Photo by Keisha Montfleury on Unsplash
Στα τέλη του 1800, γιατροί και επιστήμονες άρχισαν να συγκεντρώνουν στοιχεία ότι το μοτίβο των ραβδώσεων στα δάχτυλα ενός ατόμου δεν είναι μόνο μοναδικό για αυτούς, αλλά παραμένει το ίδιο σε όλη τους τη ζωή, καθιστώντας τα δακτυλικά αποτυπώματα χρήσιμα για αναγνώριση.
Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν χρησιμοποιηθούν τα δακτυλικά αποτυπώματα για τη σύλληψη εγκληματιών και παραμένουν ένα σημαντικό ιατροδικαστικό εργαλείο μέχρι σήμερα.
Η πιθανότητα δύο ατόμων να μοιράζονται τα ίδια δακτυλικά αποτυπώματα τυχαία εκτιμάται ότι είναι μικρότερη από ένα στα 64 δισεκατομμύρια. Με βάση αυτές τις πιθανότητες, οι ερευνητές υπολόγισαν ότι θα χρειαστούν περισσότερα από ένα εκατομμύριο χρόνια για να εμφανιστούν τυχαία δύο άτομα με πανομοιότυπα δακτυλικά αποτυπώματα στη βάση δεδομένων δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Ακόμη και τα πανομοιότυπα δίδυμα, που έχουν την ίδια αλληλουχία DNA και τείνουν να μοιράζονται μια πολύ παρόμοια εμφάνιση, έχουν ελαφρώς διαφορετικά δακτυλικά αποτυπώματα. Αυτό συμβαίνει επειδή τα δακτυλικά αποτυπώματα επηρεάζονται τόσο από γενετικούς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες κατά την ανάπτυξη στη μήτρα.
Τα δακτυλικά αποτυπώματα σχηματίζονται μεταξύ των 13 και 19 εβδομάδων εμβρυϊκής ανάπτυξης. Οι ακριβείς λεπτομέρειες των στρόβιλων, των ραβδώσεων και των βρόχων επηρεάζονται από πολλούς παράγοντες, όπως το μήκος του ομφάλιου λώρου, τη θέση στη μήτρα, την αρτηριακή πίεση, τη διατροφή και τον ρυθμό ανάπτυξης των δακτύλων. Αυτές οι μικρές διαφορές μπορεί να γίνουν πιο έντονες μετά τη γέννηση ως αποτέλεσμα των διαφορών στο βάρος και το ύψος, για παράδειγμα.
Έτσι, παρόλο που το κοινό DNA τους σημαίνει ότι τα δακτυλικά αποτυπώματα των πανομοιότυπων διδύμων τείνουν να είναι πιο παρόμοια από αυτά των ξένων, οι ιατροδικαστές και το λογισμικό αναγνώρισης τελευταίας τεχνολογίας μπορούν ακόμα να εντοπίσουν τη διαφορά, καθιστώντας πιο δύσκολο από ό,τι φαντάζεστε για τα δίδυμα να γίνουν μάστερ του εγκλήματος.
Όμως τα δακτυλικά αποτυπώματα δεν είναι μόνο στον άνθρωπο. Οι χιμπατζήδες και οι γορίλες έχουν επίσης λεπτές κορυφογραμμές στα δάχτυλά τους που φαίνεται να είναι μοναδικές για κάθε ένα από αυτά, τις οποίες πιθανώς κληρονομήσαμε από έναν κοινό πρόγονο. Επιπλέον, ένας πιο μακρινός συγγενής, το κοάλα, έχει εξελίξει ανεξάρτητα δακτυλικά αποτυπώματα που είναι εκπληκτικά παρόμοια με τα δικά μας.
