Ένα από τα μεγαλύτερα «χαμένα» ταλέντα του παγκόσμιο ποδοσφαίρου είναι χωρίς αμφιβολία ο Αντριάνο. Ο άλλοτε «σταρ» της μπάλας, πλέον, γίνεται viral κυρίως λόγω των video που τον δείχνουν μεθυσμένο σε άθλια κατάσταση.
Ο 42χρονος Βραζιλιάνος θέλησε να δώσει τη δική του απάντηση στους επικριτές του και το έπραξε μέσα από ένα γράμμα στο «The Player’s Tribune».
Σε αυτό υπογράμμισε ότι δεν κάνει χρήση ναρκωτικών και δεν είναι μέλος συμμορίας, ούτε εγκληματίας, μολονότι θα μπορούσε, όπως παραδέχθηκε.
Το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι πίνει κάθε μέρα σε ένα συγκεκριμένο μέρος της φαβέλας, όπου μεγάλωσε και ζει μόνιμα.
Επίσης, τόνισε ότι έχει αποδεχθεί το γεγονός ότι σπατάλησε το ταλέντο του στην μπάλα, καθώς έχει «εμμονή στο να σπαταλάω στη ζωή».
Το γράμμα του Αντριάνο
«Ξέρετε πώς είναι να είσαι μια μεγάλη προοπτική; Εγώ ξέρω. Συμπεριλαμβανομένης μιας ανεκπλήρωτης μεγάλης προοπτικής. Η μεγαλύτερη σπατάλη του ποδοσφαίρου: Εγώ.
Μου αρέσει αυτή η λέξη, σπατάλη. Όχι μόνο επειδή ακούγεται έτσι, αλλά επειδή έχω εμμονή με το να σπαταλάω τη ζωή μου. Είμαι μια χαρά έτσι, σε ξέφρενη σπατάλη. Απολαμβάνω αυτό το στίγμα.
Δεν παίρνω ναρκωτικά, όπως προσπαθούν να αποδείξουν. Δεν είμαι εγκληματίας, αλλά, φυσικά, θα μπορούσα να είμαι.
Δε μου αρέσουν τα κλαμπ. Πηγαίνω πάντα στο ίδιο μέρος στη γειτονιά μου, στο περίπτερο του Νανά. Αν θέλετε να με γνωρίσετε, περάστε από εκεί.
Πίνω κάθε δεύτερη μέρα, ναι. (Και τις άλλες μέρες επίσης.) Πώς ένα άτομο σαν εμένα φτάνει στο σημείο να πίνει σχεδόν κάθε μέρα;
Δεν μου αρέσει να δίνω εξηγήσεις στους άλλους. Αλλά εδώ είναι μία. Πίνω επειδή δεν είναι εύκολο να είσαι μια προοπτική που παραμένει χρεωμένη. Και γίνεται ακόμα χειρότερο στην ηλικία μου.
Με αποκαλούν Αυτοκράτορα. Φανταστείτε το αυτό.
Ένας τύπος που έφυγε από τη φαβέλα για να λάβει το παρατσούκλι Αυτοκράτορας στην Ευρώπη. Πώς το εξηγείς αυτό, φίλε; Δεν το καταλάβαινα μέχρι σήμερα. Εντάξει, ίσως έκανα κάποια πράγματα σωστά τελικά.
Πολλοί άνθρωποι δεν καταλάβαιναν γιατί εγκατέλειψα τη δόξα των γηπέδων για να κάθομαι στην παλιά μου γειτονιά και να πίνω στη λήθη.
Γιατί κάποια στιγμή το ήθελα, και είναι το είδος της απόφασης που δύσκολα παίρνεις πίσω».
