Οι «ιεροτελεστίες» που έχουν οι παρέες είναι κοινές, ανά τον κόσμο.
Κάποιοι βλέπουν ματς μαζί, κάποιοι απολαμβάνουν φαγητό και κάνουν «κατς απ», κάποιοι ίσως αθλούνται. Όσο κι αν η ζωή τα φέρνει «αλλιώς», οι φίλοι, οι παρέες, προσπαθούν να έχουν ένα σταθερό καθιερωμένο ραντεβού για να τα λένε και να μην χάνονται. Αυτή η σκέψη ήταν και η αφορμή για μια παρέα Βρετανών που αποφάσισαν να βρίσκονται κάθε Πέμπτη βράδυ, να πίνουν την μπίρα τους και να ανταλλάσσουν τα νέα τους. Πού είναι το περίεργο; Στο ότι το κάνουν αυτό επί 56 συναπτά έτη.
Κάθε Πέμπτη βράδυ στην παμπ «Λευκός Κύκνος» (White Swan) οι Paul Haynes, Bill Munden, Ken King, Peter Thirlwall, Brian Ayres και Dick Cotton είναι εκεί. «Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να φανταστεί ότι βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο αυτή τη στιγμή, καθώς το βράδυ της Πέμπτης το περνούν στην παμπ, κάθε εβδομάδα, τα τελευταία 56 χρόνια», γράφει στο ρεπορτάζ του το BBC.
Οι φίλοι τώρα όλοι έχουν περάσει τα ογδόντα και θυμούνται ότι οι συναντήσεις τους ξεκίνησαν το μακρινό 1968.
«Είναι πολύ, πολύ σπάνιο να χάσουμε μια Πέμπτη», λέει με περηφάνια ο συνταξιούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός Πίτερ. «Μερικές φορές είμαστε όλοι σε διακοπές και δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Μπορεί να είμαστε έστω τρεις από εμάς, αν λείπουν οι άλλοι». «Υπήρξαν περίοδοι που ήμασταν εδώ κάθε Πέμπτη επί δύο ή τρία συνεχόμενα χρόνια, χωρίς να χάσουμε καμία», προσθέτει ο Ντικ. «Είναι αρκετά εντυπωσιακό».
Τώρα αν κάποιος λείψει, «απαιτείται» να έχει σημείωμα για να δικαιολογήσει την απουσία του, κατά τα σχολικά πρότυπα, αστειεύονται. Οι αριθμοί της ομάδας άλλαξαν με τα χρόνια, καθώς φίλοι, συνάδελφοι και γείτονες ήρθαν και έφυγαν. Υπάρχει όμως ένας αμετακίνητος, σταθερός πυρήνας.
Αυτό που επίσης έχει αλλάξει, όπως παραδέχονται, είναι τα θέματα της συζήτησης: «Μιλούσαμε κάποτε για το ποδόσφαιρο και το σεξ. Αυτές τις μέρες μιλάμε περισσότερο για τον προστάτη και τις συντάξεις», αστειεύεται ο Πήτερ, περιτριγυρισμένος από τους φίλους του στην παμπ περίπου πέντε μίλια νότια του Σέφιλντ.
Η παμπ στην οποία συναντιούνται δεν είναι η ίδια όλα αυτά τα χρόνια: «Θα έλεγα ότι κατά μέσο όρο κάθε εννέα χρόνια αλλάζουμε παμπ», λέει ο Πήτερ, εξηγώντας όμως πως αυτό γίνεται «αναγκαστικά»: «Συνήθως σταματάμε να πηγαίνουμε σε μία παμπ όταν κλείνει».
Αν αναρωτιέστε τι έκαναν κατά τη διάρκεια των λοκ ντάουν της πανδημίας, η απάντηση είναι «αυτό που έκαναν όλοι»: Κάθε Πέμπτη βράδυ συνδέονταν μέσω Zoom κι έκαναν το μίτινγκ τους ψηφιακό.
«Γύρω από αυτό το τραπέζι κανένας από εμάς δεν είναι ίδιος με τον άλλον», λέει ο Πολ. «Όλοι είναι διαφορετικοί. Έχουμε απίστευτα αντικρουόμενες πολιτικές απόψεις, κάτι που οδηγεί στα πιο απίστευτα, παράλογα επιχειρήματα». «Ίσως όμως το πιο σημαντικό είναι ότι οι φίλοι διασφάλισαν ότι οι διαφωνίες δεν θα γίνουν ποτέ προσωπικές ή δεν ακολούθησαν ποτέ έξω από την πόρτα της παμπ μετά την ώρα του κλεισίματος», σημειώνει το BBC και κλείνει αυτό το ξεχωριστό ρεπορτάζ:
«Όταν η παρέα ξεκίνησε να βρίσκεται για πρώτη φορά το 1968, οι Εργατικοί ήταν στην εξουσία, η Μάντσεστερ Σίτι ήταν πρωταθλήτρια του αγγλικού ποδοσφαίρου και η Αγγλία είχε μείνει ελάχιστα μακριά από την επιδίωξή της να κερδίσει το παρθενικό της Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Άρα κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Και παρά το γεγονός ότι απέκτησαν μεταξύ τους 17 παιδιά, 33 εγγόνια και έξι δισέγγονα από την πρώτη τους μπίρα πριν από 56 χρόνια μέχρι σήμερα, η συντροφικότητα αυτής της χαρούμενης παρέας δεν έχει χαθεί».
