Lost Cities with Albert Lin
Φανταστείτε πώς έμοιαζε η Πομπηία πριν την χτυπήσει η λάβα ή οι πυραμίδες των Μάγια πριν κυριαρχήσει η ζούγκλα.
Την τελευταία δεκαετία, οι επιστήμονες μπόρεσαν να εξερευνήσουν ανθρώπινους οικισμούς που είχαν εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό, χρησιμοποιώντας ένα νέο κύμα προσβάσιμης τεχνολογίας. Αντί να χρειάζονται ένα ακριβό αεροπλάνο και πλήρωμα για να πετάξουν αισθητήρες αέρα, για παράδειγμα, οι εξερευνητές μπορούν να τους τοποθετήσουν σε φθηνότερα drones και να τους οδηγήσουν σε περιοχές που προηγουμένως δεν ήταν προσβάσιμες. Τα δεδομένα που προκύπτουν μπορούν να μας πουν περισσότερα για το παρελθόν και το μέλλον από ποτέ.
Αυτή είναι η υπόθεση του Lost Cities with Albert Lin, ένα ντοκιμαντέρ στο National Geographic.
Ο Lin, μηχανικός και εξερευνητής του National Geographic, χρησιμοποιεί εργαλεία αιχμής για να ρίξει φως σε πόλεις αιώνων στα πιο όμορφα μέρη στη Γη.
Το ραντάρ που διεισδύει στο έδαφος αποκαλύπτει θαμμένες κατασκευές χωρίς να διαταράσσει το τοπίο. Μια μέθοδος τηλεπισκόπησης τοποθετημένη σε drone που ονομάζεται LIDAR – συντομογραφία του “Light Detection and Ranging” – πυροβολεί λέιζερ σε αντικείμενα για να δημιουργήσει δεδομένα, τα οποία ο Lin οπτικοποιεί με λογισμικό τρισδιάστατης χαρτογράφησης. Τα αποτελέσματα δείχνουν πώς έμοιαζαν πιθανώς τα ερείπια όταν ήταν καινούργια.
«Είναι σαν ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που δεν είχαμε ποτέ πριν», λέει ο Lin στο Mental Floss. «Ρίχνει εκατομμύρια παλμούς λέιζερ ανά δευτερόλεπτο σε απόσταση αέρα. Αφαιρώντας ψηφιακά το ανώτερο στρώμα όλων των ειδών που βρίσκονται πάνω από το έδαφος. Ξαφνικά μένεις με αυτά τα δακτυλικά αποτυπώματα… πειράματα για το πώς οργανωθήκαμε μέσα στο χρόνο».
Για τη σειρά των έξι επεισοδίων, ο Lin και η ομάδα αφήγησης ειδικών στάλθηκαν στον Νότιο Ειρηνικό, τη Μέση Ανατολή, τις Άνδεις, την Αρκτική και άλλους προορισμούς. Ο Lin εξηγεί ότι ενώ οι περισσότεροι από τους χώρους είναι γνωστοί στους αρχαιολόγους, δεν έχουν ποτέ χαρτογραφηθεί με τόση ακρίβεια.
«Βλέποντας αυτούς τους κόσμους για πρώτη φορά από τότε που έμειναν, είναι σχεδόν σαν να αντιστρέφουμε το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Μπορούμε να πάρουμε τη σύνθεση της γνώσης όλων αυτών των κρίσιμων στιγμών του ανθρώπινου ταξιδιού μας και να φανταστούμε ένα καλύτερο μέλλον».
