Πετούσαν μέσα στα σκοτάδια και αντιμετώπιζαν με θάρρος τις σφαίρες και το κρύο στον αέρα, αλλά και τον σκεπτικισμό και τη σeξουαλική παρενόχληση στο έδαφος. Οι Ναζί της φοβούνταν και τις μισούσαν τόσο πολύ, που κάθε Γερμανός ο οποίος κατάφερνε να καταρρίψει μια από αυτές, έπαιρνε αυτόματα μετάλλιο του Σιδηρούν Σταυρού.
Τι έλεγαν «μάγισσες της νύχτας», ένα σύνταγμα που αποτελούνταν μόνο από γυναίκες και κατάφερε να ρίξει 23 χιλιάδες τόνους από βόμβες σε βάσεις των ναζί, όντας ένα μεγάλο όπλο στη φαρέτρα των Σοβιετικών.
Το παρατσούκλι αυτό τους το έδωσαν οι Γερμανοί, επειδή ο θόρυβος που έκαναν τα ξύλινα αεροπλάνα τους, έμοιαζε με εκείνον μια σκούπας σε χρήση. «Αυτός ο θόρυβος ήταν ο μόνος που προειδοποιούσε τους Γερμανούς. Τα αεροπλάνα τους ήταν πολύ μικρά για να φανούν στα ραντάρ» ανέφερε ο Steve Prowse, o συγγραφέας του ομώνυμου σεναρίου. «Δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ ασύρματους, οπότε οι ανιχνευτές δεν μπορούσαν ούτε έτσι να τις εντοπίσουν. Ήταν κάτι σαν φαντάσματα».
Η ιδέα για γυναίκες βομβαρδιστές δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Αν και αρχικά δεν επιτρεπόταν οι γυναίκες να πολεμήσουν, ο κίνδυνος ενός εχθρού που όλο και πλησίασε, έκανε τους Σοβιετικούς ηγέτες να το ξανασκεφτούν. Ο Χίτλερ ξεκίνησε την εισβολή στην Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941 και μέχρι το φθινόπωρο είχαν ήδη αρχίσει να πιέζουν τη Μόσχα και το Λένινγκραντ. Οι Σοβιετικοί ήταν απελπισμένοι.
Η πρώτη αποστολή του γυναικείου συντάγματος έγινε τον Ιούνιο του 1942. Και ήταν επιτυχημένη, βάζοντας ως στόχο τη βάση των εισβολέων. Η ιδέα ήταν της Marin Raskova, που δεν ήταν απλά η πρώτη γυναίκα πλοηγός στη Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία αλλά και για τα ρεκόρ που είχε κάνει σε πτήσεις μεγάλων αποστάσεων.
Γυναίκες απ’ όλη τη Σοβιετική Ένωση τις έστελναν γράμματα ώστε να συμμετέχουν κι εκείνες στην αντίσταση. Κι ενώ τους είχε επιτραπεί να έχουν βοηθητικό ρόλο, πολλές από αυτές ήθελαν να πιάσουν όπλα και να γίνουν πιλότοι. Πολλές από αυτές είχαν χάσει αδερφούς και συντρόφους ή είχαν δει τα σπίτια τους να καίγονται. Βλέποντας λοιπόν την ευκαιρία, η Raskova ζήτησε από τον Στάλιν να φτιάξει μια γυναικεία ομάδα μάχης.
Αυτό έγινε τον Οκτώβριο του 1941, με τις γυναίκες που επιλέχθηκαν να μην πετούν απλά και να ρίχνουν βόμβες αλλά και να ανταποδίδουν πυρά. Έτσι η Σοβιετική Ένωση έγινε η πρώτη χώρα που επέτρεψε στις γυναίκες να εμπλακούν ενεργά στη μάχη.
Η ομάδα γέμιζε. Από 2.000 αιτήσεις επέλεξε 400 γυναίκες για τις τρεις διμοιρίες. Οι περισσότερες ήταν φοιτήτριες. Η εκπαίδευσή τους ήταν πιεσμένη και έπρεπε σε λίγους μήνες να μάθουν ότι οι υπόλοιποι σε μερικά χρόνια.
Αλλά εκτός από το πολύ στενό πρόγραμμα, είχαν να αντιμετωπίσουν και τον σκεπτικισμό των ανδρών στρατιωτών, με πολλούς από αυτούς να πιστεύουν πως δεν πρόσθεταν κάτι στην προσπάθεια της μάχης. Η Raskova προσπάθησε να τις προετοιμάσει και για αυτό αλλά οι παρενοχλήσεις ήταν συχνές.
