Η Σερβία παίζει επικίνδυνο διπλό παιχνίδια με τα σπίρτα στα Βαλκάνια.
Η πρόσφατη δήλωση του Αλεξάνταρ Βούτσιτς, στενού συμμάχου του Βλαντιμίρ Πούτιν, ότι «από την αρχή είπαμε ότι δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε την ρωσική εισβολή στα ουκρανικά εδάφη», εκλήφθηκε από πολλούς σαν ξεκάθαρη αλλαγή στάσης.
Ο πρόεδρος της Σερβίας τα «σπάει» με τον Ρώσο ομόλογο του, έγραψαν, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να είναι στην πλευρά του χαμένου.
Ο Σέρβος ισορροπιστής
Πρόκειται για φρούδα δυτική ελπίδα, γράφει το Foreign Policy, υπενθυμίζοντας ότι ο Βούτσιτς αρέσκεται να καλλιεργεί το προφίλ του ηγέτη, που μπορεί και ισορροπεί με επιτυχία μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως ο Τίτο.
Στόχος του να παίρνει από τη Δύση χρήματα και επενδύσεις και από τη Ρωσία, αλλά και την Τουρκία, την άλλη μεγάλη σύμμαχο του, μαθήματα άσκησης πολιτικής εξουσίας.
Στην περίπτωση αυτή, η προαναφερθείσα δήλωση του Βούτσιτς συνδέεται με την ανεξαρτησία του Κοσόβου, που απορρίπτει κατηγορηματικά η Σερβία.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της χώρας η εδαφική της ακεραιότητα παραβιάστηκε παράνομα από τη μονομερή διακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσόβου το 2008, που αναγνωρίζεται από τις μισές περίπου χώρες του κόσμου.
Σερβία σαν… Ουκρανία
Με αυτή τη λογική, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της Ουκρανίας να ελέγχει όλη την επικράτειά της, προσφέρει ένα ατράνταχτο επιχείρημα ότι και η Σερβία πρέπει να κάνει το ίδιο.
Για τον Βούτσιτς, Κριμαία, Ντονμπάς και Κόσοβο αποτελούν έξοχα παραδείγματα προσπάθειας διαμελισμού μιας χώρας, της Ουκρανίας και της Σερβίας.
Γι’ αυτό άλλωστε αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των ψευτροδημοψηφισμάτων στις κατεχόμενες από τη Ρωσία περιοχές της Ουκρανίας, δηλαδή το Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο ψήφισε και τον περασμένο Μάρτιο υπέρ του ψηφίσματος των Ηνωμένων Εθνών, που καταδίκαζε την ρωσική επιθετικότητα στα ουκρανικά εδάφη.
Για τον Σέρβο πρόεδρο οι επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία για το Κόσοβο είναι ποιο σημαντικές από το ρίσκο της απώλειας ενός συμμάχου, με συρρικνωμένο μέγεθος, όπως είναι σήμερα ο Ρώσος ομόλογος του.
Το Κρεμλίνο από την πλευρά του βλέπει την ανεξαρτησία του Κοσόβου ως προηγούμενο των δικών του προσαρτήσεων, γι’ αυτό και το χρησιμοποιεί πυκνά συχνά για να στηλιτεύει την υποκρισία της Δύσης. 
Τα καλά και τα συμφέροντα
Τα παραπάνω δεν πρέπει να καλλιεργούν ελπίδες για οριστική ρήξη ανάμεσα στη Σερβία και τη Ρωσία. Τα ρωσικά κανάλια εκπέμπουν την προπαγάνδα τους μέσα από τα σέρβικα «ομοιώματά τους» τους.
Ομοίως και τα σέρβικα μέσα επαναλαμβάνουν πολλά φιλο-Κρεμλινικά μηνύματα, παρουσιάζοντας για παράδειγμα τους Ουκρανούς σαν Ναζί ή υποστηρίζοντας ότι το Κίεβο «πυροβόλησε» πρώτο τη Μόσχα.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο , σύμφωνα με το Foreign Policy, είναι ότι η συνεργασία Σερβίας και Ρωσίας δεν βασίζεται στους ιστορικούς δεσμούς της σλαβικής αδελφότητας, όπως πιστεύουν αρκετοί.
Είναι ξεκάθαρα μια στρατηγική σχέση, που υποστηρίζεται και από τις δύο πλευρές, μέχρι του σημείου που εξυπηρετούνται τα ξεχωριστά συμφέροντα της καθεμίας τους.
Πόλεμος ενόψει;
Στο ερώτημα, αν ένας πόλεμος στα Βαλκάνια είναι βάσιμη πιθανότητα, η απάντηση βασίζεται στο γεγονός ότι από το Βελιγράδι εξαρτάται, αν οι δύο βραδυφλεγείς βόμβες της Βαλκανικής, η Βοσνία και το Κόσοβο, θα εκραγούν.
Ένα νεύμα του Βούτσιτς είναι αρκετό για να αποσχιστούν οι Σέρβοι της Βοσνίας και να τεθεί σε κίνηση ντόμινο συνοριακών αλλαγών στη Βαλκανική.
Το ανάλογο μπορεί να συμβεί, αν ο Σέρβος ηγέτης επιδιώξει, όπως τον κατηγορούν οι Αλβανοί της Πρίστινας, να προσαρτήσει το Βόρειο Κόσοβο ή και να το καταλάβει ολόκληρο, εξαπολύοντας τις μεραρχίες που έχει αναπτύξει στα σύνορα.
Επειδή όμως αυτός ο πόλεμος μόνο τον Πούτιν θα εξυπηρετούσε, που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη δομικά αδύναμη αυτή περιοχή ως κερκόπορτα αποσταθεροποίησης της ΕΕ, το φρένο πρέπει να το βάλει εδώ και τώρα η Δύση.
Αυτό θα το πετύχει, σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό, ξεμπροστιάζοντας την αμφίσημη στάση της Ρωσίας απέναντι στη Σερβία στο πρόσφατο παρελθόν, τονίζοντας την απώλεια της περιφερειακής δύναμης του Κρεμλίνου στην Κεντρική Ασία, τον Καύκασο και τα Βαλκάνια και αποδεικνύοντας την ανικανότητα της Μόσχας να βοηθήσει πια το Βελιγράδι είτε στρατιωτικά είτε οικονομικά.
«Φροντίστε όλοι οι Σέρβοι να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να προσδεθούν στο αποδυναμωμένο ρωσικό άρμα», είναι το μήνυμα-συμπέρασμα του Foreign Policy. Και ο πόλεμος θα κρατηθεί μακριά…
