με τον φίλο μου απάνω τον Μιχάλη. Υποβασταζόμενος χόρεψε το πιο μάγκικο ζεϊμπέκικο που έχω δει. Να είναι καλά! Δεν μπορούσα να συγκρατήσω δάκρυα…ούτε να τραγουδήσω σωστά.