Ο στρατός δεν ήταν προετοιμασμένος για εκείνες και ο εξοπλισμός τους ήταν εκτός τόπου και χρόνια. Μεγάλες στολές, μεγάλα παπούτσια, τόσο που αναγκάζονταν να τα γεμίσουν με διάφορα πράγματα για να τα χρησιμοποιήσουν. Τα αεροπλάνα που τους έδωσαν δεν χρησιμοποιούνταν πια σε μάχη, παρά μόνο σε εκπαίδευση. Οι θέσεις των δυο πιλότων ήταν ανοιχτές και αυτό δεν συνέβαινε πλέον στις μάχες. «Ήταν σαν ένα φέρετρο με φτερά» λέει ο Prowse.
Πετώντας τη νύχτα ήταν εκτεθειμένες σε παγερές θερμοκρασίες. Στους Σοβιετικούς χειμώνες τα αεροπλάνα πάγωναν τόσο πολύ, που μόνο που τα ακουμπούσες, το δέρμα σου θα έμενε πάνω τους. Δεν είχαν αλεξίπτωτα, ραντάρ, όπλα και ασυρμάτους και τις ανάγκασαν να χρησιμοποιούν εργαλεία όπως φακούς, μολύβια, χρονόμετρα , χάρτες, πυξίδες και χάρακες.
Το καλό με τα ξύλινα αεροπλάνα ήταν ότι ήταν πιο αργά από κείνα των Ναζί, κάτι όμως που τα έκανε να κάνουν πιο γρήγορα μανούβρες, κάτι που τα καθιστούσες αυτόματα δύσκολο στόχο. Επίσης, μπορούσαν να απογειωθούν και να προσγειωθούν σε περισσότερες τοποθεσίες. Αλλά αν δέχονταν πυρά, ο πιλότος έπρεπε να σκύψει και να κλάνει βουτιά, ενώ αν τα χτυπούσαν σφαίρες θα έπαιρναν αμέσως φωτιά.
Τα συγκεκριμένα αεροπλάνα μπορούσαν να κουβαλήσουν μόνο δυο βόμβε τη φορά, μία κάτω από κάθε φτερό. Για να κάνει ζημιά στον εχθρό, το γυναικείο σύνταγμα έστελνε 40 αεροπλάνα με δυο άτομα πλήρωμα το καθένα κάθε βράδυ. Κάθε ένα από αυτά, θα εκτελούσε από 8 έως και 18 αποστολές μέσα σε ένα βράδυ, πετώντας πίσω μπρος για να ανεφοδιαστεί. Το βάρος που πρόσθεταν οι βόμβες τα ανάγκαζε να πετούν σε μικρότερα ύψη, οπότε ήταν πιο εύκολος στόχος. Αυτός ήταν και ο λόγος που πετούσαν μόνο τη νύχτα.
Ταξίδευαν σαν σε αγέλες. Τα πρώτα αεροπλάνα πήγαιναν ως δόλωμα, τραβώντας τα φώτα των Γερμανών, τα οποία έδιναν οπτική επαφή σε εκείνα που ακολουθούσαν. Αυτά τα αεροπλάνα, τα οποία σπάνια διέθεταν πυρομαχικά για να αμυνθούν, έβγαζαν μια φωτοβολίδα για να φωτίσουν τον επιδιωκόμενο στόχο. Το τελευταίο αεροπλάνο έσβηνε τις μηχανές του και γλιστρούσε στο σκοτάδι προς την περιοχή του βομβαρδισμού. Ήταν αυτή η τακτική που δημιούργησε τον χαρακτηριστικό ήχο της σκούπας, από τον οποίο τους δόθηκε το όνομα «μάγισσες της νύχτας».
Η τελευταία τους μάχη έλαβε χώρα στις αρχές Μαΐου του 1945, όταν οι «μάγισσες της νύχτας» πέταξαν φτάνοντας έως και 60 χιλιόμετρα έξω από το Βερολίνο. Τρεις ημέρες αργότερα η Γερμανία παραδόθηκε. Οι Γερμανοί είχαν δυο θεωρίες, σύμφωνα με τον Prowse, για το πως ήταν τόσο επιτυχημένες. Είτε ήταν εγκληματίες και ειδικοί στις ληστείες και εστάλησαν στην πρώτη γραμμή ως τιμωρία, είτε ότι τους είχαν κάνει ειδικά εμβόλια, τα οποία τους επέτρεπαν να βλέπουν μέσα στη νύχτα.
Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια μόνο 30 από αυτές σκοτώθηκαν ενώ άλλες 24 κέρδισαν τον τίτλο του ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Η Raskova είχε χάσει τη ζωή της το 1943. Παρά το γεγονός ότι ήταν η πιο παρασημοφορημένη μονάδα της Σοβιετικής Αεροπορίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, το σύνταγμα των «μαγισσών της νύχτας» διαλύθηκε έξι μήνες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και όταν επρόκειτο για τη μεγάλη παρέλαση της ημέρας της νίκης στη Μόσχα, δεν συμπεριλήφθηκαν – επειδή, όπως αποφασίστηκε, τα αεροπλάνα τους ήταν πολύ αργά.
